خورشت قورمه‌سبزی که ماده اصلی آن انواعی از سبزی‌ها، لوبیا و گوشت است شهرتی جهانی دارد و کمتر ایرانی‌ای را می‌توان یافت که این خورشت را دوست نداشته باشد؛ مخصوصا که این خورشت را باید یک کد بانوی ایرانی طبخ کرده باشد تا طعم واقعی قورمه‌سبزی را بتوان فهمید.
بهانه نسخه طبیعت امروز مهم‌ترین سبزی این خورشت؛ شنبلیله است؛ سبزی‌ای که غیر از برگ و ساقه، تخم آن نیز مصرف طبی دارد. شنبلیله با نام علمی Trigonella foenum-graecum گیاهی از تیره باقلائیان و بومی ایران است و سرشار از فلانوئیدها، پلی‌فنول‌ها، آهن، فسفر و ویتامین D است.
از نظر طبی مصرف شنبلیله در پیشگیری و کمک به درمان سرطان دستگاه گوارش، گردن رحم و سینه در کمک به درمان مرض قند، پیشگیری از افزایش کلسترول خون، درمان کم‌اشتهایی، یبوست، بیماری‌های التهابی روده، بیماری‌های جلدی و افزایش شیر توصیه می‌شود. طی تحقیقاتی همچنین گفته شده مصرف شنبلیله در رفع سل استخوانی اطفال نیز تأثیر زیادی دارد.
در طب سنتی از تخم شنبلیله برای درمان زخم معده، ریزش مو، تقویت بنیه جسمی، افزایش فشارخون، درمان برونشیت، تقویت قلب و پیشگیری از سنگ کلیه استفاده می‌شود. همچنین جوشانده دانه‌های این گیاه برای نرمی پوست و همچنین رفع تحریکات جلدی به‌کار می‌رود. به این منظور می‌توان جوشانده آن را به شکل کمپرس به‌کار برد. پودر شنبلیله را نیز می‌توان به صورت خمیر درآورد و روی کورک و دُمل‌های چرکی پوست قرار داد.
توصیه‌های پزشکی:
بین مصرف داروها و شنبلیله حداقل باید 2ساعت فاصله باشد.
به‌دلیل اثرات هورمونی و انقباض رحمی از مصرف بیش از حد شنبلیله در دوران بارداری خودداری شود.
بیماران مرض قندی که تحت درمان دارویی هستند باید در مصرف شنبلیله به ویژه تخم آن با احتیاط و زیر نظر پزشک عمل کنند.
از مصرف زیاد و طولانی مدت شنبلیله همراه با داروهای ضدانعقادی از جمله آسپیرین و مهار‌کننده MAO خودداری شود.