به گزارش همشهری‌آنلاین، فصل گذشته سیتی ۵۹بازی در همه رقابت‌ها انجام داد؛ بیش از هر تیم دیگری که در ۶لیگ برتر اروپا حاضر بود. تعداد مسابقات زیاد تورنمنت‌هایی مانند لیگ کنفرانس به این معناست که تیم‌هایی مثل استون ویلا(۵۶) و فیورنتینا(۵۸) هم از نظر تعداد بازی فاصله زیادی با سیتی نداشتند، با این حال اکثر تیم‌های حاضر در این لیگ‌ها، در کمتر از ۵۰بازی به میدان رفتند. حتی ۵تیم لیگ برتری هم فقط ۴۲بازی در طول فصل داشتند و ۳۶تیم کمتر از ۴۰بازی انجام دادند. در رئال‌مادرید که قهرمان لالیگا، لیگ قهرمانان و سوپرجام اسپانیا شد، پرکارترین بازیکن رودریگو بود که با احتساب بازی‌های ملی برزیل، در کل فصل در ۶۸مسابقه حاضر بود؛ ۵۱بازی در ترکیب اصلی و ۱۷بازی به‌عنوان بازیکن ذخیره. منچسترسیتی هم فصل قبل به‌خاطر جام‌جهانی باشگاه‌ها در ۶۸مسابقه به میدان رفت و این فصل تعداد بازی‌های این تیم کمتر خواهد بود. بعید است که آنها برای عبور از مرحله اول لیگ قهرمانان اروپا، به دور پلی‌آف و به ۲بازی اضافی نیاز داشته باشند. گواردیولا قبلا تأکید کرده است که تیمش انرژی خود را برای جام اتحادیه هدر نمی‌دهد.
به هر حال تعداد بازی‌هایی که بیشتر تیم‌ها در کل فصل انجام می‌دهند به ۶۰بازی نمی‌رسد، چه برسد به ۶۸ یا ۷۰ مسابقه. این مقدمه را گفتیم تا یادآوری کنیم همه باشگاه‌ها، بازیکنان، کارشناسان، خبرنگاران و حتی هواداران به تعداد بالای مسابقات و فرسایشی شدن فوتبال اعتراض دارند و این در حالی است که قبلا تعداد مسابقات بیشتر از امروز بود. باور نمی‌کنید ولی این واقعیت است. تازه آن زمان مثل امروز، همه‌چیز ازجمله تغذیه و خواب بازیکنان کنترل شده و براساس دانش نبود؛ بازیکن از خانه به سر زمین مسابقه یا تمرین می‌رفت، گاهی با موتور گازی، گاهی با تاکسی و گاهی حتی با پای پیاده، گاهی بعد از خوردن آبگوشت یا نیمرو در منزل!
آن زمان بدنسازی هنوز علم نبود، کارشناس تغذیه و روانشناس در باشگاه‌ها حضور نداشتند، ریکاوری مثل امروز نبود، تعداد تعویض‌ها کم بود و تیم‌ها این همه بازیکن در تیم اصلی و تیم دوم (رزرو یا ذخیره) در اختیار نداشتند و خیلی از مسائل دیگر. تازه بازیکنان در زمین‌هایی بازی می‌کردند که پای بز در آن پیچ می‌خورد و شرایط خوبی نداشت. شاید اگر این موضوع را با پدربزرگ‌تان در میان بگذارید، آن را به مقایسه جوان روغن نباتی با مردان قدیم که روغن حیوانی مصرف می‌کردند ربط دهد!
برایان تالبوت، هافبک اسبق تیم‌های آرسنال، ایپسویچ و وست‌بروم در فینال جام‌حذفی سال۱۹۸۰ در حالی به میدان رفت که ۲۴ساعت قبل از آن به‌خاطر مشکلات قلبی در بیمارستان تحت مراقبت پزشکی قرار داشت. او ۴روز بعد، ۱۲۰دقیقه در فینال جام برندگان جام اروپا در ترکیب آرسنال بازی و پنالتی‌اش را گل کرد. تالبوت در همان فصل با انجام ۷۰مسابقه، رکورد بیشترین بازی در طول یک فصل توسط یک بازیکن انگلیسی را ثبت کرد. امروزه اگر بازیکنی در ۷۰مسابقه شرکت کند، احتمالا از کمر به پایین فلج خواهد شد!
دنی کارواخال که ۲هفته پیش دچار پارگی رباط صلیبی شد، فصل گذشته در ترکیب رئال‌مادرید در ۴۱مسابقه حاضر بود و ۶بازی هم برای تیم ملی اسپانیا انجام داد. یا رودری که همراه با کارواخال در ترکیب تیم ملی اسپانیا در یورو قهرمان شد و اوایل فصل مشغول استراحت بود، در فصل جدید فقط ۳بازی انجام داد و ۱۵۶دقیقه در زمین بود و در آخرین دقیقه رباط صلیبی داد. او در ترکیب منچسترسیتی در ۵۰مسابقه حاضر بود و ۴هزارو۳۲۷ دقیقه بازی کرد و ۶بازی در ترکیب تیم ملی اسپانیا به میدان رفت.
با نزدیک شدن جام‌جهانی ۴۸تیمی و جام‌جهانی باشگاه‌ها که با ۳۲تیم برگزار خواهد شد و افزایش تعداد تیم‌ها و بازی‌های لیگ قهرمانان، طبیعی است اعتراضات بیشتر شود. حتی ژول کنده، مدافع فرانسوی بارسلونا چندی پیش یوفا و فیفا را تهدید به اعتصاب کرد و گفت: «هر سال بازی‌های بیشتری داریم و استراحت کمتر. ما بازیکنان ۳-۴سال است که این حرف را می‌زنیم اما هیچ‌کس توجهی نمی‌کند. همانطور که رودری گفته است زمانی فرا می‌رسد که ما برای شنیده شدن صدای خودمان باید اعتصاب کنیم.» ماهتا مولانگو، مدیر اجرایی اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای (PFA)، خواستار اقدامات سختگیرانه‌تر در مورد تعداد بازی‌های بازیکنان نخبه شده است.
اما اگر یوفا، فیفا و اسپانسرها متوجه شوند که در دوران گذشته، یک بازیکن ۷۰بار در طول فصل به میدان می‌رفته، تعداد بازی‌ها را بیشتر هم می‌کنند. یادمان نرفته که ۲دهه قبل لیگ فوتبال انگلیس با حضور ۲۲تیم برگزار می‌شد و تیم‌ها فقط ۴۱بازی در لیگ انجام می‌دادند. آنها بازی‌های جام‌حذفی یا جام اتحادیه را هم داشتند و البته که اگر نتیجه مساوی می‌شد، کار به بازی تکراری می‌کشید. الان که وقت اضافه هم از بازی‌های حذفی داخلی حذف شده.
تا امسال می‌شد تعداد بازی‌هایی را که تیم‌ها در دهه‌های قبل انجام می‌دادند، با تعداد بازی‌های این دهه مقایسه کرد اما حالا با افزایش تیم‌ها و بازی‌های جام‌جهانی، جام‌جهانی باشگاه‌ها، لیگ ملت‌ها و لیگ قهرمانان این مقایسه درست نیست. با شرایط جدید قابل پیش‌بینی است که با این همه بازی، مشکلات بزرگی هم به‌وجود می‌آید. با توجه به زمان کوتاهی که از آغاز فصل سپری شده، مصدومان زیادی روی دست باشگاه‌ها مانده و حتی برخی از آنها مانند کارواخال، تراشتگن، رودری و خیلی‌های دیگر ادامه فصل را از دست داده‌اند. به‌طور مثال اگر منچسترسیتی تا پایان جام‌حذفی، لیگ قهرمانان و جام اتحادیه پیش برود و کارش به ۲بازی اضافی پلی‌آف در مرحله بعدی لیگ قهرمانان نکشد، آخر فصل ۶۸بازی انجام می‌دهد. این غیراز بازی‌های ملی است. سیتی و دیگر تیم‌های حاضر در جام‌جهانی باشگاه‌ها، ۱۶روز پس از پایان فصل فوتبالی و از روز ۱۵ژوئن باید دوباره مسابقه بدهند و اگر تا فینال پیش بروند، روز ۱۳ژوئیه می‌توانند استراحت کنند، یعنی دقیقا یک‌ماه پیش از آغاز فصل جدید رقابت‌های باشگاهی در لیگ‌های اروپایی. همین‌هاست که بازیکنان، باشگاه‌ها و مربیان را نگران کرده است. هر قدر در علم ورزش، بدنسازی، ریکاوری، تغذیه و روانشناسی هم به روز باشند و از آنها استفاده شود، باز خطر مصدومیت‌های شدید و طولانی وجود دارد.
در تاریخ لیگ سطح اول فوتبال انگلستان، ۱۳تیم در یک فصل ۶۵بازی یا بیشتر انجام داده‌اند. با این حال، فقط ۲تیم در ابتدای قرن حاضر این تعداد بازی را داشته‌اند؛ منچستریونایتد در فصل ۰۹-۲۰۰۸(۶۶) و چلسی در فصل ۱۳-۲۰۱۲(۶۹). در آن فصل خوان ماتا ۶۴بازی برای چلسی انجام داد که ۵۵بار در ترکیب اولیه بود و درمجموع ۴۹۲۰دقیقه برای این تیم بازی کرد. او همچنین با کمک به اسپانیا برای قهرمانی در یورو۲۰۱۲و حضور در ترکیب اصلی در هر ۳بازی اسپانیا در المپیک۲۰۱۲ لندن، وارد فصل بعد شد. پس از پایان آن فصل، چلسی برای حضور در یک تور به ایالات متحده رفت و ۲بازی دوستانه پولی مقابل منچسترسیتی انجام داد. ماتا بعد از آن تور به برزیل رفت تا به اسپانیا کمک کند مدال نایب‌قهرمانی جام کنفدراسیون‌های سال۲۰۱۳ را کسب کند. او در آن رقابت‌ها در ۴بازی از ۵بازی ممکن به میدان رفت. دوران حرفه‌ای این بازیکن اسپانیایی مدت کوتاهی پس از آن کمپین ماراتن دچار رکودی آشکار شد؛ تا جایی که چلسی مجبور شد او را در اواسط فصل بعد (۱۵-۲۰۱۴) به منچستریونایتد بفروشد. دوران افول او از آن پس آغاز شد. البته ماتا یک‌بار دیگر در یک فصل بیش از ۴هزاردقیقه بازی کرد؛ فصل ۲۰۱۵-۱۶ با من‌یونایتد. اما پس از آن و تقریبا در ۲۸سالگی، ماتا بیشتر شبیه یک بازیکن بازنشسته بود که فقط در اردوی تیم حاضر می‌شد و زیاد بازی نمی‌کرد. همان سال قهرمانی اسپانیا در یورو و تعداد زیاد بازی در طول فصل برای این بازیکن گران تمام شد.
تیم‌های رکورددار تعداد مسابقه در یک فصل فوتبال انگلستان
استوک در فصلی که ۷۰بازی انجام داد، در لیگ دسته اول انگلیس (سطح اول) هفدهم شد اما به قهرمانی جام اتحادیه رسید و تا نیمه‌نهایی جام‌حذفی هم بالا رفت. استوک در ایتالیا و در جامی موسوم به جام تکساکو هم شرکت کرد. در فصل ۷۲-۱۹۷۱جکی مارش ۶۹بازی برای استوک انجام داد.
آرسنال ۱۱بازی در راه رسیدن به فینال جام‌حذفی فصل ۸۰-۱۹۷۹انجام داد، ازجمله ۴بازی در مرحله نیمه‌نهایی مقابل لیورپول که ۳بازی به‌دلیل نتیجه مساوی تکرار شد. توپچی‌ها آن فصل تا فینال جام برندگان جام یوفا هم پیش رفتند. آنها در جام اتحادیه با وجود اینکه فقط وارد مرحله دوم شدند، ۷بازی انجام دادند چون بیشتر بازی‌ها تکراری بود. بازی‌های تکراری در جام‌حذفی و اتحادیه و یک ماجراجویی اروپایی برنامه آرسنال را مختل کرد. لیست بازی‌ها در اواخر فصل به‌قدری شلوغ شد که آرسنال مجبور شد در عرض ۵روز، ۳بازی انجام دهد. در آن زمان فقط یک تعویض مجاز بود و بسیاری از مربیان حتی از همان یک سهمیه تعویض هم استفاده نمی‌کردند. آن فصل برایان تالبوت در همه ۷۰بازی برای آرسنال در ترکیب اصلی بود. تالبوت نه‌تنها از آن همه فشار ناراضی نبود بلکه به اپتا گفته بود: «مطمئنا زمان لذت‌بخشی بود. من خوش‌شانس بودم که جوان، تندرست و سالم بودم و می‌توانستم هر هفته بازی کنم. دیوارهای قلب من ضخیم‌تر از حد معمول است. این چیزی بود که من با آن متولد شدم. وقتی بازی می‌کردم ضربان قلبم در حالت استراحت ۳۹بود. این ضربان قلب یک دونده ماراتن است. من یک دونده ماراتن نبودم اما این به من کمک زیادی کرد تا بازی کنم. من فوتبال را در ۱۵سالگی با ایپسوییچ آغاز کردم و تا ۳۸سالگی بازی کردم. حتی الان در ۷۱سالگی هم در حال دویدن هستم، اگرچه هنوز دونده ماراتن نیستم.»
تالبوت البته اعتراف می‌کند که در زمان او فوتبال کندتر بود اما این نکته هم وجود داشت: «وقتی باران می‌بارید، لباس‌ها همه آب را جذب می‌کردند و بازیکنان سنگین می‌شدند. زمین‌ها هم گل‌آلود بودند و دویدن را مشکل می‌کرد.» حالا با همه این توضیحات می‌توان گفت که بازیکنان فوتبال نسبت به اسلاف خود سوسول‌تر و نازک‌نارنجی شده‌اند!؟