به گزارش همشهری آنلاین به نقل از سی‌بی‌اس پژوهشگران در اسپانیا از عکس‌هایی که فرانسوا برونل (Francois Brunelle)، هنرمند اسپانیایی از افراد هم‌قیافه از سال ۱۹۹۹ به بعد گرفته بود، برای بررسی‌شان استفاده کردند.
عکس‌های ۱۶ زوج از افراد هم‌قیافه برای اندازه‌گیری شباهت‌هایشان با کاربرد الگوریتم‌های بازشناسی صورت استفاده شدند.
به گفته این پژوهشگران در بسیاری از این افراد هم‌قیافه کاربرد سه نرم‌افزار نتایج مشابهی به دست داد: این نرم‌افزارها نمی‌توانستند میان این چهره‌ها فرق بگذارند و به عبارت دیگر آنها دوقلوهای مجازی بودند.
سپس این افراد هم‌قیافه یک پرسشنامه زیست‌سنجی (بیومتریک) و سبک زندگی را پر کردند و همچنین نمونه‌های بزاق برای آزمایش در اختیار گذاشتند.
این پژوهشگران چندین جزء متفاوت در این نمونه‌ها را آزمایش کردند: توالی DNA یا ژنوم، وضعیت متیلاسیون DNA یا اپی‌ژنوم و محتوای باکتریایی و ویروسی یا در واقع میکروبیوم نمونه‌ها. هر سه این اجزا برای تعیین فعالیت سلولی و بافتی ضروری هستند.
هنگامی که نمونه‌های DNA در یک نقشه حراتی آپلود می‌شوند، نمونه‌های مشابه در کنار هم گرد می‌آیند یا با هم «خوشه» می‌شوند. بر اساس یافته‌ها این بررسی، نمونه‌های ۹ زوج از این ۱۶ زوج با هم خوشه تشکیل دادند و «فوق» هم‌قیافه شمرده شدند.
مانل استلر، سرپرست این بررسی که در انستیتوی پژوهش سرطان خون جوزپ کارراس در بارسلونای اسپانیا کار می‌کند، می‌گوید: «هنگامی که توالی‌های DNA افراد هم‌قیافه را با چهره‌ها و ژنوم‌هایی از جمعیت عمومی آپلود کردیم، هر شخص در این بررسی با هم‌قیافه متناظر تطبیق داشت و به هیچ انسان دیگری نزدیکتر نبود.»
به گفته این پژوهشگران، هم‌قیافه‌ها صفات جسمی مشابهی مانند وزن و قد هم داشتند- و حتی صفات رفتاری‌شان مشابه هم بود.
استلر می‌گوید: «گفته می‌شود چهره‌های ما روحمان را بازتاب می‌دهند.» به گفته استلر، گروه پژوهشی او در بررسی پرسشنامه‌های مکتوب متوجه شدند که افراد هم‌قیافه «نه تنها چهره مشابه دارند، بلکه در خصوصیات دیگری فراتر از ویژگی‌های آنتروپومرفیک مانند قد و وزن و صفات شخصیتی مانند اعتیاد به سیگار، سطح تحصیلی که بتوان به بهره هوشی نسبت داد، هم شباهت دارند.
این پژوهشگران که یافته‌هایشان در ژورنال Cell Reports منتشر کرده‌اند، می‌گویند این بررسی با توجه به اندازه نمونه کوچکش و اینکه افراد شرکت‌کننده عمدتا اروپایی بودند، دچار محدودیت است. ضمنا آنها از عکس‌های سیاه‌وسفید دوبعدی هم‌قیافه‌ها استفاه کرده بودند که این هم بررسی را دچار محدودیت می‌کند.
اما به گفته استلر، یافته‌های این بررسی می‌تواند در آینده مفید باشد: «این نتایج کاربردهایی در آینده در پزشکی قانونی – دوباره‌سازی چهره جنایتکارن از DNA آنها و تشخیص ژنتیکی- عکس بیمار از قبل شواهدی درباره اینکه کدام ژنوم را دارد- خواهد داشت.»
همچنین به گفته او، این یافته‌ها به معنایی آن است که خصوصیات چهره می‌تواند بالقوه برای استنباط کردن وجود جهش‌های ژنتیکی که می‌توانند بیماری‌هایی مانند دیابت یا آلزایمر به وجود آورند، به کار رود.