این در حالی است که سال گذشته شور و نشاط زیادی در این ورزش و دوندگان ملی ما دیده می‌شد که استمرار آن می‌توانست راهگشایی برای تحقق سایر برنامه‌های قهرمانان این رشته باشد. البته عامل اصلی موفقیت‌های سال گذشته فضای المپیکی ورزش ایران و در کنار آن حضور تعدادی از دوندگان ایرانی در المپیک بود اما تنزل این همه تحرک و پویایی نیز بسیار نگران‌کننده است.
شاید آن همه هیاهو و تبلیغات، پیرامون حضور دوندگان ایرانی در المپیک، عامل اصلی ایجاد چنین فضایی باشد، اما باید بپذیریم که هنوز هم می‌توان کارها و برنامه‌هایی را موردتوجه قرار داد که دوومیدانی ایران را از چنین فضای خسته‌کننده‌ای خارج کند. در حال حاضرمشکل اصلی پراکندگی نیروهای موجود و بحث رهاشدن آنها و زیر پوشش قرار نگرفتن نیروهای ملی دوومیدانی به شکل مطلوب است.
کمیته آموزش فدراسیون دوومیدانی که فرد باتجربه‌ای آن را اداره می‌کند، هیچ دیدگاه روشنی در ارتباط با نوع زیر پوشش قرار‌دادن نحوه تمرینات ملی‌پوشان این رشته در زمینه استفاده از مربیان داخلی و خارجی ندارد. به همین دلیل است که نمی‌توان ارزیابی مشخصی از فعالیت مربیان وارداتی داشت.
به جز فوتبال در حال حاضر دوومیدانی ایران بیشترین مربی خارجی را دارد که عملا چیزی از راندمان کاری آنها دیده نمی‌شود و قطعا این خود زمینه‌ای را فراهم کرده که بسیاری از مربیان داخلی هم دلسرد شده و عملا خود را کنار بکشند. هیچکس منکر ورود تکنولوژی جدید دوومیدانی و دانش روز آن توسط مربیان خارجی به کشور نیست اما هیچ گزارش واضحی هم از نحوه عملکرد مربیان خارجی دوومیدانی در ایران ارائه نشده که بتوان دقیق‌تر در این‌باره اظهارنظر کرد.
دلایل افت محسن ربانی
محمدمحسن ربانی یکی از دوندگان ملی ایران است که رکورددار پرش با نیزه آسیاست. این ورزشکار مدتی است که شرایط خوب گذشته را ندارد و با افت روبه‌رو شده است. وی می‌گوید: «من قبول دارم که خیلی افت کرده‌ام اما دلیل هم دارم. پیش از سال 2007 من و تعداد دیگری از ورزشکاران 5 سال مداوم در اردوی تیم ملی بودیم. این اردوها چه داخلی و چه خارجی زیرنظر فدراسیون برگزار می‌شد. نتیجه‌اش هم رسیدن به قهرمانی آسیا بود اما اکنون حدود یک سال و نیم است که نه اردو داریم و نه ما را به مسابقه می‌فرستند.
حقوق‌مان را کم می‌کنند یا قطع می‌کنند. من احساس می‌کنم که ما را به حال خود رها کرده‌اند. یادم هست پیش از قهرمانی آسیا در اردن که جلسات مختلفی با مسئولان داشتیم با ما تماس می‌گرفتند و مشکلات و کمبودهای ما را جویا می‌شدند اما متاسفانه اکنون دیگر از آن مسائل خبری نیست.»
قهرمان سال 2007 آسیا می‌گوید: «تیم ملی دوومیدانی آسیا در رقابت‌های قهرمانی آسیا در اردن 9 مدال کسب کرد. من فکر می‌کنم که اگر امسال بتوانیم حتی دو مدال هم بگیریم کار بزرگی انجام داده ایم. این وضعیت نتیجه رها کردن ورزشکاران به حال خود است. اگر مسئولان فدراسیون به دنبال ریشه‌یابی افت کنونی دوومیدانی هستند من فکر می‌کنم باید بیشتر به بچه‌ها توجه کنند. ما در این یکی دو سال چه کارکرده‌ایم و به دنبال چه چیزی هستیم؟»
شاهرخی: دنبال مربی می‌گردم
مهدی شاهرخی هم از جمله دوندگانی است که حتی تا رتبه چهارم جهانی هم در ماده پرتاب وزنه پیش رفته است. او هم نگران وضعیت موجود است و می‌گوید: «من مدت زیادی است که دنبال مربی می‌گردم. مربی ندارم، امکانات تمرین ندارم. اردو ندارم. حقوق‌مان را هم قطع کردند. به هیچ‌وجه شرایط خوبی ندارم. این مسائل باعث شده تا از حضور در همه رقابت‌های ورزشی به صورت موقت صرف‌نظر کنم. من بیش از 2 سال است که در اردو نیستم. نه خبری از من می‌گیرند و نه اینکه برایم مربی می‌آورند.»