گروه دیپلماتیک - همشهری آنلاین: آنطور که وزارت بهداشت غزه اعلام کرده در یک سال گذشته، رژیم صهیونیستی حدود 42 هزار فلسطینی از جمله 17 هزار کودک را قتل عام کرده است. گرچه بر اساس گزارش اخیر موسسه The Lancet تعداد واقعی شهدای غزه بسیار بیشتر و چیزی حدود 190 هزار نفر است و شامل افرادی میشود که در اثر عواقب غیرمستقیم حملات نظامی جان خود را از دست داده‌اند.
کمبود شدید مواد غذایی یک از همین عوامل است. محاصره و بمباران ویرانگر رژیم صهیونیستی مانع از ورود و ارسال کمک های بشردوستانه به نوار غزه شده است. در نتیجه، برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد دریافته که 96 درصد از جمعیت غزه با ناامنی غذایی حاد مواجه هستند و بیش از دو میلیون نفر در سطوح بحرانی گرسنگی یا بدتر از آن قرار دارند.
تارنمای پراجکت سیندیکت می‌نویسد: این تاکتیک ایجاد قحطی عمدی یا گرسنگی اجباری به عنوان تاکتیک شناخته شده نسل کشی چیزی است که برای آمریکایی‌ها کاملا شناخته شده است. بسیاری از آمریکایی‌ها اولین بار در مورد چنین ظلم و ستمی در مدارس ابتدایی می‌آموزند، جایی که کتاب‌های درسی توضیح می‌دهند که چگونه در اوایل قرن نوزدهم، ارتش آمریکا به‌طور سیستماتیک مردم بومی را برای مصادره زمین‌هایشان آواره کرد. در آن زمان یکی از تاکتیک‌های ارتش آمریکا ایجاد قحطی عمدی بود. نظامیان آمریکایی میلیون‌ها گاومیش را قتل‌عام کردند تا عزم و اراده بومیان را در هم شکسته و آنان مجبور کنند که برای یافتن غذا زمین‌هایشان را ترک کنند. ارتش آمریکا در سال 1890 حتی در مناطقی که به اصطلاح امن اعلام شده بود حدود 300 نفر از مردم بومی لاکوتا را قتل‌عام کرد.
نیروهای اشغالگر صهیونیست نیز امروز در غزه رویکرد مشابهی را در پیش گرفته‌اند. آنها غیرنظامیان فلسطینی را با استفاده از تسلیحات ساخت آمریکا بمباران کرده‌اند. اشغالگران صهیونیست در منطقه‌ای که به اصطلاح امن معرفی شده بود حداقل 40 آواره فلسطینی را که در چادرهایشان پناه گرفته بودند قتل‌عام کردند.
اسرائیلی‌ها همچنین امدادگران و فعالان حقوق بشر را هدف قرار داده و تاکنون بیش از یک هزار از آنان را به شهادت رسانده‌اند، از جمله 7 نفر از اعضای سازمان غیرانتفاعی آشپزخانه جهانی.
در بخشی از گزارش پراجکت سیندیکت آمده: برای درک پیامدهای سیاست‌های و رویکرد اسرائیل در غزه کافی است به سیاست‌های دولت آمریکا در قبال بومیان این کشور نگاه کنید. نسلکشی یک آسیب تاریخی است، چیزی مثل زخم روح که آثارش همچنان در زندگی مردم بومی دیده میشود. این میراث شوم را می‌توان در محدودیت‌های مسکن، مراقبت‌های بهداشتی ناکافی و کمبود منابع آموزشی برای جوامع بومی فقیر آمریکا دید. مشاهده گرسنگی و رنج امروز فلسطینیان در غزه برای بسیاری در آمریکا و فراتر از آن یادآور تبعیض نژادی پایدار و تاریخ تفرقه‌انگیز این کشور است.