همشهری آنلاین - راحیل حسینیان: ساکن محله منیریه است. کفش‌های مغازه او همگی ساخته و پرداخته خودش‌اند و جنس چینی ندارد. رادیو کنج مغازه روشن است تا او در هنگام کار از اخبار هم مطلع باشد. گاهی هم تلویزیون را روشن می‌کند تا گزارش‌های خبری را ببیند. آراسته معتقد است باید به روز باشیم. او به همین سبب تعامل خوبی هم با جوان‌ها دارد. با یک فنجان چای در یک صبح بهاری مهمان او بودیم. کفاش هم‌محلی از روزگار خودش برایمان گفت.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
هم‌محلی‌ها به نام مستعارش او را می‌شناسند؛ «فرهاد». اسم کفش‌فروشی هم از سال ۱۳۵۳به همین نام است. «حسین آراسته» از ۱۲سالگی به شغل آبا و اجدادی‌اش مشغول است و همچنان چراغ حرفه پدری را روشن نگه داشته است. رنگ و لعاب در و دیوار مغازه خود حکایت از سال‌های دور دارد. «پدرم ۴۰سال پیش یکی از معدود کفش‌فروش‌های این محله بود. از اول هم در همین مغازه مشغول به کار شد. من هم تا کلاس نهم درس خواندم.
هر سال هم بدون حتی یک تجدیدی قبول می‌شدم. بعد از گرفتن سیکل، دیگر حسابی مشغول کسب و کار شدم. البته از ۱۲سالگی کنار دست پدرم می‌ایستادم تا فوت و فن کار را یاد بگیرم. » صحبت که به سال‌های دور می‌کشد، یادی می‌کند از کوچه‌های خاکی. از اینکه محله امیریه محله باصفایی بوده و همسایه‌ها خیلی بیشتر از الان همدیگر را می‌شناختند. «برای خرید کفش اول گزینه برای تهرانی‌ها میدان بهارستان بود و بعد از آن امیریه. ما هم جزو نخستین کفش‌فروش‌های این محله بودیم. » همه اهل محل کفش فرهاد را می‌شناسند، چرا که هم از کاسبان قدیمی است و هم به خوش انصافی زبانزد است.
خبری از چینی‌ها نیست
ویترین کفش‌فروشی فرهاد دیدنی است. چراغ‌های لوستر کوچک و قدیمی با لامپ‌های رنگی حکایت از خوش سلیقگی و عشق به کار او دارد. داخل مغازه هم از هنر بی‌نصیب نمانده و تمام در کمدها با هنر ویترای (نقاشی روی شیشه) تماشایی شده است. اما آنچه در این ویترین بیشتر توجه ما را جلب کرد، کفش‌هایی است که همگی حاصل زحمت «حسین آراسته» است. قابل توجه است که ویترین این مغازه از حضور اجناس چینی در امان مانده است. می‌گوید: «پای چینی‌ها به اینجا باز نشده است. به جز یک جفت دمپایی که یکی از آشنایان از کیش آورده و خواسته تا برای فروش در ویترین بگذارم، همه کفش‌ها و صندل‌ها کار خودم است. »
هرکسی را بهرکاری ساخته‌اند
در مغازه کوچک اما با صفای او ۲چرخ است. یکی چرخ دوخت است و دیگری برای نازک کردن چرم مورد استفاده قرار می‌گیرد. چکش و سنبه و ابزارهای دیگر نیز کنار هم چیده شده‌اند که برای خلق انواع مدل‌ها از آنها استفاده می‌شود.تعمیر کفش هم این روزها بخش زیادی از وقت او را می‌گیرد. در حالی که او می‌گوید: «من نودوز هستم نه تعمیرکار. » اما بسیاری از هم‌محلی‌ها و دوستان و آشنایان به واسطه اعتمادی که به کار او دارند و او را از سال‌ها پیش می‌شناسند، تعمیر کفش‌هایشان را به او می‌سپارند. «زمانی که برای تعمیر کفش‌ها که تعدادشان هم کم نیست، اختصاص می‌دهم باعث می‌شود از کارم عقب بیفتم و کمتر بتوانم کفش بدوزم. هر کسی را بهرکاری ساخته‌اند. من با فن و دانشی که دارم می‌توانم به جامعه خدمات ارائه کنم. هرکسی به نوعی این خدمت‌رسانی را انجام می‌دهد. همه ما باید بدانیم که ثمره‌مان برای جامعه چیست و چه خدمتی از دست‌مان برای دیگر همنوعان‌مان بر می‌آید. »
۷جفت کفش برای ۷روز هفته
وقتی درباره کفشی که خودش به پا دارد از او می‌پرسیم، می‌گوید: «این کفش را خودم دوختم. چند سالی می‌شود با من همراه است. پیش‌تر که جوان بودم برای خودم ۷جفت کفش دوخته بودم. هر روز هفته یکی را می‌پوشیدم. تمام‌شان هم از چرم طبیعی بود. طوری که نه پا اذیت می‌شد و نه عرق می‌کرد. هرچه به سلامت پا اهمیت بدهیم و کفش مناسبی انتخاب کنیم، ضرر نمی‌کنیم. کفش‌های پاشنه بلند و نوک باریک یا کفش‌های بسیار تختی که کف صافی دارد به استخوان‌های پا بسیار آسیب می‌رساند. آسیبی که بعدها به‌صورت زانو درد و کمردرد بروز پیدا می‌کند. »
برای پسر و دخترش هم کفش‌های زیادی دوخته است. اما این روزها کمتر کفش‌هایی را می‌پوشند که پدر دوخته باشد. «سلیقه جوانان متنوع است و به روز. ما هم باید به روز باشیم و به روز راه برویم. هر روز هم افکار و اندیشه‌های نو داشته باشیم. با همین اندیشه‌های نو می‌شود طرحی نو در انداخت. » «حسین آراسته» هم این عبارت را که «کفش می‌تواند شخصیت فرد را تا حدودی لو بدهد» تأیید می‌کند. «کفش مناسب که جنس خوبی هم داشته باشد، از ظاهرش مشخص است. البته تشخیصش برای من و امثال من که عمری است در این حرفه هستیم، کار آسانی است. مناسب بودن کفش هم یعنی فرد به سلامت خودش اهمیت می‌دهد. »
ساعتی برای استراحت
کوهنوردی و دوچرخه‌سواری انتخاب‌هایی است که او در ساعت فراغت برای خود در نظر گرفته. معمولاً جمعه هر هفته به کوه می‌رود و ساعتی را در طبیعت کوهستان می‌گذراند. «شکوه و عظمت کوه در کنار سکوتی که دارد باعث آرامش روح می‌شود. آرامشی که با آن می‌توانم بهتر کار کنم. »
*منتشر شده در همشهری محله منطقه ۱۱ در تاریخ ۹۳/۲/۱۷