به گزارش همشهری آنلاین به نقل از اینسایدر دکتر کاترینا کورتیوا که در نیوپورت بیچ در کالیفرنیا طبابت می‌کند، این زن بیمار در میانه دهه ۷۰ زندگی را که لنز تماسی به چشم می‌زد، بیش از دو سال بود که ویزیت نکرده بود. گرچه دید این بیمار تار شده بود، بیشتر درد چشم بود که او را آزار می‌داد.
دکتر کورتیوا می‌گوید به علل گوناگونی برای علائم بیمار فکر کردم، از جمله یک تکه جدا شده از لنز تماسی، خراش قرنیه، عفونت، مژه، خرده‌ریزهای مواد آرایشی.
او پس از بیحس کردن چشم بیمار و رنگ کردن سطح چشم با رنگ زرد برای تشخیص خراش‌ها یا اجسام خارجی نتوانست در سطح قرنیه چیزی پیدا کند. بنابراین با کشیدن پلک بالایی و پایینی فورنیکس‌ها یا چین‌های بالایی و پایینی ملتحمه را بررسی کرد. این کیسه‌های کوچک ملتحمه در عمق گوشه‌های چشم قرار دارند و گاه اجسام خارجی در آنها گیر می‌کنند.
دکتر کاتیوا در معاینه معمول فورنیکس‌ها او فقط اندکی ترشحات مخاطی دید، اما هنگامی که با استفاده از اسپکولوم که پلک‌های بالا و پایین را همزمان برای مدتی طولانی‌تر باز نگه می‌دارد، متوجه چند لنز تماسی به هم چسبیده شد که درون فورنیکس‌های چشم شد. او سپس متوجه یک توده به رنگ ارغوانی تیره از لنزهای متصل به هم شد که در زیر پلک قرار دارد و مانند یک مردمک دوم به نظر می‌رسید.
دکتر کاتیوا این لنزهای به هم چسبیده را به طور زنجیروار از چشم بیمار خارج کرد و پس از جدا کردن آنها از یکدیگر دریافت که در مجموع ۲۳ لنز درون چشم بیمار قرار دارد.
این لنزها به رنگ‌های آبی و زرد به نظر می‌رسیدند. لنزهای تماسی به طور طبیعی به رنگ آبی روشن هستند و رنگ زرد مربوط به رنگی بود که او برای معاینه چشم بیمار به کار برده بود.
دکتر کاتیوا می‌گوید در طول ۲۰ سال طبابتش تا به حال هرگز چنین چیزی را ندیده بود.
بیمار پس از خارج کردن این لنزها و شستشوی چشم بلافاصله احساس راحتی کرد و با تجویز قطره ضدالتهابی به خانه فرستاده شد.
فیلمی که دکتر کاتیوا از درمان این بیمار با تلفن همراهش ضبط کرده و به اشتراک گذشته بود، در اینترنت فراگیر شد بیش از ۲۳ میلیون بار دیده شد.
به گفته این چشم پزشک این بیماری بسیار خوش‌اقبال بود که بینایی‌اش را از دست نداده بود، دچار خراش قرنیه نشده بود یا عفونت چشمی نگرفته بود.
او در پاسخ به این پرسش که چرا بیمار وجود این همه لنز را در چشمش احساس نکرده بود، می‌گوید این بیمار ۳۰ سال بود که لنز به چشم می‌زد و هنگامی که شخصی برای این مدت طولانی لنز تماسی به چشم می‌زند، می‌تواند باعث حساسیت‌زدایی از پایانه‌های عصبی قرنیه شود. از طرف دیگر در افراد سالمندتر فورنیکس‌های پلک که بخش با کمترین حساسیت چشم است، بسیار عمیق‌تر هستند. بنابراین این تعداد زیاد لنزهای تماسی مدت‌ها در گوشه‌های چشم باقی مانده بودند، بدون اینکه باعث ناراحتی زیادی برای او شوند.