همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
۸ماه اول حضور امیر قلعه‌نویی به دست‌وپنجه نرم‌کردن با رقبای آسان و ضعیف گذشت؛ از افغانستان و قرقیزستان و هنگ‌کنگ تا روسیه و کنیا که هر دو با تعلیق و تحریم‌های طولانی‌مدت مواجه بوده‌اند. هی مخاطبان فریاد زدند که تیم ملی بازی بزرگ می‌خواهد و هی هیچ‌کس نشنید یا توان انجام کاری را نداشت. عجیب آنکه در مصاف با همین رقبای نه‌چندان دشوار هم گاهی کار تیم ملی گره خورد؛ ازجمله در بازی با اردن که تیم حریف یک نیمه‌دوم جهنمی برای شاگردان قلعه‌نویی ساخت و هر دو بازی با ازبکستان. دیدار اول را در فینال تورنمنت کافا با یک گل و به‌سختی بردیم اما در بازی دوم با وجود ۲گل پیش‌افتادن از تیم رقیب، باز هم یک نیمه دوم بد داشتیم و ۲-۲ مساوی شدیم. این آخرین بازی رسمی تیم ملی قبل از جام ملت‌های آسیا بود و بدون تعارف نمایش تیم ملی در آن، به تردیدها در مورد کیفیت ملی‌پوشان دامن زد.
تیمی که وا می‌دهد
تیم ملی در دوران امیر قلعه‌نویی طی ۱۱بازی ۷گل دریافت کرده که ۶تا از این گل‌ها در نیمه‌های دوم بوده است. این یعنی ایران در نیمه مربیان، آن عملکرد مطلوب مورد انتظار را نداشته و مقابل رقبا وا داده است. حتی بدون این آمار و با چشم غیرمسلح هم تفاوت نیمه‌های اول و دوم تیم ملی بسیار آشکار است. در بازی با اردن و در شرایطی که تیم ملی با ۲گل پیش افتاده بود و به‌نظر نمی‌رسید حریف حرفی برای گفتن داشته باشد، اردنی‌ها ۴۵دقیقه روی دروازه علیرضا بیرانوند خیمه زدند، به گل اول رسیدند و فقط پنالتی بدی که بازیکن آنها زد، مانع از تساوی ۲تیم شد. همین ازبکستان هم در نیمه‌دوم فینال کافا تیم برتر زمین بود و در مسابقه اخیر در تاشکند که اصلا مجال تنفس به بازیکنان تیم ملی نداد. گذشته از تدابیر فنی که حتما کارشناسان باید در مورد آن نظر بدهند، این احتمال هم وجود دارد که میانگین سنی بالای ملی‌پوشان نیز یکی از دلایل افت راندمان تیم ملی در نیمه‌های دوم باشد. به هر حال، رقبا جوان‌تر هستند و این برگ برنده اغلب آنها مقابل ایران است.
ساختار دفاعی متزلزل
احتمالا امیر قلعه‌نویی با خودش فکر می‌کند کوتاه‌ترین مسیری که می‌تواند از طریق آن مزیتش نسبت به کارلوس کی‌روش را نشان بدهد، استفاده از فوتبال هجومی است. بله، بسیاری از هواداران از سیستم دفاعی همیشگی تیم ملی در دوران کی‌روش راضی نبودند اما این به آن معنا نیست که شما دفاع را به امان خدا ول کنی و با ۶عنصر تهاجمی بی‌محابا به سمت دروازه رقبا یورش ببری. امیر حتی در نشست خبری بعد از همین بازی هم پز فوتبال هجومی‌اش را داد اما انگار او متوجه نشده تاوان چنین نمایش‌هایی، آسیب‌پذیری خط دفاع تیم ملی مقابل رقبای متوسط آسیایی است. اگر اردن و ازبکستان می‌توانند اینطور روی دروازه ایران فشار بیاورند، کره و عربستان و استرالیا ممکن است با ما چه کنند؟ بدون رفع این عیوب، حقیقتا شاید زمستان سختی انتظار تیم ملی ایران را بکشد.