به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از نیو اطلس، فضای این عمود پرواز پس از تغییر و تحولات انجام گرفته در چند سال اخیر در زمینه طراحی به عنوان یک کل، قطعا در سال ۲۰۲۳ شکل بهتری به خود گرفته و کاملا جا دار و بزرگ به نظر می‌رسد، اکنون و پس ازچند سال سال بررسی طرح‌ها و ایده‌های دیوانه وار به یک معیار کاملا و دقیق، سنجیده و معقول در زمینه طراحی این هواپیما رسیده‌اند. بنابراین می‌توان گفت امروز این ماشین‌های پرنده آماده صدور گواهینامه و تولید صنعتی هستند.
فرم «بال‌های چند تیرکی» این ماشین پرنده، آن را به یکی از جمع و جور ترین «عمود پروازهای» های موجود در بازار تبدیل خواهد کرد که حداکثر پنج نفر را حمل کند. «ورتیا» از ابتدا برای کارکردن با پیل‌های سوختی هیدروژنی طراحی شده است از این رو این ماشین پرنده برد عجیب غریبی دارد و برد آن سه تا چهار برابر بیشتر از برد اکثر رقبایی است که به عنوان نیروی محرکه از باتری استفاده می‌کنند.
مور از بنیانگذاران این کمپانی استرالیایب معتقد است که تصمیم به طراحی پیشرانه هیدروژنی برای «ورتیا» یک مزیت حیاتی است و برای رقبا طراحی مجدد هواپیمای خود برای کارکردن با هیدروژن کار آسانی نیست، حتی زمانی که یک پیشرانه گواهینامه و آماده استفاده باشد. او می گوید: اگر از ابتدا به پیشرانه هیدروژنی فکر نکرده باشید باید چهت تغییر سوخت پیشرانه ماشین پرنده یک بازطراحی کامل در طرح‌های خود انجام دهید.
«ورتیا» هیدروژن را در مخازنی که انتهای بال ها را به هم متصل می‌کند ذخیره خواهد کرد. مور می‌گوید: «یکی از مزایای بزرگ «بال‌های چند تیرکی» این است که اگر مخازن در جای صحیح باشند و به درستی پر شوند این اتفاق از نظر آیرودینامیکی به شما کمک می‌کند. بنابراین اگر تانک‌هایی را زیر بال‌های خود قرار دهید، این کار باعث کاهش نیروی پسا (فشاری که در جهت عکس حرکت هواپیما بر بال‌ها و بدنه آن وارد می‌آید) می‌شود.
بیشتر بخوانید: