به گزارش همشهری آنلاین، فقط در فوتبال نبود، گاه در سایر رشته‌های ورزشی، این اتفاق تلخ و نامیمون باعث ثبت یک خاطره تلخ می‌شد. جوانی که برایش روزهایی بزرگ را متصور می‌بودیم ناگهان به قعر یک تاریکخانه می‌رفت و آرزوهایش را یک‌جا در کنج این تاریکخانه مدفون می‌کرد. مگر می‌شود با روزگار جنگید؟ ظاهرا که نمی‌شود، اما بعضی‌ها به‌واقع تصور دارند می‌شود! روزگار تلخ برخی از این ستاره‌های بزرگ را مرور می‌کنیم.
مرحوم ستار حیدرنژاد
بازیکن تیم جوانان راه‌آهن بود. پیشرفت او چنان سریع اتفاق افتاد که باورکردنی نبود. ستار حیدرنژاد به تیم منتخب جوانان ایران دعوت شد، البته در آن سال تیم‌های ملی نوجوانان و جوانان ایران از حضور در مسابقات بین‌المللی محروم بودند و رخدادهای این سطوح تنها در مسابقات داخلی انجام می‌شد. ستار همراه مدیرروستا، رضا حسن‌زاده، حمید استیلی، محمد خاکپور و... یک تیم خوب را برای جوانان تهران ساختند و قهرمان کشور شدند. ستار حیدرنژاد ستاره آن تیم بود اما برخلاف دیگران، فوتبال را زود رها کرد که دنبال زندگی برود. در همین مسیر تلخ، بدخواهان او را اسیر اعتیاد کردند و در همین فرآیند تلخ، ناگهان روزی دیگر از خواب برنخاست و تمام آرزوهایش دود شدند. تنها پسری یک‌ساله از او ماند که امروز حدود ۱۵ سال دارد.
حسین ربیحاوی
در تیم ملی جوانان سال‌های واپسین دهه ۶۰ چنان بازی می‌کرد که همه او را با محمدخانی، چنگیز، علیدوستی و پیوس مقایسه می‌کردند و به کمتر از این مقایسه هم اعتقاد نداشتند. ربیحاوی اما، ساده‌تر از آن بود که به اندازه همان قدرت رویایی خود، پیش برود. خیلی زود و از ۲۱، ۲۲ سالگی به‌طور کامل فراموش شد و دیگر از او، کسی چیزی نشنید و خبرهای تلخ تنها چیزی بود که درباره‌اش دهان به دهان شد.
مرحوم احمد افغان
در المپیک ۱۹۸۸ سئول وقتی تنها ۱۸ سال داشت جای محمدحسین محبی بزرگ را گرفت. احمد افغان، ضعیف کار کرد و حذف شد اما مدتی بعد در مسابقات کشتی جوانان جهان مدال نقره گرفت تا نشان دهد آغاز مسیر پیشرفت و قدرتنمایی او از این‌جا اتفاق افتاده است. افغان که تصور می‌شد مثل رسول خادم و عباس جدیدی و امیر خادم و... یکی از ستارگان بزرگ آینده است بعدها به‌شدت افت کرد و ناگهان خبر آمد که او هم میان آدم‌های کره خاکی نیست!
مرحوم امیر دولت‌آبادی
آن‌قدر خوب بود که از تیم جوانان استقلال راهی تیم بزرگسالان شد و چنان جان گرفت و قدرتنمایی کرد که در پرستاره‌ترین ترکیب تمام ادوار استقلال، یعنی استقلال سال ۷۰، نام او را می‌توان دید. با این حال در همان دوران جوانی، او هم تسلیم دست سرنوشت شد. ستاره جوان فوتبال استقلال آرزوهایش را به دست باد سپرد، از دنیا جدا شد و به آسمان‌ها پرکشید.
شادروان رسول حسینی
چنان در کشتی سال‌های اولیه بعد از پیروزی انقلاب اوج گرفت که همه فکر می‌کردند در گام بعدی صاحب مدال قهرمانی جهان می‌شود اما آینده او را نه یک افت ورزشی و غروب زودهنگام، که یک حادثه تلخ تباه کرد. در سالن ورزشی ساری، در حال کمک و ساماندهی به امور تدارکاتی جهت آغاز مسابقه بود که تسلیم سرنوشت شد. در حالی‌که سالن را برای شروع تمرین آماده می‌کرد خاطرات و آینده و مدال‌های نگرفته‌اش را یکسره سیاه دید و تسلیم غروب زندگی شد و برای همیشه در بهشت زهرا(س) خفت!
مرحوم مسلم خانی
۲۰ بازیکن به جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین رفتند اما سرمربی تیم ملی برخی از جوانان این تیم را برای مسابقات المپیک ۱۹۸۰ مسکو آماده می‌کرد. از این نفرات طی سال‌های ۵۶ و ۵۷ در ترکیب تیم ملی بزرگسالان هم استفاده شد. نفراتی مثل پنجعلی، حقیقیان، بهتاش فریبا، قاسم‌پور، حسن نظری، مسلم خانی، حمید علیدوستی، مجید بشکار، حسین فرکی و ... برخی از این نفرات مثل پنجعلی، علیدوستی و... اوج گرفته به بالاترین سطح رسیدند، برخی مثل بشکار و مسلم خانی از کشورمان کوچ کردند و خارج از ایران فراموش شدند و البته برخی سرنوشت تلخ‌تری داشتند. مثل مسلم خانی که دو شکست داشت؛ ابتدا از دست رفتن آینده و تیم ملی و دوم تصادف در یکی از جاده‌های اروپا و متاسفانه مرگ!
شهید سعید طوقانی
مقام شامخ این دلاور آسمانی، اندکی متفاوت‌تر از هنجارهای این مجموعه است. سعید طوقانی همان کسی است که عکس کودکی او در سال‌های اواخر دوران طاغوت و سالیان اولیه بعد از پیروزی انقلاب با عنوان پهلوان کوچولوی پایتخت همه‌جا دیده می‌شد. او در ورزش باستانی، قهرمان چرخ زدن بود و چنان این کار را با سرعتی دیوانه‌وار انجام می‌داد که چشم‌ها خیره می‌شد. به او، بازوبند نمادین پهلوانی پایتخت داده شد و عنوان قهرمان کوچولوی پایتخت برایش انتخاب شد. حتی بازوبند او را همسر محمدرضا پهلوی به بازو بست.
سعید خیلی زود به اوج بلوغ فکری رسید. در ۱۳ سالگی به جبهه رفت و وقتی که تنها ۱۵ سال داشت در سال ۶۳ به علت اصابت مستقیم گلوله به شهادت رسید. یادش را گرامی می‌داریم.
محمد دستجردی
برای این ستاره جوان خوزستانی در ابتدای دهه ۵۰ یک آینده رویایی متصور بودند اما متاسفانه این‌گونه نشد و مردی که سال ۵۲، در ۲۰ سالگی به تیم ملی رسیده، اوج گرفت و تا ۲۲ سالگی در تیم ملی بود، به علت یک تصادف هولناک ناگهان غروب گرفت و از فوتبال کنار رفت. دستجردی زنده ماند اما دیگر تیم ملی را نداشت. او امروز ۶۰ ساله است و در خیابان کارگر مغازه لوازم ورزشی دارد، اما آینده‌اش با آنچه که خود تصور می‌کرد زمین تا آسمان متفاوت بود.
ابراهیم سن سبیلی
در مسابقات سال ۱۹۹۰ نوجوانان جهان ۱۳۶۹ شمسی تیم والیبال ما به عنوان چهارم رسید. از این تیم ابراهیم سن‌سبیلی به عنوان بهترین بازیکن نوجوان جهان انتخاب شد؛ کسی که البته صغرسنی داشت. او ۶ سال قبل در ۱۶ سالگی سابقه نشستن روی نیمکت ذخیره‌های تیم والیبال پاس را داشت و حالا در ۲۲ سالگی، نوجوان شده بود. با این حال خیلی‌ها انتظار داشتند بهترین بازیکن نوجوانان دنیا، بیشتر چهره شود اما متاسفانه از آن به بعد هیچ چهره متفاوتی از او ندیدیم.
جواد منافی
خیلی‌ها باور نمی‌کنند که سال ۷۳، در حضور کریم باقری، علی دایی، خداداد عزیزی، عابدزاده، استیلی، خاکپور، نامجومطلق، پیروانی، شاهرودی، گل‌محمدی، نادر محمدخانی و... یک جوان بهشهری مرد سال فوتبال ایران شد. جواد منافی؛ او که متولد ۱۳۴۹ بود، در ۲۴ سالگی به اوج رسید و لقب بهترین بازیکن ایران را گرفت. همه، او را ستاره‌ای متفاوت می‌دانستند و اعتقاد داشتند فوتبال ملی با حضور او تغییر شکل می‌یابد اما در دی‌ماه ۷۳ اتفاقی تلخ رخ داد. منافی دچار یک تصادف هولناک رانندگی شد. آن‌قدر هولناک که وقتی زنده ماند، همه با ناباوری، خدای مهربان را شکر کردند. او زنده ماند اما دیگر هیچ‌گاه توان بازگشت به فوتبال را نداشت و متاسفانه همه آرزوهایش این‌گونه دفن شد. منافی در حال حاضر دستیار علی دایی در پرسپولیس است.
مرحوم مجید پاشامقدم
درست در همان سال ۶۲ که تیم ملی بسکتبال ایران اوج گرفت و در آسیا پنجم شد یک ستاره شایسته، صاحب عنوان و بهترین بازیکن ایران شد. مجید پاشامقدم اما متاسفانه تنها ۳ ماه بعد از آن حادثه خوش، به علت برخورد شدید توپ به سرش دچار پارگی در عروق مغزی شد. مرگ و پایان زندگی برای او بسیار زود بود!
مجاهد خذیراوی
وقتی در سال ۸۰، بلاژویچ، ستاره ۲۱ ساله تیم ملی را به جمع مردان اصلی هدایت کرد، آینده‌ای بسیار رویایی برای او متصور بودیم اما روزگار است و دست ما نیست. یک شایعه باعث اعلام محرومیت مادام‌العمر او شد. البته در سال ۸۳ به فوتبال برگشت اما روحیه‌اش آن‌قدر خراب بود که هیچ‌گاه نتوانست حضور در سطحی متوسط را هم تجربه کند، و بدین‌صورت ستاره آینده فوتبال اسیر یک شایعه شد و آینده‌اش را تباه کرد!