فوتبال که در جوهره خود روح یکپارچگی و معرفت گروهی را ترویج می‌کند اگر در زمینه مساعدی بارور شود، تأثیرات اجتماعی آن راه‌های رسیدن به اهداف فرهنگی را میسر و هموار می‌سازد.
تجربه، علم و دانش در این پدیده اهرم‌های پیش برنده شناخته شده‌اند که هر کدام شرایط و بستر مناسبی را برای گرایش جوانان به سالم‌نگری و سالم‌سازی محیط فراهم می‌کنند.
در فوتبال خودمان پایه‌گذاران و مبتکران که همراه با فوتبال از علم و دانش غافل نشده‌اند بسیارند. چند دهه که عقب‌تر می‌رویم تلالو فرهنگ را در فوتبال بیشتر از امروز حس می‌کنیم.
اگر رشد فزاینده جمعیت را یک عامل مهم کاستن کیفیت و کم‌رنگ شدن فرهنگ بدانیم، در دیگر عوامل کاستی‌های قابل لمس فراوان یافت می‌شود. بداعت‌های فوتبال که پدیده نو و تازه‌ای در جهان امروز معرفی شده است را می‌توان در ظرف‌ها و قالب‌های فرهنگی و علمی قرار داد. برخلاف ذهنیت‌های ایده‌آلیست‌های فوتبال، این پدیده ارزش‌های فرهنگی فراوان دارد که با فوتبال حرفه‌ای در تقابل و تضاد نیست.
فوتبال حرفه‌ای که امروز در پنج قاره جهان توسعه پیدا کرده است هرگز از محدوده اخلاقیات و جوانمردی دور نبود و نخواهد بود.
فوتبال حرفه‌ای که امروز آن را منشأ جدایی قهرمانان از اخلاقیات می‌دانیم، یک عامل اجتماعی مثبت، تلطیف کننده احساس وتخلیه آلام درونی است.
قهرمانان علم آموخته این رشته در جامعه ما کم نبوه‌اند که با حس علاقه به فوتبال آماتوری و اعتقاد به شرافت ورزشی از نزدیک شدن به فوتبال حرفه‌ای پرهیز نموده‌اند.
نادر لطیفی استاد، معلم و ورزشکار نمونه دهه چهل فوتبال ما در این مکتب مانده و برای ما حرف می‌زند.
تغییر موقعیت تاریخی نیز هرگز در تصمیم و توجه این نسل به فوتبال انسان دوستانه تأثیر نگذاشته است. ذهن پاک این گروه از حامیان فوتبال آماتوری با شلوغی و غوغای فوتبال حرفه‌ای هماهنگ نبوده است.
غلامحسین نوریان، منصور امیر آصفی، نادر لطیفی، پرویز دهداری، عباس اکرامی و ... با دنیای پاک آماتوری خود زیسته‌اند و برای فوتبال حرفه‌ای تعریف جداگانه دارند.