وی به عنوان کاپیتان تیم ملی فوتبال آلمان، با این تیم در سال ۱۹۵۴ در سوییس به مقام قهرمانی جهان دست یافت. این بزرگ‌ترین افتخار ورزشی والتر بود. والتر در سال ۱۹۲۰ در کایزرسلاترن آلمان زاده شد. هفت ساله بود که فوتبال را با تیم خردسالان این شهر آغاز کرد. نخست به عنوان مدافع سمت راست بازی می‌کرد، اما بعدها به خط میانی و حمله منتقل شد. در هفده سالگی مهاجم ثابت تیم اول کایزرسلاترن بود. فریتس والتر همواره به تیم باشگاهی خود وفادار ماند.
در روزهای اوج فعالیت ورزشی والتر، باشگاه‌های صاحب‌نام اروپا چون اینترمیلان ایتالیا و راسینگ پاریس فرانسه پیشنهاد خرید او را دادند. راسینگ برای خرید او ۲۵۰ هزار مارک و آتلتیکو مادرید حتی ۵۰۰ هزار مارک پیشنهاد کرد. این ارقام در آن زمان نجومی به شمار می‌رفت. اما والتر به همه پیشنهادها پاسخ منفی داد و در کایزرسلاترن ماند.
فریتس والتر بیست ساله بود که از طرف «سپ هربرگر» مربی پرآوازه آلمان به تیم ملی فراخوانده شد. وی نخستین بازی خود را در ۱۴ ژوییه ۱۹۴۰ در مقابل تیم ملی رومانی انجام داد و در پیروزی ۹ بر ۳ آلمان بر این تیم، سه بار موفق شد دروازه حریف را فروریزد.
والتر در جنگ جهانی دوم، به خدمت نظام فراخوانده و سرباز توپخانه شد. وی در ارتش از فعالیت ورزشی خود دست نکشید و جزو تیم فوتبال سربازان بود. اما در جریان جنگ به اسارت ارتش شوروی درآمد. اینکه به سیبری فرستاده نشد، به معجزه‌ای می‌ماند که خود داستانی شنیدنی است.
والتر که در اردوی اسیران جنگی در رومانی به تب مالاریا دچار و ضعیف شده بود، گاهی با نگهبانان مجاری و اسلواکی اردوگاه که یک تیم فوتبال تشکیل داده بودند بازی می‌کرد. هم آنان بودند که او را به عنوان بازیکن تیم ملی فوتبال آلمان بازشناختند و به فرمانده روس اردوگاه «سرهنگ شوکف» معرفی کردند. این سرهنگ روس که خود نیز شیفته ورزش فوتبال بود، از تبعید فریتس والتر و برادرش لودویگ به سیبری ممانعت به عمل آورد.
بعدها هر گاه از والتر می‌پرسیدند که آیا بازی نهایی جام جهانی در مقابل مجارستان که به قهرمانی آلمان منجر گردید مهم‌ترین بازی زندگی او بوده یا نه، در پاسخ می‌گفت: «نه! من مهم‌ترین بازی زندگیم را در آن اردوگاه اسیران جنگی انجام داده‌ام».
فریتس والتر با رژیم نازی میانه‌ای نداشت. همبازی‌های او در تیم باشگاهی می‌گفتند که هرگز برای ادای احترام، به سبک نازی‌ها با حرکت دست به پیش سلام نمی‌داد و نامه‌هایش را با «هایل هیتلر» امضا نمی‌کرد. والتر پس از پایان جنگ، از اسارت آزاد شد و به آلمان بازگشت. در کایزرسلاترن فوتبال را از سر گرفت و با این تیم در سال‌های ۱۹۵۱ و ۱۹۵۳ قهرمان آلمان شد.
والتر پس از وقفه ناشی از جنگ، در سال ۱۹۵۱ به تیم ملی فوتبال آلمان بازگشت. سه سال بعد، آلمان در رقابت‌های جام جهانی سال ۱۹۵۴ در سوییس به بازی نهایی راه یافت. حریف این تیم، تیم ملی فوتبال مجارستان بود که شانس مسلم قهرمانی به شمار می‌رفت. اما تیم آلمان که بعدها به نام «تیم والتر» معروف شد، «معجزه برن» را آفرید و مجارستان را با نتیجه سه بر دو شکست داد و قهرمان جهان شد.
چهار سال پس از آن، والتر دوباره با تیم آلمان راهی مسابقات جام جهانی در سوئد شد. آلمان در دیدار نیمه نهایی در مقابل سوئد میزبان مسابقات قرار گرفت. اما این تیم نتوانست موفقیت دوره قبل خود را تکرار کند و نه تنها در این بازی با نتیجه سه بر یک شکست خورد و از راهیابی به بازی نهایی بازماند، بلکه کاپیتان خود، فریتس والتررا نیز به دلیل آسیب‌دیدگی شدید از دست داد. آلمان در آن دوره از مسابقات به مقام چهارم بسنده کرد و فریتس والتر نیز پس از آن، کناره‌گیری خود را از تیم ملی اعلام نمود.
والتر روی هم ۶۱ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد و ۳۳ گل برای این تیم به ثمر رساند. او در سطح باشگاهی نیز روی‌هم ۳۷۹ بازی انجام داد و ۳۰۶ گل به ثمر رساند. ورزشگاه فوتبال کایزرسلاترن که «بتسن‌برگ» نام داشت، در نوامبر سال ۱۹۸۵ به احترام این ستاره پیشین فوتبال آلمان، به «استادیوم فریتس والتر» تغییر نام یافت.
خود او در باره این نامگذاری گفت: «من در هشت سالگی آنجا آغاز کردم و در ۳۹ سالگی فعالیت خود را پایان دادم. این ورزشگاه برای من «بتسه» (بتسن‌برگ) است، اما اینکه حالا ورزشگاه فریتس‌والتر نام دارد هم مورد مخالفت من نیست و حتی کمی به آن افتخار می‌کنم».
والتر نخواست فعالیت ورزشی خود را از راه مربیگری دنبال کند و دو بار دعوت برای جانشینی سپ هربرگر و مربیگری تیم ملی فوتبال آلمان را رد کرد. او به فعالیت‌های اجتماعی روی آورد و نماینده «بنیاد سپ هربرگر» شد. کار این بنیاد، کمک به جوانانی بود که در نتیجه خلافکاری به زندان افتاده بودند و پس از آزادی می‌خواستند به زندگی عادی بازگردند.
فریتس والتر در ۱۷ ژوئن ۲۰۰۲ در سن ۸۱ سالگی چشم از جهان فروبست.
