اما از هنگام پیدایش حیات روی کره زمین آب روی سیاره جوان ما به‌صورت مایع باقی ماند.
به گزارش ساینس دیلی، سال‌ها موضوع بحث دانشمندان این بود که چه عاملی زمین را آنقدر گرم نگه داشته تا از یخ زدن کامل اقیانوس‌ها جلوگیری کند. در حال حاضر تیمی تحقیقاتی از مؤسسه فناوری توکیو و دانشگاه شیمی کپنهاگ سعی در بررسی سنگ‌های قدیمی متعلق به آن دوره دارند.
متیواس جانسون از گروه تحقیق می‌گوید: «گرمای خورشید جوان تقریباً30 درصد ضعیف‌تر از حال حاضر بود و تنها راه پیشگیری از تبدیل زمین به یک توده برفی عظیم کمک مفید گازهای گلخانه‌ای بود».
وی مناسب‌ترین گزینه برای پوشش قوسی مانند اتمسفر را کربونیل سولفاید می‌داند؛ محصولی از سولفور که در طول فعالیت‌های آتشفشانی میلیون‌ها سال قبل پدید آمده است.
جانسون می‌افزاید: «کربونیل سولفاید یک گاز گلخانه‌ای کامل است که از دی اکسید کربن بهتر است. به‌نظر می‌رسد پوششی از کربونیل سولفات در حدود 30 درصد انرژی اضافی در سطح سیاره ایجاد می‌کرده که کمبود آنچه از خورشید به زمین نمی‌رسیده را جبران می‌کرده است». برای کشف آنچه به خورشید در گرم نگه داشتن زمین کمک کرده جانسون و همکارانش نسبت ایزوتوپ‌های سولفور را در سنگ‌های قدیمی مورد بررسی قرارداده و آنچه یافتند نکته عجیب و قابل توجهی بود، مخلوطی از ایزوتوپ‌ها که در فرایندهای زمین شناختی به خوبی قابل مشاهده نیستند.
با قراردادن دی اکسید سولفور در معرض طول موج‌های گوناگون خورشید، کربونیل سولفاید مخلوطی از ایزوتوپ‌های عجیب و غریب تولید کرد. گروه تحقیقاتی مذکور نمونه کامپیوتری را از اتمسفر اولیه زمین ساختند و آنچه دریافتند نمونه مشابهی با لایه ازن فعلی بود، لایه‌ای که زمین را از پرتو ماورای بنفش حفظ می‌کند اما برخلاف ازن، کربونیل سولفاید زمین را گرم نیز نگه می‌داشته است.
آزاده خطیبی