اما آنها از این مسئله غافلند که بیماران به‌ویژه بیماران قلبی و سرطانی به مراقبت‌های دائم نیاز دارند و بهتر است در بیمارستان محل انجام عمل جراحی و مداوای پزشکی تامدتی که پزشک تشخیص می‌دهد تحت نظارت کامل قرار گیرند. اما در این میان نکته‌ای منفی نیز وجود دارد؛ هزینه گزاف بستری شدن در بیمارستان. اغلب بیمارستان‌های کشور هزینه‌های بستری را بسیار زیاد و تقریبا معادل هزینه اقامت مسافران در هتل درنظر می‌گیرند و علاوه بر آن بیماران پس از ترخیص نیز موظفند مبلغ تمامی وسایلی که بیمارستان در اختیار آنان گذاشته را به همراه هزینه تمامی آزمایش‌های انجام شده بپردازند. پرداخت این مبالغ سنگین به‌ویژه برای بیمارانی که دارای بیمه‌های تکمیلی مناسب یا خویش‌فرما نیستند بسیار سخت و دشوار است.
تنها بیمارستان دولتی دارای استاندارد بالا که متعلق به تأمین اجتماعی است و به‌اصطلاح دولتی محسوب می‌شود بیمارستان میلاد در تهران است که برای بستری شدن در این بیمارستان نیز افراد باید از چند ماه قبل وقت بگیرند که این امر برای بیماران اورژانسی مقدور نیست؛ درنتیجه آنان ناگزیرند یا به بیمارستان‌های دولتی که متأسفانه از نظر امکانات پزشکی و درمانی در سطح استاندارد قرار ندارند منتقل شوند یا ناچار خواهند بود به‌منظور استفاده از بهترین امکانات درمانی، در بیمارستان‌های خصوصی که به‌دلیل دارا بودن امکانات استاندارد هزینه بالایی نیز دریافت می‌کنند، بستری شوند.
با توجه به پایین بودن امکانات درمانی و بهداشتی در بیمارستان‌های دولتی و از آنجایی که اغلب کارمندان و کارگران دارای وضعیت مالی مناسبی نیستند، بازسازی و تجهیز بیمارستان‌های دولتی به امکانات روز، ضروری به‌نظر می‌رسد؛ این به آن معناست که بیمارستان‌های دولتی ما فرسوده هستند و توان خدمات‌رسانی در حد بالا و استاندارد به بیماران را ندارند. برای رفع مشکلات این بیمارستان‌ها نیز دولت باید بودجه بیشتری را در اختیار وزارت بهداشت و درمان بگذارد تا این وزارتخانه به امر بازسازی و تجهیز بیمارستان‌های دولتی بپردازد.
از سوی دیگر نیز تغییرات در ارائه خدمات بهداشتی تأمین‌اجتماعی ضروری به‌نظر می‌رسد زیرا تأمین‌اجتماعی اکنون 35درصد هزینه‌های بیماران را پوشش می‌دهد و به‌نظر می‌رسد دست‌کم برای رفع نیاز مالی بیماران و تا زمان بازسازی بیمارستان‌های تأمین‌اجتماعی، این سازمان بهتر است تغییراتی را در نحوه پوشش دهی هزینه بیماران خود لحاظ کرده و درصد پوشش درمانی بیمه‌ای خود را به میزان قابل توجهی افزایش دهد.
به هر روی مداوای بیماران با کمترین هزینه باید به‌عنوان مهم‌ترین اولویت وزارت بهداشت و سازمان تأمین‌اجتماعی مدنظر قرار گیرد چرا که در غیراین صورت فلسفه درمان رایگان در بیمارستان‌های دولتی هیچ‌گاه به‌خود جامه عمل نخواهد پوشاند و تنها در حد یک آرزو باقی خواهد ماند.