همشهری‌آنلاین - علی‌اصغر درویش
«صبا سراجی» دختر پینگ پنگ باز ایران امسال با درخشش در مسابقات انتخابی برای نخستین بار به تیم ملی تنیس روی میز ایران دعوت شد. این در حالی است که او 19 سال سن دارد و امیدوار است که سالها بتواند پیراهن تیم ملی را به تن داشته باشد. او که از شهرستان خمین به تیم ملی رسیده است با همشهری از مشکلات و سختی‌های رسیدن به این تیم گفت.
*تنیس روی میز را از چه زمانی شروع کردی و چطور به تیم ملی بزرگسالان دعوت شدی؟
از ۹ سالگی پینگ پنگ بازی می‌کنم و از نونهالان گرفته تا نوجوانان و جوانان در همه رده‌های تیم ملی بازی کردم و برای حضور در تیم ملی بزرگسالان همیشه در مسابقات انتخابی بودم تا درنهایت این بار با حضور در جمع نفرات برتر به تیم ملی بزرگسالان کشور دعوت شدم.
*مسابقات انتخابی چطور بود؟
۱۲ نفر برتر کشور از مسابقات دسته برتر به انتخابی تیم ملی راه پیدا می‌کنند و آن ۱۲ نفر بصورت دوره‌ای با هم بازی می‌کنند و از بین آنها ۵ نفر اول به تیم ملی دعوت می‌شوند.
*تو چطور انتخاب شدی؟
3نفر برتر از سوی کادر فنی انتخاب شدند و برای نفرات چهارم و پنجم انتخابی تیم ملی برگزار شد و من در این مسابقات دوم شدم و به عضویت تیم ملی درآمدم.
*چه مسابقاتی با تیم ملی در پیش رو دارید؟
مسابقات قهرمانی جهان بوسان که ۲۶ بهمن ماه همین امسال در کره جنوبی برگزار می‌شودف فعلا مهمترین مسابقه است.
*صبا سراجی چه هدفی را دنبال می‌کند؟
هدفم این است که جایگاهم را در تیم ملی تثبیت کنم و سال بعد هم عضو ثابت تیم ملی باشم چون شرایط حضور در تیم ملی خیلی سخت است و من با آمادگی بالا به تیم ملی رسیدم.
*کمی هم از امکانات و مشکلات بگو. همانطور که گفتی سختی‌های زیادی کشیدی تا به تیم ملی بزرگسالان رسیدی.
شهرستان خمین نسبت به مرکز استان مشکلات خاص خودش را دارد. مثلا یکی از مشکلات من این بود که در چند وقت اخیر حریف تمرینی قوی نداشتم. یکی از بزرگترین مشکلاتم نداشتن اسپانسر است. برخی از دختران در این رشته اسپانسر دارند و به مسابقات برون مرزی می‌روند. با حضور در این مسابقات رنک جهانی می‌گیرند و بهتر دیده می‌شوند.
*پس حمایت مالی نشدی؟
نه. تمام هزینه‌ها مربوط به این رشته بر عهده خودم است ضمن اینکه بیمه هم نمی‌شویم. درآمد لیگ هم انقدر پایین بوده که کفاف هزینه‌های بازیکنان را نمی‌دهد. البته از لحاظ سالن و باشگاه شهرستان خمین امکانات خوبی دارد.
*نداشتن حمایت مالی تو را از ادامه مسیر دلسرد نمی‌کند؟
هرگز دلسرد نمی‌شوم. هنوز اول راه هستم و می‌خواهم سالیان سال در این رشته فعالیت کنم.
*در پایان چه صحبتی داری؟
اول از همه از پدرم تشکر می‌کنم و سپس از مادرم که همیشه حامی من بودند.