به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از نیواطلس، دانشگاه کمبریج در همکاری با صنعت خصوصی، در صنعت چاپ سه‌بعدی یک گام به پیش رفته است. این دانشگاه شرف یک ساعت، یک سازه بتنی به روش چاپ سه‌بعدی ساخته که دارای حسگرهایی برای پایش خود و همچنین امکان ترمیم خود در آینده است.
اگر موضوعی وجود داشته باشد که کمتر به درد مهمانی‌های شام بخورد، مسائل مربوط به مهندسی عمران است. این‌ها آن‌قدر بدیهی تلقی می‌شوند که ممکن است نامرئی باشند، مگر اینکه چیزی دیدنی مثل پل معلق یا چیزی آزاردهنده مثل یک جاده خراب باشد.
هر چقدر هم که پیش پا افتاده به نظر برسند، محصول یک طراحی مهندسی بسیار پیچیده و جدی هستند و کارهایی بسیار واقعی و حیاتی انجام می‌دهند که بسیاری از مردم تا وقتی جاده‌ای در برابرشان نشست نکند یا با یک پل فروریخته مواجه نشوند، متوجهش نمی‌شوند. یکی از این‌ها چیزی است که به آن دیوار هدایت یا سردیواره گفته می‌شود، که یک سازه نگهدارنده با سوراخی در آن است که در دهانه یک زهکش یا کالورت قرار می‌گیرد. هدف آن جلوگیری از جاری شدن آب در اطراف است. علاوه بر این، می‌تواند پشتیبانی ساختاری برای پل‌ها و جاده‌های متصل و همچنین کنترل جریان آب باشد.
کالورت ابزاری قدیمی در مهندسی عمران است، اما کمبریج با ساختن آن در محل با استفاده از یک بازوی چاپگر سه‌بعدی روباتیک در یک ساعت، کار تازه‌ای انجام داده است. چیزی که جدید است این است که هنگام چاپ سردیواره، یک واحد لیدار (یکی از فناوری‌های سنجش از راه دور که با تاباندن لیزر به هدف و تجزیه و تحلیل نور بازتاب‌شده، فاصله را اندازه می‌گیرد) اسکن‌های دقیقی از سازه انجام داد و یک دوقلوی مجازی دیجیتالی ساخت که می‌توان با شیء واقعی مقایسه کرد. همچنین، حسگرهای بی‌سیم در بتن مرطوب برای انتقال داده‌ها در مورد دما، فشار، رطوبت، مقاومت الکتریکی و پتانسیل الکتروشیمیایی قرار گرفتند.
هدف این آزمایش به رهبری پروفسور ابیر الطباء از گروه مهندسی دانشگاه کمبریج، استفاده از حسگرها و مدل‌سازی دیجیتال برای ارزیابی پایدار ساختار چاپ سه‌بعدی است که برای صنعت جذاب‌ترش می‌کند. علاوه بر ایجاد چیزی ارزان‌تر از سازه‌های معمولی که سریع‌تر ساخته می‌شوند، هدف، آزمایش قابلیت اطمینان، استحکام، دقت و طول عمر حسگرها و شاید روزی، ترکیب یک بتن خود ترمیم‌شونده است که توسط تیم توسعه می‌یابد.