همشهری آنلاین – حسن حسن‌زاده: ماجرای ساخت آن هم شنیدنی است. ۹ دهه پیش وقتی که در محله امامزاده قاسم(ع) خبری از آپارتمان، برج و خیابان‌کشی‌های امروزی نبود، جمعی از کشاورزان و اهالی قدیمی محله این اتاقک را برای انجام فرایض دینی بنا کردند.
قصه‌های خواندنی‌تهران را اینجا دنبال کنید
این اتاقک کوچک، خیلی زود به محلی برای دورهمی کوچک اهالی باصفای امامزاده قاسم(ع) تبدیل شد. آنها در مسیر رفت و آمد به باغ‌ها و مزارع خود سری به مسجد کوچک محله می‌زدند، نماز می‌خواند و گاهی هم مجلس روخوانی قرآن داشتند. اگرچه دیگر، خبری از آن باغ‌ها، زمین‌های کشاورزی و سازندگان مسجد نیست، اما هنوز هم می‌شود با تماشای کتاب‌های قرآن، رحل‌ها، کتاب‌های ادعیه، خوشه‌های رنگارنگ تسبیح و جانمازهای سنتی که در چهارگوشه این اتاقک چیده شده‌اند به روزگار گذشته آبادی امامزاده قاسم (ع) سفر کرد. ورود به فضای کوچک این اتاقک اما تازه اول ماجراجویی است. دورتادور دیوارهای مسجد پر است از نقاشی چهره‌های درگذشتگان محله؛ موسفیدانی که روزگاری در همین مسجد کوچک نمازخواندند و اکنون چهره در نقاب خاک کشیده‌اند. مسجد حر بن ریاحی، البته هنوز هم پاتوق جمعی از موسفیدان محله است. مثل گذشته‌ها، چراغ نمازخانه را روشن می‌کنند و گاهی برای اقامه نماز فرادا و گاهی هم برای روخوانی قرآن دور هم جمع می‌شوند.