همشهری آنلاین- ترانه احمدی اولین‌ها را برای اسکیت به‌دست آورده؛ بعد از نخستین طلای جهانی که سال۱۳۹۶ برای این رشته گرفت، در بازی‌های آسیایی هانگژو هم او تنها کسی از تیم ملی مردان و زنان بود که روی سکو رفت و با مدال نقره‌اش تاریخ‌ساز شد. ترانه در حالی مدال دوم را به دست آورد که قرار نبود مسافر هانگژو باشد؛ او قبل از بازی‌ها از تیم ملی خط خورده بود! ولی حالا به‌عنوان مدال‌آور بازی‌های آسیایی در گفت‌وگو با همشهری شرکت کرده و به سؤالات پاسخ می‌دهد.
* مدال نقره شما ظاهرا یک مدال ناخواسته بود که ایران در بازی‌های آسیایی گرفت!
برای بازی‌های آسیایی اسم من را خط زده بودند. با انتخابی مجدد بود که توانستم به هانگژو بروم. قبل از بازی‌های آسیایی ۲کاپ جهانی آزاد در ایتالیا و فرانسه برگزار شد. در مسابقات ایتالیا خیلی خوب نبودم و نتوانستم چیزی را که باید اجرا می‌کردم، اجرا کنم. به‌خاطر همین فدراسیون تصمیم گرفت من را کنار بگذارد. این در حالی بود که از فروردین که اردوهای تیم ملی شروع شد، من همیشه بهترین و شماره‌یک تیم بودم.
* چه شد که تصمیمشان را عوض کردند؟
در مسابقات فرانسه همه رقیب‌های اصلی‌ام آمده بودند؛ همه آنهایی که قرار بود در هانگژو باشند. در آن مسابقات من به‌عنوان بهترین بازیکن ایران شناخته شدم. بعد از آن بود که تصمیم گرفتند دوباره مسابقه انتخابی بگذارند.
* بعد از اینکه مدال گرفتی، مسئولان فدراسیون پشیمان نبودند که یک مدت می‌خواستند شما نباشی؟
آنها گفتند خدا را شکر که تصمیم درستی گرفته شد و شما به بازی‌ها اعزام شدی.
* این رفت‌وآمدها اذیت‌کننده نبود؟ در روحیه‌ات تأثیر بدی نگذاشت؟
اذیت که شدم. من و بازیکن البرزی که رقیبم بود، ۶مسابقه دادیم و من هر ۶مسابقه را بردم. قرار بود مسابقه نه در تهران باشد و نه در اصفهان؛ ولی نهایتا تصمیم گرفتند در تهران برگزار کنند. من تنهایی از اصفهان به تهران آمده بودم ولی رقیبم با همه دوستانش در مسابقه حاضر بود. با این حال، علیه من جوسازی کردند و گفتند با پارتی‌بازی انتخاب شدی.
* حالا واقعا پارتی داشتی؟
نه به خدا. از استارت تا پایان مسابقه سنسور بود، تایم هم که مشخص بود. هیچ‌کسی نمی‌توانست در نتیجه مسابقه دخالت کند. در این مدت خیلی صحبت کردند و گفتند که حق من نبوده به بازی‌ها بروم اما با مدالی که گرفتم، ثابت کردم حق با من است. بعد از هانگژو یک تورنمنت در چین برگزار شد که رقیب من نتوانست مدال بگیرد، اما من هفته پیش در مسابقات جهانی چین برنز گرفتم.
* این مدال چقدر ارزش داشت؟
برای نخستین‌بار بود که اسکیت در بازی‌های آسیایی شرکت می‌کرد و من هم نخستین نفری بودم که در بین زنان و مردان، مدال این رشته را برای ایران می‌گرفتم. به‌خاطر همین این نقره برایم خیلی ارزشمند بود؛ یک نوع تاریخسازی بود.
* در ایران و حداقل در این چند سال نگاه به اسکیت خیلی حرفه‌ای نبوده و این رشته را بیشتر تفریحی می‌دانند.
من اسکیت را خیلی دوست دارم. از بچگی که در یک سفر خانواده‌ام نخستین اسکیت را برایم خریدند، من طرفدار این رشته شدم. سال۱۳۹۶ هم نخستین مدال طلای جهانی را برای این رشته گرفتم. این طلا در مسابقات رولرگیمز به‌دست آمد که به المپیک اسکیت معروف است. در این مدت همیشه نگاه این بوده که اسکیت همان ورزشی است که در پارک و خیابان بازی می‌کنند. خیلی‌ها نمی‌دانند که این رشته زیرمجموعه‌های متفاوتی دارد و می‌شود مسابقه داد و مدال هم گرفت. بعد از اینکه ما در بازی‌های آسیایی شرکت کردیم و مدال گرفتیم، وضعیت بهتر شد. برای خیلی‌ها جالب بود که می‌شود در یک تورنمنت بزرگ هم در اسکیت مدال گرفت. استقبال خوبی شد و حالا در خیلی از شهرها می‌خواهند هیأت اسکیت راه‌اندازی کنند.
* این نگاه تفریحی برای شما آزاردهنده نبود؟
قبلا چرا، اذیت می‌شدم، ولی امسال نه. ما قبول کرده بودیم که رشته‌مان نوپاست و برای خیلی‌ها شناخته‌شده نیست، ولی با مدالی که گرفتم حتی در جاهای عمومی هم من را می‌شناسند و می‌پرسند چطور از بین موانع رد می‌شوید و... قبل از این مدال تعداد فالوئرهای من در اینستاگرام ۲۸۰۰نفر بود و حالا دوبرابر شده است. خیلی‌ها در دایرکت پیام تبریک دادند و یا سؤال کردند که مربی خوب کسی را می‌شناسم یا خودم مربیگری می‌کنم یا نه.
* اسکیت ایران در مقایسه با کشورهای دیگر در چه سطحی است؟
خوب است. ما هیچ اعزامی نداشته‌ایم که بدون مدال برگردیم. روزبه‌روز هم تعداد مدال‌ها بیشتر می‌شود و هم کیفیتشان بهتر. اختلافمان با کشورهای مطرح کم است ولی امکاناتمان متفاوت است. ما ۴بازیکن تیم ملی اصفهانی هستیم که در نجف‌آباد تمرین می‌کنیم. سالنی که داریم کفپوش خیلی خوبی دارد ولی آنجا هم والیبال، فوتسال و... کار می‌کنند. سرمربی تیم ملی هم اصفهانی است ولی در این استان یک خانه اسکیت نداریم. در کل ایران فقط ورزشگاه انقلاب خانه اسکیت دارد.
* تجهیزات خوبی دارید؟
هزینه تجهیزات بالاست. برای هر مسابقه‌ای باید چرخ‌ها و بلبرینگ نو داشته باشیم و حداقل ۲۶میلیون تومان هزینه کنیم. نو بودن این تجهیزات در نتیجه خیلی‌تأثیرگذار است. در مسابقات ایتالیا من چون تجهیزات خوبی نداشتم، لیز خوردم و نتیجه نگرفتم.
* این هزینه را کی می‌دهد؟
بیشتر خانواده‌هایمان. من قبلا کار می‌کردم ولی برای اینکه در بازی‌های آسیایی نتیجه بگیرم، دیگر سرکار نرفتم. فدراسیون هم چیزی ندارد که بدهد. نه فقط در مسابقات که ما این تجهیزات را قبل مسابقه می‌خواهیم که در میدان‌های بزرگ شوکه نشویم. من امسال ۴مسابقه برون‌مرزی رفتم، توان این را ندارم که هر دفعه ۲۶میلیون هزینه کنم. خانواده هم یا وام می‌گیرد یا قرض.
* مدال نقره جایزه‌ای هم داشت؟
فقط شهرداری تهران ۷۰میلیون جایزه داد و پای سکو هم جایزه ۶هزار دلاری را گرفتم، بقیه فعلا فقط قولش را داده‌اند.
* در آینده قرار است چه اتفاق مهمی در ورزش برای شما بیفتد؟
ما در المپیک نیستیم ولی امیدوارم رشته ما هم المپیکی شود و با توجه به استقبالی که شده، احتمال این اتفاق کم نیست. سال آینده رولرگیمز را داریم و ۳سال بعد هم بازی‌های آسیایی. می‌خواهم در این مسابقات دوباره مدال بگیرم.
نظر شما