اولین ربات را یک مخترع ژاپنی به‌نام «ناکوتو نی‌شی‌مارو» در سال 1929 میلادی ساخت. این ربات تنها می‌توانست دستانش را تکان دهد، گریه‌کند و حالت صورتش را عوض کند. امروزه کارآیی ربات‌ها آن‌قدر تغییر کرده که کمتر کسی باورش می‌شود روزی توانایی‌های آنها، به تکان دادن اجزای بدن و در آوردن صدا محدود بوده است.
با وجود این، هنوز که هنوز است دانشمندان راه زیادی در پیش دارند تا به آنچه که مورد نظرشان است دست‌پیدا کنند. شبیه‌سازی موجودات زنده اتفاقی است که آنها امیدوارند بیش از پیش بتوانند آن را عملی کنند.
درعین حال، پیش‌بینی می‌شود در آینده ربات‌ها به جز توانایی‌های حرکتی به توانایی‌های حسی پنج‌گانه هم مجهز شوند. استفاده از حسگرها یا همان سنسورها در ساخت ربات‌ها این امکان را فراهم می‌کند که آنها پیام‌هایی که ما به‌راحتی و به‌سرعت از محیط اطرافمان دریافت می‌کنیم، دریافت کنند. حسگرهای زیادی وجود دارد که به بعضی از آنها می‌توان اشاره کرد:
سنسور یا حسگر جهت‌یاب مغناطیسی است که با بهره‌گیری از خاصیت مغناطیسی زمین و میدان قوی آن، مانند یک قطب‌نما ربات را از جهت حرکت خود آگاه و به آن کمک می‌کند تصمیم بگیرد در چه جهتی حرکتش را ادامه بدهد. سنسورهای فشار و تماس حسگرهای دیگری هستندکه برای درک لمس و فشار مورد استفاده قرار می‌گیرند. این سنسورها در دست‌ها و بازوهای ربات به منظورهای مختلفی استفاده می‌شوند؛ مثلاً برای متوقف‌کردن حرکت ربات هنگام برخورد به یک شیء یا اعمال نیروی کافی برای بلند کردن جسمی از روی زمین و قرار دادن آن در جایی مناسب.
حسگرهای گرمایی یکی دیگر از از انواع سنسورها هستند که به کمک آنها ربات‌ها می‌توانند گرما یا سرما را تشخیص دهند. حسگرهای بویایی که به ربات‌ها کمک می‌کنند مانند انسان بوها را تشخیص دهند، از آن امکاناتی هستند که تا چند وقت پیش حتی دور از تصور به نظر می‌رسیدند، اما هم اکنون به کمک علم نانو، ربات‌ها می‌توانند بعضی از بوها را با هم مقایسه و انتشار آنها را در هوا اعلام کنند.
اما فناوری جدیدی که وارد بازار علم رباتیک شده، نوعی پوست مصنوعی است که حساسیت آن خیلی بیشتر از پوست انسان است. این پوست مصنوعی که آن را یک دانشمند ایرانی به نام علی جاوی با همکاری مشترک دانشگاه‌های برکلی و استنفورد امریکا ساخته، این امکان را به دانشمندان می‌دهد که توانایی‌های ربات‌ها را به طور قابل توجهی بالا ببرند. حسگرهایی که در این پوست مصنوعی وجود دارد و به کمک علم نانو اختراع شده‌اند، بسیار حساس‌تر از پوست انسان هستند. یک لایه پوست انسان می‌تواند فشاری حدود 1/0 گرم را بر روی یک میلی مترمربع از سطح تحمل کند، اما حسگرهای این اختراع جدید هزار برابر حساس‌ترند و می‌توانند فشار یک پشه بسیار کوچک به وزن 20 میلی‌گرم را حس کنند.