همشهری آنلاین - یوسف مقدمی ، مدیر عامل جمعیت مردم‌نهاد همیاران شهر: تعداد قابل‌توجهی از معتادان متجاهر و بی‌خانمان‌های حاشیه ریل راه‌آهن -که در مناطق ١٧ و ١٨ قرار گرفته-زنان هستند. جمعیت همیاران شهر در طول ٧٠روز خدمت‌رسانی بهداشتی و معیشتی به افراد بی‌خانمان منطقه ١٧ که با کمک شهرداری منطقه انجام شد، بیش از ۴۰۰ کارتن‌خواب را شناسایی کرد. تعداد قابل توجهی از این کارتن‌خواب‌ها زن بودند و بعضی از آنها کودک هم داشتند.
روش برخورد با این دسته از معتادان متجاهر از اهمیت زیادی برخوردار است و نمی‌توان با نسخه‌ای که برای ساماندهی مردان بی‌خانمان تجویز می‌شود، این مادران آسیب‌دیده را درمان کرد. برخورد قهری با این افراد و اجرای طرح‌های انتظامی برای جمع‌آوری آنها راه‌حل و نسخه‌ای امتحان شده و بی‌نتیجه است.
این روش سال‌ها امتحان شده و جواب نداده است. هریک از زنان بی‌خانمان حاشیه ریل راه‌آهن زیست اجتماعی و روش کسب درآمد و تامین مالی متفاوتی دارند و نباید برای همه آنها نسخه یکسانی پیچیده شود. مثلا الناز که مادر کودکی به نام امیرعلی است، از قماربازی روزانه درآمد قابل توجهی کسب می‌کند. سهیلا زباله جمع‌آوری می‌کند و فرانک با تکدی‌گری امورش را می‌گذراند. تعدادی از آنها هم با اقدام‌های غیرقانونی مثل فروش موادمخدر زندگی خود را می‌چرخانند.
شاید تحویل کسانی که به کار خریدوفروش و ساقی‌گری موادمخدر آلوده شده‌اند، به کمپ‌های اجباری درست باشد، اما کسانی مانند مادر امیرعلی، اگر یک سال در کمپ بماند، فرزندش چه سرنوشتی پیدا می‌کند؟
عده‌ای از کارشناسان معتقدند بهتر است این کودکان از مادرشان جدا و به بهزیستی سپرده شوند تا در زندگی با مادر، رفتارهای خلاف را آموزش نبینند. این افراد معتقدند زنان متجاهر تا زمانی که اجبار و الزام قانونی در میان نباشد، مسیر زندگی خود را تغییر نمی‌دهند.
شاید آمار روی کاغذ نشان دهد که اجرای طرح‌های ضربتی در کاهش این آسیب و ترک اعتیاد زنان متجاهر تاثیر دارد، اما آنچه در کف خیابان می‌بینیم خلاف این آمارها را ثابت می‌کند. وقت آن رسیده که راه‌حل‌های دیگری را امتحان کنیم.
ما در جمعیت همیاران شهر به این نتیجه رسیده‌ایم که اگر از این افراد حمایت شود، زندگی سالمی را در پیش می‌گیرند. من و اغلب اعضای جمعیت همیاران شهر از اهالی منطقه ١٧هستیم و با ویژگی‌های ساکنان محله‌های مختلف آشنایی داریم. زنان متجاهر پراکنده در بافت مسکونی محله‌ها، از ساکنان منطقه هستند که از سوی خانواده‌هایشان طرد شده‌اند.
ما سعی کرده‌ایم شرایط بازگشت آنها به خانواده را به وجود آوریم. صدور مدارک هویتی برای علیرضا، یکی از کارهایی است که پیگیری کرده‌ایم. پیشنهاد می‌کنم برای ساماندهی این زنان مکانی مناسب انتخاب شود که نهادهایی مانند نیروی انتظامی بر شرایط آن نظارت داشته باشد.
وجود چنین زنانی بستری را فراهم می‌کند که معضلات اجتماعی در این منطقه بیشتر شود. ما در گشت‌های چند ماهه خود در محله‌ها چند خانه را شناسایی کردیم که قمارخانه شده بودند. بنابراین خانه‌هایی در محله‌ها وجود دارد که باید نظارت شوند. در حالی که اگر یک خانه امن برای این زنان در نظر گرفته شود و نهادهای مردمی و انتظامی بر روش اداره آن نظارت داشته باشند، آسیب‌های کم‌تری به‌دنبال دارد.