به گزارش همشهری آنلاین به نقل از آسوشیتدپرس در سالهای اخیر بیماران بیشتری با تومورهای متعدد پستان شناسایی میشوند که ناشی از تکنیکهای تصویربرداری حساستری است که میتوانند سرانهای کوچک که قبلا پنهان بودند، شناسایی کنند. این وضعیت به این معناست که بیماران بیشتر با تومورهای متعدد در یک پستان تشخیص داده میشوند.
پزشکان در گذشته میگفتند که چنین زنانی نیاز به برداشتن کل پستان (ماستکتومی) دارند، اما اکنون زنان بیمار انتخابهای دیگری هم در اختیار دارند. پژوهشگران در این بررسی میخواستند بدانند که آیا رویکرد قدیمی در این باره ادامه دارد یا تغییر کرده است؟
این پژوهشگران حدود ۲۰۰۰ زن دارای دو تا سه تومور در یک پستانشان را پیگیری کردند بودند که عمل جراحی تودهبرداری یا لامپکتومی (فقط برداشتن تومورهای سرطانی نه کل پستان) برای آنها انجام شده بود و سپس پرتوتابی شده بودند. سن این بیماران بین ۴۰ تا ۸۷ سال متفاوت بود. زنانی وارد این بررسی شدند که اندازه تومورهایشان کمتر از ۵ سانتیمتر بود و این تومورها با ۲ تا ۳ سانتیمتر بافت پستانی طبیعی از یکدیگر جدا میشدند.
پس از پنج سال پیگیری، فقط در ۳ درصد این زنان سرطان عود کرده بود که شبیه میزان عود مشاهده شده از بررسی قبلی درباره تودهبرداری در بیماران دارای یک تومور بود. یافتههای این بررسی اخیرا در سمپوزیوم سرطان پستان سانآنتونیو در تگزاس آمریکا ارائه شده است.
کارشناسان میگویند یافتههای این بررسی گامی به پیش در این حوزه را نشان میدهد.
جراحی تودهبرداری دارای مزایایی است، از جمله بهبود سریعتر بیمار و اغلب نتایج آن از لحاظ زیبایی هم بهتر است.
در حال حاضر راهنمای جراحی برای چنین بیمارانی وجود ندارد، اما برخی از پزشکان از هم اکنون تودهبرداری را به عنوان یک گزینه به بیماران پیشنهاد میکنند.
البته این بررسی بیماران را به صورت اتفاقی به دو گروه تودهبرداری (لامپکتومی) یا پستانبرداری (ماستکتومی) تقسیم نکرده بود. در صورت انجام این کار دادههای قابلاعتمادتری به دست میآمد، اما مشکل است زنانی را پیدا کرد که حاضر باشند به صورت اتفاقی به یکی از این دو گروه درمانی فرستاده شوند و انجام چنین کاری غیر عملی است.
در این بررسی زنانی که پیش از جراحی امآرآی انجام داده بوند، بهترین نتیجه را گرفته بودند که نشان میداد تصویربرداری با امآرآی ممکن است به جراحان کمک کند که بافت سرطانی را به صورت کاملتری بردارند.
این بررسی بخش از روند پژوهشی بزرگتر است که هدف از آن پرهیز بیش از حد از درمان و اثرات جانبی غیرلازم با درمان سرطان در حد لازم است.