عوامل مختلفی از جمله ترکیب و بافت جمعیتی و افزایش غیر‌منطقی آن، اختلاف هویتی، کم‌توجهی به ارزش‌ها و هنجار‌های دینی و اجتماعی، افزایش جرایم، بیکاری، مشکلات بهداشتی، گرانی، تورم و... هر کدام به نوعی سطح سلامت جامعه را از جهات گوناگون تحت‌تأثیر قرار می‌دهند.
به گفته وی، اگر چه جهت‌گیری و حرکت مسئولان به سمت ارتقای سطح برخورداری، رفاه و سلامت اجتماعی است و ارزیابی‌ها و آمارها نیز موید آن است، اما تا رسیدن به مطلوب فاصله زیادی است. اینکه چرا ارائه خدمات و اثربخشی آن بر بالابردن سطح سلامت کم است، دلایل متعدد دارد.
نوریان در ادامه تاکید کرد: برابر اعلام کارشناسان ثابت شده است که ارائه خدمات سلامت در بهترین شرایط فقط می‌تواند25 درصد سلامت انسان‌ها را تأمین کند و عوامل بسیار زیاد دیگری نیز وجود دارند که باید به آنها هم توجه کرد زیرا بیش از 50 درصد عوامل مؤثر بر سلامت عواملی همچون میزان سواد، آگاهی‌ها، سطح فرهنگ عمومی، درآمد، اشتغال، مسکن، موقعیت اجتماعی افراد، امنیت و تأمین اجتماعی است.
وی تصریح کرد: علاوه بر مسائل اجتماعی و اقتصادی، عوامل محیطی نیز نقش مهمی در سلامت انسان‌ها دارند.
رئیس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران ادامه داد: نحوه زندگی و زیست شهری اعم از سلوک و آداب اجتماعی، لباس و پوشش، رعایت مسائل بهداشتی، تغذیه سالم، عادات غذایی و... که از آنها به سبک زندگی تعبیر می‌کنند و الگوی مصرف تابع آن است در این حوزه تاثیر جدی خواهند داشت.
وی عنوان کرد: از دیگر عوامل تاثیرگذار، عوامل زیست‌محیطی هستند، به هر صورت موضوع آلودگی هوا، آلودگی صوتی، مدیریت پسماندها و مدیریت آب و زمین از مواردی است که روی سلامت جوامع مؤثر است.
وی ادامه داد: با توجه به اینکه عوامل متعددی بر سلامت مؤثر هستند، باید در حوزه‌های آموزش و پیشگیری سرمایه‌گذاری بیشتری صورت گیرد.
ما معتقدیم سطوح مختلفی هم در این امر نقش دارند اما نقش خانواده، آموزش و پرورش، مراکز بهداشتی و مراکز دینی بیشتر از دیگران است اما 2 نکته حائز اهمیت این است که در چارچوب برنامه‌های کلان کشور در حوزه سلامت، نقش و سهم هر نهاد و دستگاهی به مردم اعلان شود تا دستگاه‌ها پاسخگوی وظایف و مسئولیت‌های خود باشند. آموزش و فعالیت‌های پیشگیرانه باید بخشی مهم از برنامه همه ارگان‌ها باشد.
به‌عبارت دیگر آموزش سلامت باید در همه بخش‌ها ساری و جاری باشد و هر دستگاهی برای خود برنامه آموزش سلامت مرتبط داشته باشد. نکته دوم این است که ما باید در حوزه پیشگیری به یک نظام هماهنگ برسیم، یعنی اینکه بردارهای آموزشی و پیشگیرانه هم جهت و هماهنگ با هم عمل کنند، اولویت‌های آموزشی مشخص باشد و وظیفه هر دستگاه در این زمینه معین گردد و از موازی کاری‌ها جلوگیری به‌عمل آید.