روماریو فعالیت حرفه‌ای خود را در سال ۱۹۸۵ در باشگاه واسکو دو گاما آغاز کرد و با این تیم دو بار قهرمان لیگ منطقه ریو دو ژانیرو شد. از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۲ برای آیندهوون به میدان رفت. با این تیم نیز در سال‌های ۱۹۸۹، ۱۹۹۱ و ۱۹۹۲ قهرمان باشگاه‌های هلند شد و در سال ۱۹۸۹ به عنوان مرد سال فوتبال این کشور انتخاب شد. در سال ۱۹۹۳ به بارسلونا پیوست و در این تیم آقای گل باشگاه‌های اسپانیا شده و قهرمانی لیگ باشگاهی این کشور را به دست آورد. آن زمان مربی او در این تیم، یوهان کرایف بود که روماریو را به عنوان "نابغه محوطه جریمه" توصیف می‌کرد.
در سال ۱۹۹۵، اول به صورت قرضی به برزیل برگشت و پیراهن باشگاه فلامینگو ریو دو ژانیرو را به تن کرد. در فصل ۹۷/۱۹۹۶ در والنسیا مشغول فعالیت بود و پس از آن دوباره به فلامینگو بازگشت. از سال ۲۰۰۰ دوباره عضوی از واسکو دو گاما شد و با این تیم قهرمان کوپا مرکوسور (جام باشگاهی در آمریکای جنوبی که ازسال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۱ برگزار می‌شد) شده و نیز قهرمانی باشگاه‌های برزیل را به دست آورد. وی در همان سال به عنوان فوتبالیست سال آمریکای جنوبی برگزیده شد.
از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۴ در تیم فلومیننزه ریو دو ژانیرو توپ می‌زد. در همان زمان مدتی کوتاه برای تیم السد قطر بازی کرد که این دوره تنها پس از ده هفته، در آوریل سال ۲۰۰۳ با فسخ پیش از موعد قرارداد به پایان رسید. در اکتبر سال ۲۰۰۴، روماریو که به داشتن طبعی احساساتی و تند معروف بود، پس از اختلاف با مربی فلومیننزه از این تیم اخراج شد و دوباره به واسکو دو گاما بازگشت. در فصل ۲۰۰۵ در سن ۴۰ سالگی ۲۲ گل برای واسکو دو گاما زد و به این ترتیب آقای گل لیگ فوتبال برزیل شد. این در حالی بود که وی از ابتدای فصل با انتقادات شدید رسانه‌ها به عنوان کسی که به پایان دوران اوجش نزدیک شده، مواجه بود.
در اواخر مارس سال ۲۰۰۶ به باشگاه میامی آمریکا پیوست که تحت مالکیت شرکت ورزشی برزیلی ترافیک بود و در لیگ usl (دومین لیگ معتبر فوتبال در آمریکای شمالی) بازی می‌کرد. در پایان ماه سپتامبر قراردادی با تیم دسته اولی آدلاید یونایتد برای انجام چهار بازی در آ- لیگ استرالیا امضاء کرد.
از ژانویه سال ۲۰۰۷ دوباره با واسکو دو گاما قرارداد بست. او ابتدا از سوی فیفا اجازه بازی نداشت، چراکه طبق قوانین فیفا، یک بازیکن در یک فصل حداکثر در دو باشگاه می‌تواند بازی کند. در حالی که پس از میامی و آدلاید، واسکو سومین تیم روماریو در یک فصل می‌شد. اما پس از آن فیفا کوتاه آمد، زیرا فصل فوتبال در برزیل با تقویم فوتبال در اروپا مطابق نبود.
در ۲۰ مه ۲۰۰۷ روماریو هزارمین گل خود در طول مدت فعالیتش را به ثمر رساند. در پیروزی ۳ بر ۱ تیمش در مقابل اسپورت رسیف، وی با یک ضربه کاشته در دقیقه ۴۸ بازی، گل سوم تیمش را زد. البته گل‌شماری روماریو از سوی فیفا به رسمیت شناخته نشد، زیرا وی ۹۸ گلی را هم که در دوره نوجوانی زده، به حساب آورده بود، در حالی که وی تنها موفق به زدن ۹۰۲ گل در بازی‌های رسمی که شامل بازی‌های دوستانه هم می‌شود، شده بود.
در اکتبر سال ۲۰۰۷ در سن ۴۱ سالگی آزمایش دوپینگ از وی مثبت و حاوی مصرف ماده فیناسترید از سوی او بود. به گفته خود وی، او ماه‌ها از این دارو برای جلوگیری از ریزش مو استفاده می‌کرده که این ماده را دربر داشته است. در فوریه سال ۲۰۰۸ روماریو اعلام کرد که در ۳۰ مارس ۲۰۰۸ به فعالیت خود پایان می‌دهد. از آنجایی که وی به دلیل استفاده از داروی ریزش مو تا اواسط آوریل ۲۰۰۸ از انجام بازی محروم بود، دیگر در هیچ بازی‌ای حضور نیافت. در آغاز فوریه ۲۰۰۸ به عنوان مربی بازیکنان واسکو دو گاما، بعد از اختلاف با مالک باشگاه، اوریکو میراندا، استعفا داد. در ۱۴ فوریه سال ۲۰۰۸ محرومیت وی توسط کمیسیونی لغو شد که به این نتیجه رسیده بود که روماریو در ماجرای دوپینگ مقصر نبوده است. با وجود این، وی در ۱۵ آوریل ۲۰۰۸ اظهار داشت: "من دیگر بازی نخواهم کرد. این قطعی است"! دلیل ای تصمیم را هم روی فرم نبودن اعلام کرد، چراکه در طول مدت محرومیتش اصلا تمرین نکرده بود.
پس از آن به عنوان نماینده حامی مالی باشگاه آمریکا اف. سی مشغول کار شد. این تیم هم‌اکنون در لیگ دسته دو در منطقه رو دو ژانیرو بازی می‌کند. در ۱۳ آگوست سال ۲۰۰۹، روماریو که ۴۳ سال داشت، اعلام کرد که می‌خواهد دوباره بازی کند: "می‌خواهم در یک با دو بازی رسمی به میدان بروم تا آرزوی پدرم را تحقق بخشم". پدر روماریو، اده‌وایر، هوادار این باشگاه بود.
- فعالیت ملی
روماریو در ۷۰ بازی برای تیم ملی برزیل، ۵۵ گل وارد دروازه حریفان کرده است؛ و بدین ترتیب پس از پله و رونالدو، سومین گلزن موفق تمام دوران تیم ملی برزیل می‌باشد. او اولین بار در ۲۳ مه سال ۱۹۸۷ در دوبلین در مقابل ایرلند به میدان رفت و اولین گلش را پنج روز بعد در هلسینکی در برابر فنلاند به ثمر رساند. در بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۸۸ با تیم ملی کشورش به مدال نقره دست یافت و خودش در این تورنمنت ۵ گل زد.
در جام جهانی ۱۹۹۰ در ایتالیا فقط در یک بازی به میدان رفت، زیرا دچار مصدومیت از ناحیه قوزک پا شده بود، به علاوه با کادر رهبری تیم نیز اختلاف داشت، چراکه او و چند بازیکن دیگر با فیزیوتراپ خودشان به مسابقات آمده بودند.
او در جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا نقشی تعیین کننده در قهرمانی برزیل داشت و خود نیز به عنوان بهترین بازیکن جام، برنده توپ طلا شد. او پنج گل در این جام زد که یکی از آنها گل تساوی در آخرین بازی مرحله گروهی در مقابل سوئد و یکی نیز گل از روی نقطه پنالتی در فینال مسابقات در برابر ایتالیا بود. او در کنار زوج خط حمله‌اش، ببتو در طول جام جهانی بسیار درخشید.
پس از جام جهانی رونالدوی جوان زوج او در خط حمله تیم ملی برزیل شد. آن دو در فینال جام کنفدراسیون‌ها در سال ۱۹۹۷ در ریاض، هرکدام سه گل در پیروزی ۶ بر ۰ تیمشان به ثمر رساندند. روماریو خود با زدن هفت گل، آقای گل تورنمنت شد. قرار بود در جام جهانی ۱۹۹۸ در فرانسه هم این دو در خط حمله برزیل حضور داشتند، اما روماریو مصدوم شد و پزشکان گفتند که وی نمی‌تواند تا جام جهانی به فرم ایده‌آل برسد و بدین ترتیب علی‌رغم میلش، جای خود را به ببتو داد.
پس از آن با ماریو زاگالو، سرمربی، و دستیارش زیکو دعوای کوچک علنی‌ای را آغاز کرد. البته با زاگالو از زمانی که دستیار کارلوس آلبرتو پریرا بود مشکل داشت، چراکه او در آن زمان در یک بازی دوستانه مقابل آلمان در سال ۱۹۹۲ به روماریو اجازه نداده بود تا پیراهن شماره ۱۱ را که بسیار آن را دوست می‌داشت به تن کند. به دنبال آن با پله نیز جنگی رسانه‌ای را شروع کرد، زیرا او هم تغییر شیوه زندگی روماریو را به عنوان رفتاری غیرحرفه‌ای مورد انتقاد قرار داده بود.
قبل از جام جهانی ۲۰۰۲ و در حالی که ۳۶ سال سن داشت، با بازی‌های عالی و نمایش‌های خوبش، هواداران و رسانه‌ها را وادار کرد که به شدت خواستار دعوت او به تیم ملی شوند، این در حالی بود که تیم ملی برزیل در مسابقات انتخابی جام جهانی عملکرد خوبی نداشته و در گروه خود در منطقه آمریکای جنوبی تنها به رتبه سوم بسنده کرده بود. اما سرمربی تیم ملی در آن زمان، لوئیز فلیپه اسکولاری، از دعوت او به تیم امتناع کرد و بدون روماریو راهی ژاپن و کره‌جنوبی شد.
در ۲۷ آوریل سال ۲۰۰۵، تقریبا چهار سال پس از آخرین بازی ملی‌اش، بازی خداحافظی‌اش در مقابل گواتمالا انجام داد که به پیروز ی۳ بر ۰ برزیل انجامید و وی نیز یکی از گل‌های این تیم را به ثمر رساند.
- زندگی شخصی
روماریو به کسی که مدام و به طرزی افراطی زندگی‌اش را تغییر می‌دهد معروف بوده و همین امر هم در تیم ملی و باشگاه‌های مختلفی چون بارسلونا و فلامینگو برایش مشکلاتی ایجاد می‌کرد. او دو فرزند از ازدواج اول و یک فرزند از ازدواج دومش دارد. از سومین ازدواج نیز دختری دارد که با سندرم داون متولد شده است.
او در سال ۲۰۰۵ نیز جنجال آفرید. وی در یک مسابقه فوتبال شرکت کرد که یک قاچاقچی معروف هم بازی‌اش بود.
روماریو در یک مصاحبه برای چندمین بار علاقه‌مندی خود را برای ورود به دنیای سیاست اعلام کرد.
عناوین و موفقیت‌ها
- تیم ملی:
مدال نقره المپیک: ۱۹۸۸
قهرمانی جهان: ۱۹۹۴
قهرمانی در کوپا آمه‌ریکا: ۱۹۸۹، ۱۹۹۷
قهرمانی در جام کنفدراسیون‌ها: ۱۹۹۷
مقام سوم جام جهانی فوتبال ساحلی: ۲۰۰۵
- باشگاهی:
قهرمانی در جام حذفی هلند: ۱۹۸۹، ۱۹۹۰
قهرمانی در لیگ باشگاهی هلند: ۱۹۸۹، ۱۹۹۱، ۱۹۹۲
قهرمانی در لیگ باشگاهی اسپانیا: ۱۹۹۴
قهرمانی در جام مرکوسور: ۱۹۹۹، ۲۰۰۰
قهرمانی در لیگ باشگاهی برزیل: ۲۰۰۰
- عناوین و افتخارات شخصی
مرد سال فوتبال جهان: ۱۹۹۴
بهترین بازیکن جام جهانی: ۱۹۹۴
بهترین بازیکن آمریکای جنوبی در اسپانیا: ۱۹۹۴
آقای گل مسابقات منطقه ریو دو ژانیرو: ۱۹۸۶، ۱۹۸۷، ۱۹۹۶، ۱۹۹۷، ۱۹۹۸، ۱۹۹۹، ۲۰۰۰
آقای گل المپیک: ۱۹۸۸
آقای گل لیگ هلند: ۱۹۸۹، ۱۹۹۰، ۱۹۹۱
آقای گل جام حذفی هلند: ۱۹۸۹، ۱۹۹۰
آقای گل لیگ قهرمانان اروپا: ۱۹۹۰، ۱۹۹۳
آقای گل لیگ اسپانیا: ۱۹۹۴
آقای گل جام کنفدراسیون‌ها: ۱۹۹۷