به گزارش همشهری آنلاین به نقل از yardbarker، مرلین مونرو از مشهورترین بازیگران آمریکایی است که گاهی این شهرت حرفه بازیگری او را هم تحت‌الشعاع قرار می‌داد. او فقط ۳۶ سال زندگی کرد اما در همین زمان کوتاه زندگی پرفراز و نشیبی داشت، چه در زندگی شخصی، چه زندگی حرفه‌ای‌اش. او بازیگر بسیار پرکاری بود که در فیلم‌های زیادی نقش‌آفرینی کرده است.
اخیرا فیلمی درباره زندگی این بازیگر در جشنواره فیلم سینمایی ونیز به نام «بلوند - Blonde» به کارگردانی «اندرو دامینیک - Andrew Dominik» استرالیایی به نمایش درآمد. این فیلم برداشتی تخیلی از زندگی «مرلین مونرو- Marilyn Monroe» است، با بازی یک بازیگر کوبایی - اسپانیایی. به همین مناسبت به‌یادماندنی‌ترین نقش‌ها در کارنامه مرلین مونرو را معرفی کردیم.
دختران گروه کر (۱۹۴۸)
مونرو قبل از Ladies of t0he Chorus در چند فیلم بازی کرده بود، اما آنها نقش‌های چندان جدی‌ای نبودند. در این فیلم مونرو با ادل جرگنز همبازی بود. این فیلم یک موزیکال قدیمی در مورد دختران گروه کر است. هرچند فیلم فراموش شد، اما مونرو را تبدیل به یک ستاره کرد.
جنگل آسفالت (۱۹۵۰)
The Asphalt Jungle یک نوآر کلاسیک از جان هیوستون با بازی استرلینگ هایدن است که چهار بار نامزد اسکار شد. با اینکه مونرو در این فیلم نقش کوچکی دارد، اما از آنجا که این یک فیلم مشهور است، مرلین مونرو در آن برجسته است.
همه چیز درباره ایو (۱۹۵۰)
مونرو سال ۱۹۵۰ دو نقش کوچک در فیلم‌های کلاسیک بازی کرد. یکی از این نقش‌ها در فیلم All About Eve است. این فیلم برنده بهترین فیلم شد و پنج بازیگر آن نامزد اسکار شدند. با این حال، مونرو بیش از همه در نظر مردم ماند.
زحمت در زدن به خودت نده (۱۹۵۲)
مونرو را بیشتر به خاطر کمدی‌ها و موزیکال‌های شاد به یاد می‌آورند، اما او نقش‌هایش را گلچین می‌کرد. Don’t Bother to Knock یک تریلر روانشناختی درباره زوجی است که از هم جدا شده‌اند و مرتکب اشتباهی می‌شوند و آن این است که فرزندشان را به سرپرستی شخصیت مونرو می‌سپارند.
تجارت میمون (۱۹۵۲)
وقتی بازیگری به یک ستاره در حال ظهور تبدیل می‌شود، فیلم‌های زیادی برای بازی به او پیشنهاد می‌شود. کمدی Monkey Business به کارگردانی هاوارد هاکس، شاید در سطح فیلم «جمعه دخترش» نباشد، اما کری گرانت در آن نقش‌آفرینی می‌کند که او هم مانند مونرو برای بازی در این نوع فیلم‌ها مهارت خاصی داشت.
نیاگارا (۱۹۵۳)
در سال ۱۹۵۳، مونرو به یک ستاره بزرگ تبدیل شد و نیاگارا این کار را برای او کرد. این فیلم حساب تازه‌ای در بازیگری برای او باز کرد. این فیلم یک نوآر دیگر است و در حال حاضر یک نوآر کلاسیک در نظر گرفته می‌شود، حتی در رنگ. به لحاظ فیلم‌های دراماتیک، نیاگارا احتمالا بهترین اثر مونرو است.
رودخانه بدون بازگشت (۱۹۵۴)
وسترن‌ها در دهه ۱۹۵۰ برجسته بودند و River of No Return، ورود مونرو به این ژانر است. این فیلم یک وسترن کلاسیک نیست، اما اتو پرمینگر کارگردان تحسین‌شده آن را ساخته است. به علاوه، مونرو در این فیلم درکنار رابرت میچام بازی می‌کند.
خارش هفت ساله (۱۹۵۵)
تصویر نمادین مونرو با پیراهن سفید در این فیلم چیزی است که همه از The Seven Year Itch بیشتر در خاطر دارند. هرچند در این فیلم بیلی وایلدر جنبه‌هایی فراتر از این صحنه وجود دارد.
ایستگاه اتوبوس (۱۹۵۶)
مونرو معروف است که به استودیوی بازیگران رفت و قبل از ساخت Bus Stop، روش بازیگری را از لی استراسبرگ آموخت. این کار او را تغییر داد و کمکش کرد تا شهرت خود را پرورش دهد. این فیلم بر اساس نمایشنامه معروف ویلیام اینگه ساخته شده و نسبت به اکثر فیلم های او کمی دراماتیک‌تر است.
بعضی‌ها داغش را دوست دارند (۱۹۵۹)
کمدی بیلی وایلدر به عنوان یک کمدی کلاسیک در نظر گرفته می‌شود که می‌توان آن را بهترین کمدی تاریخ نامید. مطمئناً، تونی کرتیس و جک لمون در Some Like It Hot بسیار سرگرم‌کننده‌اند، اما مونرو در این فیلم نیز فوق‌العاده است.
ناجورها (۱۹۶۱)
ناجورها یک فیلم وسترن به نویسندگی آرتور میلر و کارگردانی جان هیوستون است. این فیلم با گذشت زمان، مشهورتر شده است. اما برای مدتی، The Misfits به دلیل دیگری در یادها ماند. این آخرین فیلمی است که مونرو و کلارک گیبل قبل از مرگشان بازی کرده‌اند. دو نماد بازیگری که از صفحه نقره‌ای در فیلم The Misfits خداحافظی کردند و هر دو بازی‌های درجه یکی ارائه کردند.