همشهری آنلاین- نمایش تیم ملی در مقابل قرقیزستان را اگر بر مبنای آمارها و آنالیزها بررسی کنیم، مشخص است که سفیدپوشان ایران توانسته‌اند تقریبا به اندازه زدن ۲گل روی دروازه میهمان خود موقعیت ایجاد کنند اما نیمی از این موقعیت‌ها به‌دلیل اشتباه در ضربه آخر به هدر رفته است.
بی‌دقتی ایران در ضربات آخر، آنجا بیشتر به چشم می‌آید که دقت قرقیزها را در ضربات پایانی می‌بینیم و تیمی که حتی نصف ایران هم نتوانسته شوت بزند دوبرابر ایران شوت در چارچوب داشته است. دقت کنید؛ تیم ملی ایران با مالکیت توپ ۶۵درصدی توانسته ۱۸شوت به دروازه حریفش بزند اما قرقیزستان فقط ۳۵درصد از زمان بازی را مالک توپ بوده و تعداد شوت‌هایش از ۷ فراتر نرفته است.
این اختلاف بالای دو تیم را در ایجاد موقعیت ضربه‌زنی به سمت دروازه حریف نشان می‌دهد. اما این ضربه‌ها تا چه حد دقت داشته‌اند؟ در تیم ایران از ۱۸شوت، ۱۵ضربه به خارج چارچوب زده شده و فقط ۳ضربه داخل چارچوب بوده است. اما قرقیزها ۶ ضربه از ۷ضربه خود را به چارچوب دروازه ایران زده‌اند و بیرانوند را حسابی به زحمات انداخته‌اند. تا جایی که دروازه‌بان ایران به برترین بازیکن زمین در این مسابقه بدل شده است.
بیرانوند با ۶مهار و نمره متریکا ۷.۸۹ بهترین بازیکن این میدان بوده و مهدی طارمی و میلاد محمدی با نمرات ۷.۷۴ و ۷.۵۶ بعد از او در رتبه‌های دوم و سوم قرار گرفته‌اند. بیرانوند در حالی ۶مهار انجام داده که رقیب او در دروازه قرقیزستان با ۳مهار می‌توانست کلین‌شیت کند اما ۲مهار داشت و ضربه طارمی را نتوانست دفع کند. امید گل ایران در این مسابقه ۱.۹۴ بوده یعنی یک گلی که ایران زده تقریبا نیمی از شایستگی این تیم بوده، اگرچه حتی زدن ۲گل مقابل قرقیزستان هم نمی‌توانست هواداران عصبی تیم ملی را راضی کند چراکه آنها بیشتر از نمایش تیم ملی ناراضی بودند تا نتیجه این مسابقه. خط دفاعی تیم ملی هم در این مسابقه امید گلی معادل ۰.۵۱ (نیم گل) به تیم حریف داد اما اشتباهات فردی حزباوی و شجاع در این میدان خیلی به چشم آمد.
ایران در تاریخ تقابل‌هایش با قرقیزستان تا به حال کمتر از ۳گل به این تیم نزده بود و میانگین گل خورده قرقیزستان در ۴مسابقه قبلی‌اش با ایران ۵.۲۵ گل در هر بازی بوده است. برد خفیف یک بر صفر مقابل چنین تیمی طبعا نمی‌تواند برای هواداران تیم ملی راضی‌کننده باشد. شاید انتخاب بازیکنان آماده‌تر نسبت به نفراتی که ۳ماه از میادین دور بوده‌اند می‌توانست روند بهتری به حرکت تیم ملی در زمین ببخشد. شاید هم اتخاذ یک تاکتیک مناسب برای بازی روی زمین ناهموار فولادشهر و مثلا استفاده از بازیکنان بلندزدن مانند مغانلو از ملزومات مهمی بوده که کادر فنی تیم ملی از آن غفلت کرده است.