به گزارش همشهری آنلاین به نقل از بهداشت نیوز، شاید به نظر بسیاری از مردم عادی، ادرار و نوع قضای حاجت ارتباط چندانی با طول عمر نداشته باشد، اما یافته‌های محققان نشان می‌دهد مردانی که در طول روز تکرر ادرار داشته یا شب ادراری یا بی‌اختیاری در ادرار را تجربه می‌کنند، ۴۰ درصد بیشتر در معرض خطر قرار دارند بودند. در این میان باید توجه داشت که اختلالات ادراری خفیف با افزایش خطر مرگ و میر مرتبط نبود.
محققان دانشگاه تامپره (University of Tampere) فنلاند در این رابطه می گویند: در نظر گرفتن اختلالات ادراری در مردان به عنوان عامل خطر مرگ و میر هنوز نامشخص است. بنابراین، ما تصمیم گرفتیم با بررسی رابطه بین شدت علائم بالینی و ناراحتی و مرگ و میر، مطالعه ای انجام دهیم تا مشخص شود که آیا علائم دستگاه ادراری با خطر مرگ و میر در مردان مرتبط است یا خیر.
برای انجام این مطالعه، دانشمندان داده‌های گروهی متشکل از ۳۱۴۳ مرد فنلاندی ۵۰، ۶۰ و ۷۰ ساله را هنگام ثبت نام در مطالعه در سال ۱۹۹۴ مورد بررسی قرار دادند. نویسندگان همچنین از تجزیه و تحلیل جدیدی استفاده کردند که شامل اطلاعات کلیدی افراد فوق بود. به گزارش سیناپرس، در این میان ۱۱۶۷ نفر تا تا پایان سال ۲۰۱۸ تحت نظر قرار گرفتند.
محققان به طور خاص علائم دستگاه ادراری مانند بی اختیاری، نشت ادرار و تکرر ادرار را در شرکت کنندگان بررسی کردند. بر این اساس مشخص شد علائم متوسط و شدید مجاری ادراری نشانه های مهمی مبنی بر سلامت ضعیف هستند.
بر اساس نتایج به دست آمده از این مطالعه، حدود نیمی (۵۰.۶%) از داوطلبان در طول دوره پیگیری ۲۴ ساله فوت کردند. در تجزیه و تحلیل علائم متوسط و شدید، صرف نظر از ناراحتی، تمام علائم دستگاه ادراری با افزایش مرگ و میر همراه بود ولی تجزیه و تحلیل علائم خفیف دستگاه ادراری هیچ افزایش خطر مرگ و میر را نشان نداد.
محققان در بیانیه ای در رابطه با مساله فوق گفتند: این مطالعه نشان می‌دهد که علائم متوسط و شدید دستگاه ادراری در مردان به طور کلی شاخص‌های خوبی برای بررسی سطح سلامت ضعیف هستند، در حالی که علائم خفیف دستگاه ادراری را می‌توان بخشی طبیعی از پیری سالم در نظر گرفت.
به گفته دانشمندان، در این مطالعه ارتباط بین اختلال عملکرد ادرار و مرگ و میر در مردان بالای ۵۰ سال نشان می دهد که استرس ادرار تأثیر مهمی بر سلامت و وضعیت عملکردی مردان مسن دارد که شاید منعکس کننده اثرات طولانی مدت بیماری های عصبی و عروقی باشد.
شرح کامل این پژوهش و یافته های به دست آمده از آن در آخرین شماره مجله تخصصی اورولوژی منتشر شده است.