همشهری آنلاین- فرشاد شیرزادی: پرویز بیگی حبیب‌آبادی، درباره آلبوم «غریبانه» کویتی‌پور می‌گوید: «من این شعر را در آذر ماه ۱۳۶۰ سرودم. با گروهی از شاعران و اهل قلم به خرمشهری رفته بودیم که در دست دشمن بود. آن زمان این شعر به مخیله من خطور کرد.»
پرویز بیگی حبیب‌آبادی، شاعر ترانه «غریبانه» در آلبومی به همین نام با صدای غلامعلی کویتی‌پور درباره زمان سرایش این شعر گفت: «شعر یاران چه غریبانه/ رفتند از این خانه» را من ۲۵ آذرماه ۱۳۶۰ سرودم. هنگامی که با جمعی از شاعران و اهالی قلم و هنر برای دیدار از خرمشهری که در دست دشمن بود به منطقه جنوب سفر کرده بودیم.
وی ادامه داد: «بدیهی است که ما از محله «کوت شیخ» به خرمشهر می‌نگریستیم و می‌گریستیم. «غریبانه» در حقیقت محل برخورد خطوط فراوانی بود که در یک لحظه در شبکه ذهنی من شکل گرفت و ایجاد شد. محل تلاقی این خطوط بود که باعث سرودن این شعر شد.»
شاعرانگی بیگی و حنجره کویتی‌پور
رزمندگان چگونه محرم عزاداری می‌کردند | در ایام محرم شدت مبارزه کمتر نمی‌شد
آسیب شناسی موسیقی سوگ | فرم‌های وارداتی دون شان نواهای محرمی
این شاعر آیینی و دفاع مقدس توضیح داد: «حضور در مناطقی که بخشی از سرزمین عزیزمان بود و در دست دشمن بود، و به آن می‌نگریستیم باعث شد «غریبانه» را بسرایم.»
بیگی یادآوری کرد: «نوع نگاه‌هایی و حال و هوای عاشورایی که رزمندگان داشتند، با آن پرچم‌ها و نوشته‌هایی که بر لباسشان و پشت پیراهنشان نوشته بودند باعث سرایش این شعر شد. پس نخستین موضوع که ذهن مرا به عنوان شاعر درگیر کرد، یکی حماسه بود. موضوع بعدی عشق به میهن و دیگری باورهای عاشورایی و... تا اینکه این شعر در ذهنم متولد شد.»
وی درباره صدای غلامعلی کویتی‌پور و نحوه خواندن و اجرای این شعر در آلبوم غریبانه تأکید کرد: «چند تن از عزیزانی که صدای خوشی داشتند، از میان خوانندگان عزیز همان موقع این شعر را خواندند و در چند فیلم سینمایی هم بخش‌هایی از آنر وی فیلم قرار داده شد اما زنگ صدای دوست عزیزم، غلامعلی کویتی‌پور، به شدت با این شعر همخوانی داشت و این شعر و این صدا به عنوان دو خط موازی در کنار هم حرکت کردند و باعث شد این شعر تا امروز در ذهن مردم این سرزمین و حتی مردم فارسی زبان کشورهای اطراف زنده بماند.»
بیگی در پایان اضافه کرد: «بارها از من پرسیده‌اند که چگونه «غریبانه» را سرودی. من می‌توانم بگویم که غریبانه را شاید شهیدان عاشق حضرت اباعبدالله الحسین(س) سرودند و این شعر را ماندگار کردند.