به گزارش خبرگزاری مهر، این شعله خورشیدی روز سه شنبه هفتم ژوئن 2011 به سوی زمین شلیک شده و حجم زیادی از ذرات باردار را به درون فضا تزریق کرده است اما رصدخانه دینامیک خورشیدی یا SDO این شعله را تحت نظر داشته و متخصصان فضایی نیز باور دارند این شعله متوسط خورشیدی نمی‌تواند برای سیستم‌های الکترونیکی و ماهواره‌ای زمین خطری جدی به حساب بیاید.
این فوران خورشیدی که به فوران CME نیز شهرت دارد می‌تواند در بخش شمالی زمین شفق‌های شمالی را در آسمان به تصویر بکشد. ساکنان اروپا و آمریکای شمالی شاید بتوانند در 9 ژوئن 2011 گنبدی سبز رنگ و یا نواری درخشان در نزدیکی افق آسمان شمالی مشاهده کنند.
فوران خورشیدی روز سه شنبه شعله‌ای از گروه M-2 که به شعله‌های متوسط اختصاص دارد بوده است. در واقع سه نوع شعله خورشیدی وجود دارند، گروه C که ضعیف‌ترین هستند، گروه M که قدرت بیشتری دارند و گروه X که شدیدترین شعله‌های خورشیدی در آن دسته بندی می‌شوند.
فوران‌های CME یا فوران تاجی فوران ذرات بارداری هستند که گاه به همراه یک شعله بزرگ به فضا پرتاب می‌شوند. زمانی که این شعله‌ها زمین را هدف می‌گیرند، این ذرات به سوی قطب‌های زمین جاری می‌شوند و در این بخش‌های زمین شفق‌های قطبی خلق می‌کنند.
توفان‌های بسیار شدید می‌توانند برای ماهواره‌ها و فضاپیماهای مدارگرد در فضا و شبکه برق و سازه‌های زمینی خطرات جدی را به وجود بیاورند از این رو در حال حاضر چندین فضاپیما از قبیل فضاپیمای SDO ناسا وقوع شعله‌ها و توفان‌های خورشیدی را از نزدیک تحت نظر گرفته‌اند و در واقع به عنوان سیستم هشدار زودهنگام عمل می‌کنند.