همشهری آنلاین:گروه خانواده-مژگان مهرابی:غافل از اینکه دخالت پدر در امور تربیتی کودک و به خصوص برقرار کردن رابطه دوستانه با او در تکامل شخصیتی فرزند تاثیر زیادی دارد. حضور پدر در زندگی کودک، به او حرمت نفس بخشیده و توانایی اش را برای حل مسائل دوچندان می کند. از این رو می توان گفت، بچه هایی که توجه خاص پدر را در مراحل رشد و شکل گیری شخصیت خود دارند، در نوجوانی کمتر با مشکل و بحران مواجه خواهند شد.
آیت الله محی الدین حائری توصیه های ارزنده ای این باره می گوید: « وقتی شما به عنوان یک پدر خسته از محل کار برمی گردد، در مقابل تقاضای بازی بچه ها و گفت و گوی با آنها چه رفتاری دارید؟ ممکن است ساعت ها پای تلفن، اینترنت یا تلویزیون باشید اما دقایقی را با بچه هایتان صرف نکنید. این کار صدمه جبران ناپذیری به رشد و تکامل فرزندتان می زند.»
«پدر وقتی خوش اخلاق و با تحمل و با حوصله باشد بچه با شخصیت می شود. حوصله پدر حوضی است که بچه در آن رشد می کند. بچه مثل ماهی است و حوصله پدر مثل حوض. آن پدری که حوصله اش زیاد است مثل دریاچه است. بچه تا حدی ماهی های دریچه رشد می کند و بزرگ می شود. پدری که از این هم با حوصله تر است مثل دریاست. بچه مثل ماهی در دریا به اندازه نهنگ قدرت و جرات پیدا می کند.»
«اینکه بچه برای پدرش ابهتی قائل باشد که به خاطر حرف او بیاید و بنشیند هیچ فایده ای ندارد. پدر باید با بچه اش رفیق باشد و با او بازی کند. پدر موفق کسی است که شرایط را به گونه ای مهیا کند تا فرزند بدون ترس و واهمه یا رودربایستی مشکلات ذهنی خود را با او درمیان بگذارد. بازگو نکردن بعضی از حرف ها باعث گمراهی فرزند می شود. او یا ابهامات فکری خود را در دل نگه می دارد یا از افراد ناآکاه جویا می شود. پدر باید رفیق اول فرزندش باشد. وای به حال کسی که این کار را نکند. می دانی این بچه چه کار می کند؟ هر چه از بابایش بشنود با رفیق اولش مطرح می کند. شما یک میز پینگ پنگ در خانه تان نگه دارید با خانم و بچه ها بازی کنید. با همین بازی می توانی بچه ات را تربیت کنی. نماز خوانش کنی. از راه انس با خودت عاشق تو شود و بگوید بابا می خواهم همراهت بیایم. بچه اگر عاشق پدر نباشد، عاشق دین نمی شود.»