همشهری آنلاین- مژگان مهرابی: طعم خوش هویج و کشمش تفت خورده آن هم با ماهیچه زعفرانی؛ چقدر حالش را خوب می کند. با اینکه بارها در خانه هموطنانش، قابلی پلو خورده اما انگار فقط غذاهای این رستوران است که او را به یاد غذای مادرش می اندازد. از وقتی این کافه رستوران افغانستانی باز شده، هر پنج شنبه به اینجا می آید و انگار با حضورش در اینجا فقط می خواهد خاطرات قدیمی را زنده کند.
طعم وطن برای مهاجران
ساعتی از ظهر گذشته، مشتری ها یکی یکی از راه می رسند تا در کنار هم غذایی بخورند. بعضی شان مشتری ثابت سرو غذا در کافه رستوران «عمارت بلخ» هستند، اما عده ای هر از چند گاهی سری به اینجا می زنند و پاتوقشان کافه است. کافه سمت چپ سالن ورودی قرار دارد. روی پیشخوان انواع شیشه های دمنوش چیده شده، از بابونه و به لیمو تا چای سبز و دارچین. راضیه دختری که کافه را می گرداند افغانستانی است؛ هم او و هم همه کارمندان دیگراین مجموعه. اصلا این رستوران برای رفاه مهاجران افغانستانی راه اندازی شده است. زوج جوانی سفارش قهوه می دهند. بوی خوش قهوه مشام را قلقلک می دهد و ترغیبشان می کند تا جای دنج رو به حیاط را برای نشستن انتخاب کنند. دقایقی بعد راضیه برای شان قهوه می برد و آنها مشغول صحبت می شوند. او از خودش می گوید که پدرش در یک کارخانه دور از شهر کار می کند. همین طور که روی پیشخوان را دستمال می کشد، ادامه می دهد: «۱۰ سالی می شود در ایران زندگی می کنیم. خانه ام از اینجا خیلی دور است. پدرم برای اینکه من و خواهرم اذیت نشویم به ایران آمد. خواهرم خاطره در یک جواهرسازی کار می کند. دانشگاه هم می رود. خرج تحصیلش را خودش می دهد. من علاقه ای نداشتم درس بخوانم و کار می کنم.»
مطبخ طاهر
پشت فضای کافه آشپزخانه است. یک فضای نسبتا بزرگ با چند دیگ و اجاق. طاهر سرآشپز آنجاست. روپوش سفید رنگی به تن و کلاهی روی سر دارد. اجازه ورود به داخل آشپزخانه نمی دهد. باید از دور نظاره گر کارش بود. حسابی گرم کار است و ریز ریز به کارگرها دستور می دهد. «صاحب، هویج ها را هم بزن ته نگیرند.» «کمال ۳ پرس برنج بکش» «مظفر تو هم ۳ ماهیچه آماده کن.» طاهر فرز است. همینطور که زیر لب موسیقی افغانی زمزمه می کند، روی برنج ها نثار کشمش و هویج تفت داده شده می ریزد و بعد هم ماهیچه را کنار بشقاب می گذارد. کمی زعفران دم کرده روی برنج می ریزد و با صدای بلند می گوید: «قابلی پلو – میز ۵» آماده است.»
طاهر اهل جلال آباد است. اینطور که خودش می گوید در آنجا سرآشپز یک رستوران بوده و بعد از مهاجرت به ایران مشغول کار در یک گلخانه می شود. تعریف می کند که ۳ پسر و یک دختر دارد و می گوید: «در جلال آباد خانه داشتم. نزدیک خانه مان باغ های نارنج بود. مثل شهر شیراز که همه جا درخت نارنج و لیمو دارد. بهار که می شد بوی بهارنارنج مست مان می کرد. در شرایط آنجا نمی توانستم بچه هایم را بزرگ کنم. اول از همه خودم به ایران آمدم. کار می کردم و پول می فرستادم. بعد خانواده ام را به اینجا آوردم. مدتی کارگری کردم و توسط یکی از دوستانم آشپز این رستوران شدم.»
با رسیدن سفارش بعدی کلامش را قطع می کند. یک پرس «قرمه کچالو و یک پرس هم آشک.»قرمه کچالو مثل تاس کباب خودمان است. مخلوطی از قطعات بزرگ سیب زمینی شناور در سس. آشک هم به پیراشکی گوشت می ماند. غذاها مربوط به دو دختر جوانی است که طبقه دوم نشسته اند.
شب شعر و آشک
احمد پله ها را یکی یکی بالا می رود. به دیوار راه پله از پایین تا بالا قاب عکس افراد مشهور افغانستان به چشم می خورد. از هر کدام چند سطر بدانی یک کتاب قطور از تاریخ این کشور گردآوری می شود. طبقه دوم بیشتر به کتابخانه یا مرکز فرهنگی هنری می ماند. احمد اشاره می کند: «اینجا به گالری معروف است. دانشجوها یا اساتید دانشگاه به اینجا می آیند و دورهمی دوستانه شان را اینجا برگزار می کند.»یکی از اتاق ها مربوط به صنایع دستی افغانستان است. انواع هنرهای منجوق دوزی، خامک دوزی در اینجا دیده می شود. در اتاق دیگری تعدادی قفسه کتاب و چند میز و صندلی چیده شده و کتابفروشی کافه است. دورتادور قفسه کتاب جانمایی شده، از رمان و کتاب های روانشناسی تا فلسفی و تاریخی که همه شان توسط نویسندگان افغانستانی نوشته شده است.
احمد «قرمه کچاله» و «آشک» را روی میز ۸ می گذارد. مرجان و رقیه بی صبرانه منتظر غذا هستند و با آمدن پیشخدمت لبخندی روی لبشان نقش می بندد. دخترها هم دانشگاهی هستند. رقیه مدت زمان زیادی نیست به ایران آمده و بسیار دلتنگ کشور خود است. او می گوید: «پدرم در هرات معلم بود. آنجا شرایط خوبی برای ادامه تحصیل نداشتیم. برای همین هر چه داشتیم فروختیم و به ایران آمدیم. دلم برای افغانستان تنگ شده است.» بغض راه گلویش را می بندد و سکوت می کند. مرجان دنبال کلام را می گیرد و از برنامه هایی که اینجا برگزار می شود می گوید: «من دانشجوی ادبیات هستم و برای شرکت در شب شعر به اینجا امده ام. اگر موسیقی زنده اجرا شود هم میایم. یاد وطن می کنم.»
منوی افاغنه
چراغ رستوران های افغانستانی در شهر روشن است. تعدادشان رو به افزایش می رود و در میانشان لاکچری ها و گران قیمت ها هم کم نیست. کافه سالنگ در خیابان مولوی، رستوران سنتی محمد شاهی در میدان امام حسین(ع)، رستوران قابلی پلو نزدیک دانشگاه تهران. کافه احمدظاهر و خانه کابل در شهرری فقط چندتا از معروف ترین کافه رستوران هایی است که اهالی کشور همسایه در تهران دایر کرده اند.
بیشتر بخوانید:اینجا برای حیوانات پاپوش می دوزند | یکی به نعل و یکی به میخ