همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
با پایان مسابقات لیگ بیست‌وسوم فوتبال ایران، طبیعتا نوبت به نقد و بررسی عملکردها رسیده؛ آنهایی که خوب بودند و جواب گرفتند و آنهایی که توقعات را برآورده نکردند. تمرکز این مطلب روی گروه دوم است؛ بازندگان فصل که عاقبت تلاش‌شان چندان چنگی به دل نزد و این فصل را نمی‌توان در زمره نقاط درخشان کارنامه‌شان قرار داد. از میان انبوه گزینه‌ها ۵بازنده برگزیده‌ایم که از صدر تا قعر جدول را پوشش می‌دهد.
علیرضا بیرانوند
پرسروصداترین پرسپولیسی جشن قهرمانی که باز هم ژست زشت «سر بریدن» را تکرار کرد، اتفاقا یکی از کم‌اثرترین بازیکنان این تیم در طول فصل گذشته بود. به‌جرأت می‌توان گفت تعداد نمایش‌های قابل‌قبول بیرانوند در این فصل به عدد انگشتان یک دست هم نرسید و تنها شاید در بازی برگشت با هوادار شاهد درخشش او بودیم. در عوض بیرانوند روی بیشتر گل‌هایی که خورد مقصر بود؛ از گل‌به‌خودی سروش رفیعی برابر ذوب‌آهن که معلوم نیست بیرو آن زمان کجا بود تا فاجعه گل ۴۰متری آلومینیوم اراک. در حقیقت می‌شود گفت معجزه بود که پرسپولیس این فصل «بدون دروازه‌بان» قهرمان شد؛ هرچند از عملکرد نسبتا قابل‌قبول امیررضا رفیعی در دوران مصدومیت بیرانوند نباید غافل شد.
ژوزه مورایس
سرمربی سپاهان در آخرین نشست خبری لیگ بیست‌وسوم گفت که امسال و پارسال به‌خودش نمره صفر می‌دهد. حتی اگر این اعتراف را اغراق‌آمیز بدانیم و با او موافق نباشیم، باز سخت است که فکر کنیم مرد پرتغالی نمره قبولی می‌گیرد. او ۲فصل پیاپی تیم پرستاره‌ای در اختیار داشت که با آن موفق به فتح جام نشد. امسال سپاهان مجهزتر هم بود و البته یک پله نزول کرد، بنابراین عجیب نیست که مورایس در فهرست بازنده‌ها قرار بگیرد؛ هرچند این مربی و تیمش هنوز جام حذفی را برای اعاده حیثیت در پیش دارند.
محمدرضا زنوزی
فصل مشترک ناکامی‌های تراکتور در این سال‌ها؛ بازیکنان و مربیان آمدند و رفتند، اما زنوزی ماند و ناکامی هم همینطور! تیم تبریزی با وجود همه هزینه‌هایی که در دوران مالکیت زنوزی شده هرگز روی پله‌های اول تا سوم قرار نگرفته و این فصل هم با تکرار همین اتفاق، تراکتور چهارم شد. صبر هواداران سر آمده و اواخر فصل حسابی علیه زنوزی شعار دادند. او سخت دنبال واگذاری باشگاه است که معلوم نیست به نتیجه برسد.
رضا عنایتی
یک ناکامی دیگر در کارنامه مربی بازنده، اما پرکار فوتبال ایران! عنایتی که هنوز عرقش بعد از حذف تیم ملی امید از انتخابی المپیک و بازی‌های آسیایی هانگژو خشک نشده بود، روی نیمکت پیکان نشست و تیمی را که هرگز در طول فصل در منطقه سقوط قرار نگرفته بود، در هفته پایانی با تنزل‌دادن به رده پانزدهم راهی دسته یک کرد؛ بلایی که قبلا سر سیاه‌جامگان و نفت مسجدسلیمان هم آورده بود. نمایش بسیار ضعیف پیکان برابر استقلال در روز آخر، قابی تمام‌عیار از توان فنی عنایتی بود.
عبدالله ویسی
اگرچه با پیروزی دیرهنگام فولاد برابر نساجی بقای این تیم در لیگ برتر قطعی شد و عبدالله ویسی که آبروی خودش را گرو گذاشته بود نجات یافت، اما او سزاوار نکوهش است؛ هم به‌خاطر بلایی که سر نفت آبادان آورد و شریک فراز کمالوند در سقوط این تیم شد و هم به‌خاطر نتایج ضعیفش در فولاد. در شأن فوتبال خوزستان نیست که چنین وضعی داشته باشد، همینطور فولاد که اینگونه تا لحظه آخر برای بقا بجنگد.