همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
تیم ملی ایران اگرچه گام اول را در مرحله انتخابی جام‌جهانی با پیروزی برداشت اما برتری مقابل قرقیزستان خیلی سخت‌تر از حد تصور به‌دست آمد. در روزی که به‌نظر می‌رسید تیم ملی تاکتیک روشنی ندارد و تنها به شوت‌های از راه دور متکی است، یکی از همین ضربه‌ها که توسط امید نورافکن زده شد، با دخالت چمن خراب ورزشگاه، اشتباه دروازه‌بان حریف و نهایتا استفاده مهدی طارمی از ریباند به گل تبدیل شد تا ایران ۳امتیاز را در خانه نگه دارد. با این حال، روشن بود که چنین عملکردی نمی‌تواند رضایت مخاطبان را به همراه بیاورد؛ مخصوصا که قرقیزستان هم چند فرصت خوب گلزنی ایجاد کرد و چیزی نمانده بود یک تساوی تلخ به میزبان تحمیل کند. کیفیت کار ایران در این دیدار و نیز برخی حواشی رخ‌داده، دست‌به‌دست هم داد تا شاید امیر قلعه‌نویی یکی از سخت‌ترین روزهای کارش را از زمان بازگشت به تیم ملی تجربه کند.
یک روند حرکتی بد
مسئله فقط این یک بازی نیست که اگر بود، می‌شد آن را پای روز سختی که بقیه بزرگان قاره (غیر از ژاپن) تجربه کردند، گذاشت. داستان این است که روند حرکتی تیم ملی چندان مطلوب به‌نظر نمی‌رسد. شاگردان امیر قلعه‌نویی در ۲بازی اخیر خود مقابل ازبکستان و قرقیزستان که هر دو هم در ایران برگزار شد تنها یک گل به ثمر رساندند و غیر از آن، شکل تاکتیکی چندان روشن و دلگرم‌کننده‌ای هم نداشتند. پیش از این هم ایران یک برتری متزلزل ۴- ۲ مقابل هنگ‌کنگ داشت و یک برد شکننده یک بر صفر را هم در بازی با ترکمنستان تجربه کرد. مجموعه اینها نشان می‌دهد ما با یک سیر حرکتی نه‌چندان قابل‌قبول طرفیم. تیم ملی در حال رشدکردن نیست. یک یا ۲بازی بد و بی‌برنامه از هر تیمی در جهان پذیرفتنی است اما اغلب نمایش‌های تیم ملی ایران در سال۱۴۰۳ طوری بوده که از منتقدان نمره قبولی نگرفته است.
مسئله فقط صعود نیست
برخلاف اصراری که خود کادرفنی تیم ملی و بازیکنان دارند و می‌خواهند نشان بدهند صعود به مرحله نهایی جام‌جهانی همچنان دستاورد بزرگی به شمار می‌رود، مطلقا اینطور نیست. در یک جام‌جهانی ۴۸تیمی با سهمیه ۸.۵تیمی برای آسیا، اصلا حرف‌زدن از صعود برای تیمی مثل ایران خنده‌دار است. طبیعتا ما در مسابقات۲۰۲۶ حاضر خواهیم بود. پس بحث اصلی از الان بر سر کیفیتی است که تیم ملی در آن تورنمنت و نیز جام‌ملت‌های آسیا۲۰۲۷ ارائه خواهد داد. حقیقتا چند درصد مردم و کارشناسان امیدوارند این تیم با این سر و شکل و با همین کادرفنی، شگفتی‌ساز جام‌جهانی بعدی باشد؟ یک تیم منظم مثل ازبکستان در تاشکند یک نیمه جهنمی برای ایران ساخت و یک تیم آماتور مثل قرقیزستان هم بارها تا آستانه فتح دروازه علیرضا بیرانوند پیش رفت؛ سؤال این است که تیم‌های منسجم‌تر حاضر در جام‌جهانی با ما چه خواهند کرد؟
همین مردم را می‌گفتید؟
در نهایت باید به شعارهای تندی اشاره کرد که در خلال این بازی و نیز پس از پایان مسابقه علیه کادرفنی سر داده شد. امیر قلعه‌نویی در نیمه‌دوم این دیدار برای نخستین‌بار شعار «حیاکن، رهاکن» شنید. طبیعتا حرکت این گروه از هواداران، آن‌هم در نخستین بازی انتخابی جام‌جهانی قابل تأیید نیست اما یادآور این نکته است که سرمربی تیم ملی حتی حضور ۱۰ تا ۲۰هزار نفری تماشاگران در ورزشگاه آزادی برای تماشای بازی با ترکمنستان در نوروز۱۴۰۳ را هم سند مقبولیت خودش و تیمش بین افکار عمومی می‌دانست! حالا اما روشن شده همه مردم، لزوما موافق امیرخان نیستند و از این سبک بازی رضایت ندارند. امیدواریم ژنرال حرفی از خط‌دادن و خط‌گرفتن و اینطور چیزها نزند، چون کمتر کسی از قبل می‌توانست حدس بزند بازی با قرقیزستان این همه پیچیده می‌شود که تازه بر این اساس بخواهد روی سکوهای ورزشگاهی مثل فولادشهر برنامه‌ریزی کند! واقعیت نگاه بخشی از مردم به تیم ملی همین است که دیدید، نه آنچه از زبان دستیاران و مشاوران خود می‌شنوید...