به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از اسپیس، آیا ماشین‌ها قادرند حضور حیات در سیارات دیگر را تشخیص دهند؟ البته که در حال حاضر، تا حدودی مشغول به همین کارند، اما یک الگوریتم جدید هوش مصنوعی، می‌تواند بازی‌گردان باشد.
حسگرهای سفینه فضایی که در حال کاوش در جهان‌های دیگر هستند، توانایی شناسایی مولکول‌هایی را دارند که از حیات فرازمینی خبر می‌دهند. با این حال، مولکول‌های آلی که حاصل فرآیندهای بیولوژیکی مد نظر ما هستند، به مرور زمان از بین می‌روند و فناوری فعلی به سختی می‌تواند آن‌ها را شناسایی کند. اکنون یک روش جدید مبتنی بر هوش مصنوعی، می‌تواند با دقت ۹۰ درصد، این نشانه‌های مهم حیات را تشخیص دهد.
در این روش جدید، هوش مصنوعی قادر به تشخیص تفاوت‌های ظریف در الگوهای مولکولی است که نشان‌دهنده سیگنال‌های بیولوژیکی هستند. مهم‌تر اینکه، با این روش جدید می‌توان این نشانه‌ها را در نمونه‌هایی ردیابی کرد که صدها میلیون سال قدمت دارند.
بیشتر بخوانید:
این سیستم هوش مصنوعی در آینده می‌تواند در حسگرهای هوشمندتر روی کاوشگران فضایی روباتیک، از جمله کاوشگرها و مریخ نوردها در ماه و مریخ، و همچنین در فضاپیماهایی تعبیه شود که در حال جست‌وجوی جهان‌های بالقوه قابل سکونت، مانند انسلادوس و اروپا، هستند.
رابرت هازن، دانشمند مؤسسه علمی کارنگی در واشنگتن دی سی و یکی از نویسندگان مطالعه جدید می‌گوید: «ما با این ایده شروع کردیم که شیمی حیات اساسا با شیمی جهان بی‌جان متفاوت است؛ «قوانین شیمیایی حیات» بر تنوع و توزیع زیست‌مولکول‌ها تاثیر می‌گذارد. اگر بتوانیم آن قوانین را استنباط کنیم، می‌توانیم از آن برای هدایت جست‌وجوی کشف نشانه‌های ظریف زندگی در جهان‌های دیگر استفاده کنیم.»
روش جدید بر این فرض متکی است که فرآیندهای شیمیایی حاکم بر تشکیل و عملکرد بیومولکول‌ها اساسا با فرآیندهای موجود در مولکول‌های غیرزیستی متفاوت است، زیرا مولکول‌های زیستی (مانند اسیدهای آمینه) اطلاعاتی درباره فرآیندهای شیمیایی سازنده‌شان، در خود نگه می‌دارند. این احتمالا در مورد مولکول‌های زیستی حیات بیگانه نیز صادق است.
در هر جهانی، حیات ممکن است مقادیری مشخص از چند ترکیب انتخابی را برای عملکرد روزانه تولید و استفاده کند. محققان می‌گویند که این، آن‌ها را از سیستم‌های غیر زنده متمایز می‌کند و می‌توان آن را با هوش مصنوعی شناسایی و اندازه‌گیری کرد.
این روش جدید هوش مصنوعی می‌تواند برای مطالعه سنگ های ۳.۵ میلیارد ساله در منطقه پیلبارا در غرب استرالیا، جایی که تصور می‌شود قدیمی‌ترین فسیل‌های جهان را دارد، استفاده شود. این سنگ‌ها برای اولین بار در سال ۱۹۹۳ یافت شدند و تصور می‌شد که بقایای فسیل‌شده میکروب‌های مشابه سیانوباکتری‌ها هستند. سیانوباکتری‌ها اولین موجودات زنده ای بودند که در زمین، اکسیژن تولید کردند.
در صورت تایید، حضور این باکتری در اوایل تاریخ زمین به این معنی است که این سیاره خیلی زودتر از آنچه قبلا تصور می‌شد، قابلیت پرورش حیات را داشته است. با این حال، این یافته‌ها بحث‌برانگیز هستند، زیرا طبق تحقیقات، این شواهد همچنین می‌تواند ناشی از فرآیندهای زمین‌شناسی باشد که هیچ ارتباطی با حیات باستانی ندارد. شاید هوش مصنوعی بتواند تکلیف این موضوع را روشن کند.
این تحقیق در مجله «Proceedings of the National Academy of Sciences» منتشر شده است.