فیلم‌هایی که با وجود افراط در خشونت، استفاده از جلوه‌های ویژه و هزینه‌های فراوان، فاقد تاثیرگذاری‌اند و چنان بی‌روح که بیشتر به کاریکاتوری بی‌ظرافت می‌مانند. «نگهبانان» ساخته زاک اسنایدر یکی از این فیلم‌هاست. این اکشن علمی- تخیلی با وجود آنکه سال‌ها در مرحله پیش تولید قرار داشت و پس از آنکه کارگردانی‌اش توسط مایکل بی و پل گرین گرس رد شد سرانجام توسط اسنایدر جلوی دوربین رفت؛ اقتباسی از کمیک استریپ آلن‌مور که در دستان کارگردان فیلم «300» تبدیل به اثری متصنع شده است.
«نگهبانان» با اغراق‌های فراوان و تصویری کاریکاتورگونه، ابرقهرمانانی را به تصویر کشیده که تماشاگر حتی برای یک لحظه هم نمی‌تواند باورشان کند. «ترانسفور مرز: انتقام کشته‌شدگان»دیگر اکشن علمی- تخیلی تابستان امسال هالیوود، نیز یک فیلم پرهزینه پوچ و توخالی است؛ درست مثل قسمت اول انبوهی از روبات‌ها و موجودات عجیب و غریب در اغلب سکانس‌ها حضور دارند و البته کارکردی جز شلوغ‌کاری و اکشن‌کاری‌های بی‌منطق ندارند.
کارگردان «ترانسفورمرزها» از اکشنی به اکشنی دیگر گریز می‌زند و می‌کوشد تا با شلوغ‌بازی و استفاده از جلوه‌های ویژه سر تماشاگرش را گرم کند ولی در عمل داستان پر و پیمانی برای روایت‌کردن ندارد و خیلی زود همه چیز به ملال می‌انجامد. مایکل‌بی، کارگردان «ترانسفور مرزها» در اظهارنظری جالب توجه فیلم خودش را به لحاظ حال‌وهوا، ترکیبی از «بن حور» و «اینک آخرالزمان» دانسته تا اعتمادبه نفس فراوانش را نشان دهد!
در عوض آخرین قسمت سری فیلم‌های «ترمیناتور» با عنوان «نابودگر: رستگاری»، اکشن قابل قبول‌تری به شمار می‌آید. مک‌جی، کارگردان فیلم می‌داند که با دستمایه‌اش چه کار باید بکند. او موفق می‌شود لحن همگون را در اغلب دقایق فیلم حفظ کند و به جای اینکه با آوردن موجودات عجیب و غریب و افزودن سکانس‌های فراوان خشونت‌بار، به قول منتقد نیویورک‌تایمز موفق می‌شود فضای آخرالزمان فیلم را باورپذیر از کار دربیاورد.
«نابودگر: رستگاری» با بازی خوب کریستین بل و هلنا بونهام کارتر، حاشیه نمی‌رود و متمرکز و دقیق و موجز داستانش را تعریف می‌کند. قصد هم ندارد که با پیام‌های عاقل‌فریب، تماشاگرش را گول بزند.فیلم گرچه به پای «نابودگر2: روز رستاخیز» نمی‌رسد ولی در میان دنباله‌های ناموفق این سال‌ها، اکشنی خوش‌ساخت، جذاب و دیدنی است.