همشهری آنلاین - مژگان مهرابی:کارهمیشگی ماموران این پایگاه، پاکسازی کوچه و خیابان ها از معتادان و موادفروش های آن گذر است. معمولا هر روز ۲۰۰ نفرشان را جمع آوری کرده و برای بازپروری به مرکز غربالگری کهریزک می فرستند. این گزارش بازتاب یک روز تلاش ماموران پایگاه هفتم پلیس مبارزه با مواد مخدر است.
دور همی به صرف نشئگی
داخل فرعی هایی که به خیابان شوش منتهی می شود، غوغایی برپاست. قدم به قدم معابر معتادان بی خانمان نشسته و فارغ از هر دغدغه ای مشغول مصرف مواد هستند. سوز سرما شلاق می زند به دست ها و صورت ها اما آنها بی آنکه لباس مناسبی به تن داشته باشند آنقدر نئشه اند که چیزی از سردی هوا متوجه نمی شوند.
همگی در عوالم خود سیر می کند که نیروی پلیس از راه می رسد. بساط نئشگی شان از هم پاشیده شده و هر کدام به سویی می روند. مردی که تا چند لحظه پیش در هپروت سیر می کرد، از جا بلند می شود که فرار کند اما پلیس مانعش می شود. مامور پلیس، از او می خواهد در ساکش را باز کند. داخل ساک چرک و مندرسش همه چیز پیدا می شود. از لابه لای لباس ها، پایپی بیرون می زند. پلیس مرد را به سمت خودروی حمل معتادان هدایت می کند. در سمت دیگر خیابان مامورها چند نفر دیگر را کت بسته گرفته با خود می آورند. ظاهرشان آنقدر آشفته است که نمی توان بهشان نگاه کرد.
آزادی معتادان بیمار
سرهنگ بهرام بخشی رئیس پایگاه هفتم پلیس مواد مخدر از نیروهای خود می خواهد معتادان را با دقت تفتیش کنند. مبادا سلاح سردی با خود داشته باشند. یکی شان وضع بدی دارد. دستانش پر از زخم های چرکی است. او را نمی گیرند. سرهنگ بخشی می گوید: «بعد از گرفتن معتادان آن ها را به مرکز غربالگری کهریزک می فرستیم. در آنجا بررسی می شود. اگر معتادی خانواده داشت او را به خانواده اش تحویل می دهند. اگر بی خانمان بود او را به کمپ می فرستند. بین ۳- ۶ ماه در کمپ می ماند تا اعتیاد را ترک کند. اما اگر معتادی دارای عفونت یا زخم بود، مراکز بازپروری او را قبول نکرده و آزاد می شود. روز از نو روزی از نو.» مبارزه با مواد مخدر و سامان دادن به وضعیت معتادان فقط با جمع آوری آنها به ثمر نمی رسد. می طلبد بهزیستی و شهرداری هم پای کار بیایند. سرهنگ بخشی دلیل عمده حضور معتادان در خیابان شوش و هرندی را وجود خانه های متروکه و انبارهای ضایعات می داند و می گوید: «فکر کردید هزینه مواد را از کجا جور می کنند. از فروش ضایعات. زباله ها را جمع می کنند به ضایعاتی های خیابان شوش می فروشند. از همان ها هم مواد می خرند. بیشتر هروئین و شیشه استفاده می کنند. قیمتشان هم یکی است. هر گرم ۳۰۰ هزار تومان.» صحبت های سرهنگ با صدای مامور جوان نیمه تمام می ماند. او بسته های مواد را از لباس مرد پیدا کرده و نشان می دهد. تعدادشان زیاد است. مواد فروش از زیرکمربند تا داخل کفشش بسته مواد جاساز کرده است.
زن های معتاد هم جمع آوری می شوند
گشت زنی ادامه پیدا می کند. چند خیابان آن طرف تر. ماشین پلیس توقف می کند و مامورها به سمت معتادانی می روند که پشت یک بلوک سیمانی دور هم جمع شده اند. ۳ مرد و ۲ زن. مردها واکنش خاصی نشان نمی دهند، انگار این تعقیب و گریزها برای شان عادی شده است. اما در چهره زن ها ترس را به خوبی می توان دید. زن ها وسایل کیف شان را بیرون می ریزند. بسته موادی پیدا نمی شود. یکی از آنها با گریه می گوید: «جناب من تازه از کمپ آمدم. پاک پاکم. امروز اینجا آمدم دوستم را ببینم. خانواده ام اگر بفهمند حتما من را می کشند.» آن دیگری هم به خود می لرزد و التماس کنان می خواهد آزادش کنند. می گوید: «آقا من معتاد نیستم. بچه ام در خانه تنهاست. خواهش می کنم.» زن ها رها می شوند. شاید اگر نیروی خانمی همراه پلیس بود، این دو زن هم روانه مرکز غربالگری می شدند. اما سرهنگ بخشی می گوید: «جمع آوری معتادان زن هفته ای یک بار با حضور نیروی خانم انجام می شود. اما معتادان مرد را هر روز جمع آوری می کنیم.»
بیشتر بخوانید:ترک اعتیاد لاکچری با ۵۰ میلیون تومان!
اینجا مرکز ترومای جنوب غرب تهران است
یک کیسه پر از پایپ
در فاصله یک قدمی همان بلوک سیمانی ماشین پرایدی پارک شده که مشکوک به نظر می رسد. یکی از مامورها در ماشین را باز می کند. چند مرد جوان که مشغول کشیدن مواد بودند با دیدن او یکه خورده و رنگ می بازند. معتادی که از همه جوانتر به نظر می رسد می گوید: «آقا من کاری نکردم. هوا سرد بود. با دوستانم در ماشین نشستیم.»ظاهر رقت باری دارند. لباس های کثیف و سر و وضع آشفته. ماموران وسایل ماشین را بیرون می ریزند و از داخل صندوق عقب یک کیسه مشکی بیرون می افتد. پر از پایپ. ۳۰ تا شاید هم بیشتر. سرهنگ بخشی از نزدیک نظاره گر است. از ماموران می خواهد معتادان را سوار ماشین کنند. می گوید: «مردم انتظار دارند محل زندگی شان امن باشد.»
ایستگاه آخر
ماشین مخصوص جمع آوری معتادان وارد خیابان هرندی شده و جلوی در سبز رنگی توقف می کند. ماشین وارد محوطه بزرگی می شود که بین ماموران پلیس اینجا به چهارستون معروف است. غیر از تازه واردها معتادان زیادی حضور دارند. در بین شان نوجوانی تکیه به دیوار داده که حتی موی صورتش هم در نیامده است. اشک هایش به او مجال حرف زدن نمی دهد. «پدر و مادرم از خانه بیرونم کردند. خودشان هم معتاد بودند. گفتند نمی توانیم خرجت را بدهیم. از اصفهان به تهران آمدم. سر چهارراه دستمال کاغذی می فروشم. یک اتاق گرفتم نزدیک پارک نوبهار. ۱۰ میلیون پیش ماهی یک و نیم میلیون هم اجاره می دهم.» دوست دارد به اصفهان برگردد تا خانواده اش را ببیند اما نمی داند پدر و مادرش کجا هستند. کسی هم ازشان خبر ندارد. جسم نحیف پسرک به نهالی می ماند که گرفتار طوفان شده باشد. می گوید: «دو سال پیش دوستم هروئین به من تعارف کرد. گفت بکشی آرام می شوی. من هم که از همه جا رانده شده بودم استفاده کردم. چند وقت پیش کمپ بودم. الان هم متادون مصرف می کنم. از اینجا بروم آن را هم کنار می گذارم.»
دم غروب است. نیروی پلیس منتظر آمدن اتوبوس تا معتادان را روانه مرکز غربالگری کنند. جماعت بی خانمان، مشغول حرف زدن با هم هستند. گویی اتفاق خاصی در زندگی شان رخ نداده است. آنها به این زندگی نکبتی معتادند...
بیشتر بخوانید:در ۴۰ سال گذشته چقدر مواد مخدر در ایران کشف شد؟