به گزارش خبرگزاری فرانسه انتشار این یافته‌ها در جورنال Plos Medicine که مقالات بوسیله کارشناسان مستقل بازبینی می‌شود، با انتشار مجموعه‌ای از اسناد سری آمریکا بوسیله ویکی‌لیکس، همراه شده است که شرایط زندان نظامی گوانتانامو آمریکا در کوبا را آشکار کرده است.
این مقاله، بوسیله ک سرتیپ بازنشسته و یک کارشناس سازمان "پزشکان برای حقوق بشر" نوشته شده است، بر اساس بازبینی سوابق پزشکی و پرونده‌های قانونی 9 زندانی در این بازداشتگاه "جنگ با ترور" آمریکا است.
نویسندگان این سوال را پیش می‌کشند که آیا پزشکان نظامی، که مانند همکاران غیرنظامی خود به عهدنامه بقراط سوگند می‌خورند تا به کسی آسیب نرسانند، هنگامی که با نشانه‌های بالقوه بدرفتاری یا شکنجه مواجه می‌شوند، می‌باید اقدامات بیشتری انجام می‌دادند.
در این بررسی آمده است که پزشکان نظامی آغاز ناگهانی علائم "استرس پس از ضربه عاطفی" را در برخی از زندانیانی که سابقه مشکل روانی نداشتند یادآور شده بودند، روایت‌های آنها را در مورد تجاوز جنسی شنیده بود و شکستگی استخوان‌ها، کبودی و بریدگی‌ها را مستند کرده بودند، اما در مورد علت آنها سوالی نکرده بودند.
این مقاله می گوید: "دکترهای پزشکی و کارکنان بهداشت روانی که زندانیان را درمان کرده بودند، در مورد علت جراحات جسمی یا علائم روانی که مشاهده می‌کردند، به وارسی نپرداخته بودند و یا آنها را مستند نکرده بودند."
بر اساس این بررسی "تقریبا همه" ویزیت‌های پزشکی "پس از اقدام به خودکشی و یا اعتصاب غذای زندانی" شروع شده بود و یادداشت‌های پزشکان نظامی "نشان می‌دهد که زندانیان از ویزیت شدن بوسیله آنها اکراه داشتند و اغلب از همکاری اجتناب می‌کردند."
در یک مورد، یک متخصص بالینی که با سرویس بهداشت رفتاری وزارت دفاع همکاری داشت، درباره افکار خودکشی، فراموشی و کابوس و تجویز داروی ضدافسردگی در یک زندانی گزارش کرده بود.
بر اساس سوابق پزشکی مورد استناد این بررسی، به این زندانی گفته شده بود: "باید موقعی نگهبانان پرخاشگرتر می شوند، آرامشت را حفظ کنی."
پیش از این گزارش‌های درباره همدستی ادعایی پزشکان و روانشناسان سیا و مشاوران رفتاری وزارت دفاع، که بوسیله دولت آمریکا کارشناسان "غیربالینی" توصیف شده بودند، در حین تکنیک‌های به اصطلاح بازپرسی تشدیدشده مانند القای مصنوعی خفه شدن (واتربوردینگ) منتشر شده بود.
اما به گفته سرپرست این بررسی وینسنت لاکوپینو، این بررسی بر کارکنان پزشکی وزارت دفاع- پزشکان و روانشناسان- متمرکز است که به طور مستقیم از زندانیان گوانتانامو مراقبت می‌کردند و نقش آنها عمدتا مجهول بوده است.
لاکوپینو گفت: "تا به حال هیچ اطلاعاتی درباره نقش این کارکنان بهداشتی در نادیده گرفتن نحوه رفتار با زندانیان، که این مقاله آن را نشان می دهد، منتشر نشده است."
علاوه بر گزارش‌ها بوسیله زندانیانی که تحت تکنیک‌های بازپرسی تشدیدشده - تصویب شده بوسیله دولت جرج دبلیو بوش- قرار گرفته بودند، همه این 9 زندانی مورد بررسی گفته بودند که با اعمال "تصویب‌نشده" نیز مواجه بوده‌اند.
بر اساس این بررسی این اعمال شامل "کتک‌زدن شدید، اغلب همراه با از دست رفتن هشیاری و/یا شکستگی استخوانی، تعدی جنسی و/یا تهدید به تجاوز جنسی، اعدام ساختگی، مفقودالاثرشدن ساختگی، و به نزدیک حالت خفگی رساندن با آب (وارد کردن شلنگ آب به زور به درون دهان) یا فشردن بر گلو" می‌شد.
"سایر اتهامات زندانیان شامل فروکردن سر زندانی به درون توالت، استفاده از زندانی به عنوان یک اسفنج انسانی برای پاک کردن کف زمین، و بی‌احترامی به قرآن بودند."
وزارت دفاع آمریکا در پاسخ خبرگزاری فرانسه برای اظهار نظر بیانیه‌ای منتشر کرد که به طور مستقیم به اتهامات ایرادشده در این بررسی نپرداخته است."
این بیانیه می‌گوید: "پرسنل وزارت دفاع که در بازداشتگاه‌ها کار می‌کنند تحت نظارت دقیق عمل می‌کنند و همیشه مراقبت و بازداشت افراد تحت کنترل‌شان به انسانی‌ترین و ایمن‌ترین شکل انجام می‌دهند."
این بیانیه می‌افزاید: "گروه پزشکی مشترک [گوانتانامو] به فراهم آوردن مراقبت پزشکی فراگیر متناسب بی قید و شرط برای همه بازداشت‌گان متعهد است."
"مراقبت بهداشتی ارائه شده در خلیج گوانتانامو با مراقبت‌های پزشکی در هر اجتماعی در ایالات متحده قابل رقابت است."
نویسندگان این بررسی می‌گویند برخی از سوابق پزشکی به شدت بوسیله سانسورچی‌های نظامی ویراستاری شده بودند، و از آنجایی که این بررسی تنها به 9 مورد محدود بود، آنها نمی‌توانند بگویند که رفتار مشابهی با سایر بازداشت‌شدگان انجام شده است یا نه.
آنها می‌نویسند:"با این وجود این یافته‌ها اطلاعات جدیدی درباره گستره بالقوه تبانی پزشکی در اقدام به شکنجه در آمریکا را آشکار می‌کند، و این اطلاعات نیاز به یک تحقیق کامل و بیطرفانه بر همه اطلاعات در دسترس، از جمله اطلاعات طبقه‌بندی‌شده مربوط را مشخص می‌کنند."
"همکاری و/یا پنهانکاری درباره اقدام به شکنجه هرگز بوسیله هیچ پرسنل بهداشتی- بالینی یا غیربالینی، نظامی یا غیرنظامی، نباید توجیه شود.