کاظم رجبی در همان زمان پیش از اعزام نیز بارها در مصاحبه‌هایش از رکوردشکنی سخن می‌گفت، ولی هیچ‌گاه از اینکه می‌خواهد قوی‌ترین مرد جهان باشد، سخنی نگفت. تا اینکه در سالن محل برگزاری رقابت‌های وزنه‌برداری در پکن، وقتی زیر وزنه 265 کیلوگرمی قرارگرفت، بسیاری از انتخاب وزنه این ورزشکار معلول متعجب شدند. ولی کاظم رجبی برای اینکه قوی‌ترین مرد جهان شود، هم رکورد خود و هم رکورد حسین رضازاده را شکست تا خیلی از چیزها را ثابت کند. او هنوز هم پس از این رقابت‌ها با آسیب‌دیدگی دست و پنجه نرم می‌کند و مراحل درمانی خود را طی می‌کند. زمانی که او عازم شهر مقدس مشهد بود تا به نذر خود عمل کند، با او گفت‌وگو کردیم.
- گاهی فکر می‌کنم، وزنه‌برداری چه جذابیتی می‌تواند داشته باشد؟
هر رشته‌ای علاقه خاص را می‌طلبد. البته من پیش از وزنه‌برداری با توصیه پزشک و برای تقویت پاهایم در شهر میانه بدنسازی کار می‌کردم، ولی با توصیه چند تن از دوستان ورزشکار معلول و جانباز، وزنه‌برداری را انتخاب کردم. البته دلیل دیگر اینکه در آن سال تنها رشته فعال در شهر میانه وزنه‌برداری بود.
- چه چیزهایی از این ورزش یاد گرفتید؟
ورزش وزنه‌برداری، رشته خیلی سختی است ، واقعاً مبارزه با پولاد سرد است؛ چون یک ورزشکار هر روز 8 الی 10 تُن وزنه را جابه‌جا می‌کند. ولی رشته‌ای است که علاوه بر قدرت، صبر و استقامت را به ورزشکار می‌آموزد، چون با هر بار افتادن وزنه باید تلاش دوباره‌ای کرد. ولی به هرحال رشته سختی است، به خصوص برای معلولان، چون ورزشکاران سالم از چهار ستون بدن برای مهار وزنه استفاده می‌کنند، ولی ما فقط پرس سینه می‌زنیم و بیشترین فشار روی قفس سینه و دست وارد می‌شود.
- از چه زمانی عضو تیم ملی شدید و چه عنوان هایی کسب کردید؟
سال 75 وزنه‌برداری را شروع کردم و سال 79 برای اولین بار عضو تیم ملی وزنه‌برداری شدم . در این مدت توانستم سه بار قهرمان آسیا، یک بار قهرمان رقابت‌های او پی اروپا در کشور اسلواکی و سه دوره قهرمان جهان و دو دوره در آتن و پکن قهرمان پارالمپیک شوم.
-
با این همه افتخاردر ورزش، آرزوی دیگری هم برایت مانده است؟
بله، هدف‌های زیادی هست که می‌توانم برای خودم ترسیم کنم. شاید پارالمپیک لندن؛ ولی هنوز تصمیم خاصی نگرفته‌ام.
- خاطراتت از پارالمپیک چیست؟
قبل از رقابت‌های پارالمپیک، مدت‌ها با آسیب‌دیدگی دست و پنجه نرم می‌کردم و توصیه پزشکان و فدراسیون پزشکی این بود که باید جراحی شوم، ولی فقط فکر و ذکرم کسب مدال طلای پارالمپیک بود، چون نمی‌خواستم زحمتم هدر برود و با توکل به خدا توانستم مدال طلا بگیرم.
- طعم قهرمانی چه شکلی بود؟
خوب خیلی خوشحال شدم که بعد از این همه سختی مدال طلا گرفتم، ولی معتقدم قهرمانی و رکورد زدن آسان‌تر از حفظ آن است.
- برای این قهرمانی چقدر زحمت کشیدید؟
از بازی‌های جهانی 2006 در کره جنوبی، وقتی سهمیه پارالمپیک پکن را کسب کردم، مدام تمرین می‌کردم و یا در اردو بودم. فقط روزهای جمعه تعطیل بودم و در عیدها و مراسم مختلف تمریناتم تعطیل نمی‌شد و بسیار دشوار بود.
- فکر می‌کردید چنین رکوردی را ثبت کنید؟
بله، در بهمن ماه سال 86 در تمرینات حتی 5/282 کیلو را مهار کردم ، هدفم رکورد بیش از این بود، ولی آسیب‌دیدگی اجازه نداد . خدا را شکر می‌کنم که به هدف اصلی‌ام رسیدم.
- آینده ورزش معلولان را در پارالمپیک چگونه می‌بینید؟
در پکن کشورهایی که به سختی سهمیه پارالمپیک را کسب کردند،توانستند مدال بگیرند. این موضوع نشان می‌دهد که آنها سرمایه‌گذاری‌های خوبی کرده‌اند. گفته می‌شود رقابت‌های المپیک و پارالمپیک لندن با هم برگزار می‌شود، این اهمیت رقابت‌های پارالمپیک را نشان می‌دهد.
- پاداش‌هایی را که به قهرمانان قول دادند، گرفتید؟
هیچ‌کس از پاداش بدش نمی‌آید، ولی در حال حاضر با توجه به بدقولی‌ها دیگر به آن فکر نمی‌کنم.سختی هایی که در این چهار سال برای آن مدال کشیدم، مهم بود. ما قهرمانان، عضو صندوق حمایت از قهرمانان هستیم، ولی این صندوق طی این چهار سال ماهانه 100هزار تومان به ما و پنج برابر آن را به ورزشکاران سالم کمک می‌کرد که این تبعیض به نظرم معنایی ندارد. ما ورزشکاران معلول خون‌دل می‌خوریم تا در پارالمپیک حضور پیدا کنیم. حمایت باید همه جانبه باشد، نه اینکه شش ماه قبل از مسابقه ها بخواهند حمایت کنند. مطمئن باشید با شش ماه هیچ کسی قهرمان نمی‌شود. اگر می‌خواهیم در المپیک لندن موفق باشیم، باید از هم اکنون حمایت و برنامه‌ریزی کنند. ورزش معلولان و جانبازان پتانسیل زیادی دارد. ما در سیدنی، 12 مدال طلا گرفتیم و مطمئن باشید اگر از هم اکنون حمایت کنند، در لندن بهترین نتیجه را می‌گیریم، ولی با این روال در لندن تعداد مدال‌ها از پکن هم کمتر خواهد بود.
- هدفت از شکست رکورد رضازاده چه بود؟
وزنه‌های من دو کیلو بیشتر از آقای رضازاده بود. البته هدفم این بود که ثابت کنم به لطف خدا و اعتماد به خود و خانواده می‌توان با صرف فعل خواستن خیلی از کارهای بزرگ را انجام داد و اینکه به معلولان عزیز جامعه بگویم که با همه کاستی‌ها و ناملایمت‌ها می‌توانند کارهای بزرگ انجام دهند.
- و آرزوی شما؟
آرزو دارم که تبعیضی بین ورزشکاران معلول و سالم نباشد. چون همان زحمتی که ورزشکاران سالم می‌کشند، معلولان هم می‌کشند. معتقدم با این پدیده‌هایی که داریم، می‌توانیم موفق‌تر از این باشیم.