همشهری آنلاین: مریم فیروزی روانشناس و مشاور خانواده می‌گوید: «اصولا زندگی مشترک به این معنا نیست که افراد حریم خصوصی و شخصی خود را به کلی کنار بگذارند، بلکه نوعی همزیستی عاشقانه است که وجود حریم شخصی به دوام و بقای آن کمک می‌کند.»
فیروزی ادامه می‌دهد: «بعضی از احساسات شخص بخشی از حریم خصوصی او را تشکیل می‌دهد و آشکارنکردن این احساسات از جانب زوجین به مفهوم عدم‌صداقت او در زندگی زناشویی نیست.»
او توضیح می‌دهد: «مثلا ممکن است شخص نسبت به یکی از اطرافیان همسرش احساس خوبی نداشته باشد، اما این احساس خود را نزد همسرش برملا نکند. این موضوع را نباید به عدم‌صداقت شخص تعبیر کنیم و از او بخواهیم احساسات ناخوشایند خود را با همسرش در میان بگذارد.»
فیروزی مسائل مربوط به خانواده اولیه شخص را از دیگر مصادیق حریم شخصی ذکر می‌کند و می‌گوید: «اگر یکی از زوجین اتفاقاتی را که برای اعضای خانواده خودش رخ داده با همسرش در میان نگذارد، نباید به او خرده بگیریم و تصور کنیم برخلاف اصول روابط زناشویی رفتار کرده است. موضوعات مربوط به زندگی اطرافیان جزو حریم خصوصی افراد است و اگر شخص تمایلی به بیان آنها ندارد، باید همسرش این مسائل را جزو حریم خصوصی او به شمار آورده، کنجکاوی بیجا نداشته باشد.»
این مشاور خانواده به تنوع نظرات درباره حریم خصوصی زوجین اشاره می‌کند و می‌گوید: «نباید فراموش کنیم که در زندگی مشترک، داشتن صداقت یک اصل است و پایبندی به این اصل اعتماد و محبت زوجین را افزایش می‌دهد، اما بهتر است مصادیق حریم خصوصی را به‌صورت کلی تعریف نکنیم. مثلا برخی از افراد تلفن همراه را وسیله‌ای شخصی می‌دانند که اگر همسرشان در مورد محتویات آن کنجکاوی به خرج دهد، این رفتار را نادیده‌گرفتن حریم شخصی خود تلقی می‌کنند، اما عده‌ای از زوجین هم مراقبت در حفظ اطلاعات تلفن همراه را به پنهانکاری تعبیر می‌کنند.»
او کنکاش در مورد گذشته شخص را مصداق دیگری از این موارد ذکر می‌کند و توضیح می‌دهد: «بعضی از افراد مدت‌ها پس از شروع زندگی مشترک در جزئی‌ترین مسائل گذشته همسرشان کنکاش می‌کنند و ناگفته‌ماندن آنها را به عدم‌صداقت تعبیر می‌کنند، اما عده‌ای از زوجین به دانستن مسائل مهم و تعیین‌کننده اکتفا می‌کنند.»
فیروزی معتقد است زوجین باید در دوران آشنایی و پیش از آغاز زندگی مشترک، بر سر حد و حدود حریم شخصی یکدیگر به تفاهم برسند.