به گزارش همشهری آنلاین، پدرم، مرحوم «جلال حکیمی»، روحانی بود و بیشتر وقت‌ها در مسجد لرزاده مشغول خواندن نماز یا قرآن. توصیه‌های او و مادرم در تقویت روحیه مذهبی و علاقه به کتاب‌های دینی و سپس نویسندگی‌ام بسیار موثر بود. روزهای تاسوعا و عاشورای هرسال همراه پدرم برای عزاداری به هیئت‌های مذهبی می‌رفتم. در این حال و هوا، خواندن و تحقیق درباره ائمه (ع) را با جدیت دنبال کردم و چنین بود که چندی بعد قلم زدنم آغاز شد.
زمانی که کتاب «سیرت و شخصیت حضرت محمد(ص) » را می‌نوشتم جمله معروف «حسین منی و انا من حسین» بسیار توجه مرا جلب کرد. تصمیم گرفتم درباره زندگی سیدالشهدا (ع) تحقیق و با بصیرت کافی واقعه عاشورا را تحلیل و تفسیر کنم. از این‌رو نخستین اثرم درباره امام‌حسین (ع) در سال١٣۵١ با عنوان «پیشوای آزادگان» با مقدمه آیت‌الله مکارم شیرازی منتشر شد. بعد از آن، حدود ٤٨سال پیش، کتاب دیگری با عنوان «قیام حسین (ع) » ویژه نوجوانان نوشتم.
همین امر موجب شد در کنار پژوهش‌هایم به کتاب‌های تاریخی امام حسین (ع) اهمیت بیشتری دهم و آثار دیگری در این زمینه بنویسم. پس از سال‌ها مطالعه و تحقیق، فهمیدم که مکتب امام‌حسین (ع) پیش از آنکه یک مکتب احساسی و عاطفی باشد، یک مکتب تربیتی است؛ مکتبی که مردمان در آن به نیکوترین و والاترین تربیت نبوی و علوی دست می‌یابند. امام‌حسین (ع) هنگام حرکت از مدینه به سوی مکه و در آغاز نهضت خود در وصیتنامه‌اش نوشت: «من می‌خواهم به خوبی‌ها سفارش و از زشتی‌ها جلوگیری و به سیره جدم محمد (ص) و سیره پدرم (ع) رفتار کنم.»
حالا معتقدم که نسل نوجوان و جوان اگر به شناخت مکتب امام‌حسین (ع) علاقه‌مندند، باید درباره نهضت پیامبران توحیدی مطالعه کنند. با این نگاه، در آخرین کتابم، «امام‌حسین (ع) و نهضت جاوید کربلا»، با ذکر قسمت‌هایی از نهضت‌های جاویدان، راه و رسم پیامبران ادیان توحیدی را مطرح و تاکید کرده‌ام که امام حسین (ع) و یارانش در قیام خود در مسیری حرکت کردند که مسیر پیامبران الهی بوده است و بر این باورم که در جهان امروز انسان‌ها از هر نژاد، مذهب و زبان به شناخت درست از نهضت عاشورا نیاز دارند، زیرا پیام نهضت جاویدان پیامی برای آزادی همه انسان‌هاست.