تلسکوپ جدید قله آتشفشان "مائویی هالیکالا" آیینه ای 60 اینچی دارد که شاید در مقایسه با تلسکوپ 10 متری "کک" بر فراز قله "مائونا کی" کوچک به نظر بیاید اما دوربین هزار و 400 پیکسلی این تلسکوپ با 1.4 میلیارد پیکسل بر روی تراشه‌ای 40 سانتیمتری برای تصویربرداری خود کار از آسمان شب، بسیار عظیم بوده و هر شب به جستجوی اخترواره‌های خطرناک می‌پردازد.
به گزارش خبرگزاری مهر، به گفته مدیر تلسکوپ شکار اخترواره، مشهور به Pan-STARRS ،با وجود ابعاد کوچک، این تلسکوپ یکی از پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌های حال حاضر به شمار می‌رود.
این تلسکوپ می‌تواند بخشهایی از آسمان را با وسعتی 40 برابر وسعت ماه کامل پوشش دهد. محدوده‌ای که بسیار وسیع‌تر از محدوده قابل پوشش هر یک از تلسکوپهای مشابه زمینی یا فضایی به شمار می‌رود.
شکار اخترواره‌ها در اصل از 13 می 2010، زمانی که تلسکوپ جدید PS1 جستجوی صخره‌های فضایی خود را آغاز کرده، شروع شده است. به گفته مقامات این پروژه آغاز این برنامه درست زمانی بود که "جهان به مکانی امن‌تر برای زندگی تبدیل شد."
اکنون تلسکوپ جدید به ائتلاف علمی PS1 واگذار شده است، گروهی بین المللی از 10 نهاد علمی از آمریکا، آلمان، تایوان، و انگلستان و دانشگاه هاوایی در "مانوا" که ساخت تلسکوپ Pan-STARRS را نیز به عهده داشته است، یکی از اعضای آن به شمار می‌رود.
این تلسکوپ نمونه‌ای آزمایشی از رصدخانه پیشرفته تر P4، تلسکوپی با قدرت چهار برابر تلسکوپ P1 که بر فراز "مائونا کی" در هاوایی قرار خواهد گرفت به شمار می‌رود. انتظار می‌رود تلسکوپ P1 در نخستین جستجویش برای یافتن اخترواره‌ها 75 درصد از آسمان را پوشش دهد.
طی سه سال آینده انتظار می‌رود تلسکوپ جدید 100 هزار اخترواره را شناسایی کرده و میزان خطر ساز بودن هر یک از آنها را برای زمین تعیین کند. این رصدخانه در عین حال باید پنج میلیارد ستاره و 500 میلیون کهکشان را طبقه‌بندی کند.
این تلسکوپ به گونه‌ای طراحی شده تا بتواند در طول یک شب بیش از 500 عکس گرفته و چهار ترابایت اطلاعات را که با حجم هزار دی وی دی برابری می‌کند. به منظور تحلیل و بررسی به مرکز رایانه‌ای "مائویی" ارسال کند. در این مرکز تصاویر قدیمی و جدید با یکدیگر مقایسه خواهند شد تا اجرامی که به تازگی حرکت کرده و یا درخشش آنها تغییر کرده را شناسایی کنند.
اخترشناسان در عین حال امیدوارند بتوانند از این تلسکوپ در شناسایی کوتوله‌های قهوه ای، اخترنماهای دور افتاده و انفجارهای ابرنواختری قدرتمند در کهکشانهای دوردست استفاده کنند.
بر اساس گزارش AP، از میان اخترواره‌های فراوانی که در فضای اطراف زمین در پروازند، تنها 85 درصد از بزرگترین آنها شناسایی شده‌اند و در عین حال در حدود 15 درصد از اخترواره‌های بزرگتر از 140 متر که می‌توانند بر روی زمین تخریبهای منطقه‌ای وسیعی به بار آورند نیز تا کنون ردیابی و شناسایی شده‌اند.