همشهری آنلاین- حمیدرضا رسولی:از ۱۷ مهر ۱۳۵۷ که امام در نوفل لوشاتو مستقر شد، همواره با پیام‌های شفاهی و مکتوب انقلابیون و عموم مردم را خطاب قرار می‌داد اما برای اینکه پیام‌ها در کمترین زمان ممکن به مخاطبان پر تعداد امام برسد باید راهکار ویژه‌ای در نظر گرفته می‌شد.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
ساختمان مخابرات در این بزنگاه تاریخی به مثابه پل ارتباطی امام با مردم و انقلابیون عمل می‌کرد و به همین دلیل پیام‌های امام به راحتی و در کمترین زمان ممکن به گوش مردم می‌رسید. علیرضا زمانی، تهران‌پژوه معتقد است این ساختمان در روزهای سرنوشت سال ۱۳۵۷ نقش مهمی را ایفا کرده و به همین دلیل اهمیت تاریخی دارد: «ساختمان فعلی مخابرات که سال ۱۳۵۰ به جای ساختمان قدیمی تلگرافخانه در میدان توپخانه ساخته شد، ساختمان اصلی مخابرات بین‌الملل ایران بود. به عبارتی همه مکالمات و ارتباطات مخابراتی ایران از این ساختمان به ماهواره اسدآباد همدان وصل می‌شد و همه مکالمات با کشورهای دیگر از همین جا صورت می‌گرفت. وقتی امام به نوفل لوشاتو رفت سخنرانی‌های مهمی ایراد کرد که بخشی از آنها از طریق رسانه‌های داخلی و خارجی بازتاب پیدا می‌کردند اما بخش دیگری از سخرانی‌ها که باید زودتر به گوش مردم می‌رسید در پیچ و خم مسیر اطلاع‌رسانی قرار می‌گرفت و لازم بود راهکاری برای این موضوع اندیشیده می‌شد.»
ساختمان مخابرات میدان توپخانه درست در چنین بزنگاهی به جایی برای رساندن پیام امام به مردم انقلابی تبدیل شد اما اینکه این اتفاق چگونه رخ داد ماجرایی شنیدنی دارد. زمانی می‌گوید: «کارمندان انقلابی مخابرات مثل اپراتورها یا برخی کارمندان بخش بین‌الملل را شناسایی کرده بودند و با همکاری آنها، پیام‌های امام در کمترین زمان ممکن از نوفل لوشاتو به ایران می‌رسید. یاران امام متن پیام‌ها و سخنرانی‌ها امام را تله تکست می‌کردند یا برای آنها می‌خواندند تا از طریق امکانات مخابرات به دست انقلابیون داخل کشور برسد. نکته جالب اینکه تا روز پیروزی انقلاب ساواک نتوانست نیروهای انقلابی مخابرات را شناسایی کند و این‌گونه بود که ساختمان مخابرات در میدان توپخانه نقش مهمی را در معادلات ماه‌ها و روزهای منتهی به پیروزی انقلاب ایفا کرد.»