یک پژوهشگر باجرات به عنوان بخشی از تجربیاتش در مورد علل گرسنگی، پس از مدتی غذانخوردن بادکنکی خالی را از راه مری به درون معده‌اش فرستاد و سپس بادکنک را درون معده باد کرد.
ثبت تغییرات فشار درون معده این دانشجوی دکترای بیچاره ثابت کرد که معده هنگام خالی بودن منقبض می‌شود. همین انقباضات عضلانی است که غار و غور آشنای پیش از ناهار را بوجود می‌آورد، و مدت‌ها تصور می‌شد که همین انقباضات باعث میل ما به خوردن غذا هم می‌شود.
اما پژوهش‌های بیشتر ثابت کرد که میل به غذا فقط به خاطر این انقباضات دوام پیدا نمی‌کند، بلکه حتی در نبود معده هم احساس گرسنگی باقی می‌ماند.(لطفا نپرسید کدام بیچاره‌ای این قضیه را ثابت کرد)
آن چنان که معلوم شده است گرسنگی نه از معده بلکه از مغز ما منشا می‌گیرد (غار و غور شکم ما در واقع حرکت گازها و مایعات گوارشی در روده کوچک است.)
هیپوتالاموس، ساختمانی که در ساقه مغز قرار دارد عمدتا کنترل کننده رفتار تغذیه‌ای ماست.
بنابراین شاید از رفتار هیپوتالاموس یک شخص که حاضر است بادکنک را ببلعد به حیرت بیفتید، حتی اگر این کار به نام پیشرفت علم صورت گیرد.
LiveScience, 15 Nov., 2006