به دنبال تحلیل عدم اقبال مردم به نمایندگان مجلس هشتم نیستیم، لکن برابر اصل شصت‌وهفتم قانون اساسی، نمایندگان در نخستین جلسه مجلس سوگند یاد می‌کنند و قسم‌نامه‌ای را امضا می‌کنند که به موجب آن، ودیعه‌ای را که ملت به آنان سپرده به عنوان امینی عادل پاسداری کنند و در انجام وظایف وکالت، امانت و تقوی را رعایت کرده و حافظ حقوق ملت بوده و در خدمت به مردم پایبند و همواره مصالح آنان را مدنظر داشته باشند.
مردم هوشیارند و همواره دیدگاه و نظرات خود را در انتخابات مختلف نشان داده‌اند و سعی داشته‌اند بهترین گزینه‌ها را انتخاب کنند و چنانچه گزینه‌ای نظرات آنان را تامین نکرد در انتخاب بعدی آنان جای نخواهد داشت.این اتفاق در انتخابات مجلس نهم با عدم اقبال آنان به اکثر نمایندگان مجلس به نمایش گذاشته شد. شاید نمایندگان مجلس نهم هم پس از 4سال اگر به وظایف خود عمل نکنند به سرنوشت نمایندگان مجلش هشتم دچار شوند. بررسی همه ابعاد مجلس برایمان ممکن نیست و تنها از منظر قوانین ایثارگری به این مهم خواهیم پرداخت.
مجالس هفتم و هشتم در وضع قوانین ایثارگری و سامان‌بخشیدن به این موضوع موفق نبودند و نتوانستند قانون جامعی را که در برنامه‌های سوم و چهارم قانون توسعه پیش‌بینی شده بود نهایی کنند.در ماده 43 برنامه سوم توسعه مقرر شده بود: به منظور بهبود ارائه بهتر خدمات به ایثارگران و ساماندهی خدمات قابل ارائه، طرح جامع خدمات به ایثارگران، مشتمل بر نظام پرداخت حقوق و مستمری، خدمات درمانی و سایر خدمات پس از تصویب هیات وزیران به اجرا درآید.
در ماده 99 برنامه چهارم، دولت موظف شده بود ظرف مدت 6ماه نسبت به تدوین و اجرای سند راهبردی خدمات‌رسانی به ایثارگران با رویکرد توانمندسازی و بهبود وضعیت اشتغال، مسکن ارزان قیمت، ارتقای سطح اجتماعی، درمانی، معیشتی و بهبود وضعیت آموزشی و فرهنگی و حفظ و تثبیت موقعیت شغلی آنان اقدام کرده و ساز وکار نظارت بر اجرای سند را پیش‌بینی کند. هیچ‌کدام از مواد43برنامه سوم و 99برنامه چهارم محقق نشده و مجلس هیچگاه این تکلیف را از دولت پیگیری نکرد.
رئیس دولت هشتم در آخرین روزهای حیات خود به جای اجرای قوانین مصوب در برنامه‌های توسعه، لایحه جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران را که محصول چندسال مطالعه و بررسی کارشناسان بود به مجلس شورای اسلامی تقدیم کرد و این آغاز راهی بود که به انتظار چندساله ایثارگران انجامید.
لایحه جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران که می‌توانست قانون جامعی برای خدمات به ایثارگران باشد و ایثارگران و دستگاه‌های اجرایی را از سرگردانی و بلاتکلیفی رهایی بخشد خود به موضوعی جهت سرگردانی بیشتر ایثارگران، دولت، مجلس و مجمع تشخیص مصلحت نظام تبدیل شد و تاکنون نتیجه مثبتی در این فرایند طولانی به دست نیامده است.
تاسف‌آور این است که هیچ کدام از نهادهای مذکور پاسخ روشنی به موضوع نمی‌دهند و هرکدام برای تبرئه خود، مشکل را به گردن نهاد دیگر می‌اندازند و این داستان همچنان ادامه دارد. برخی از نمایندگان مجلس نهم در دوره تبلیغات انتخاباتی با اطلاع از این موضوع، در وعده‌های انتخاباتی به آن اشاره کرده و آن را از اولین تکالیف خود برای حل مسئله ایثارگران دانستند که امیدواریم این نمایندگان محترم وعده خود را فراموش نکنند.
مجلس نهم در آغاز راه خود اگر بخواهد به مطالبات بر جای مانده از گذشته توجه کند، شاید هیچ لایحه‌ای به اندازه لایحه جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران وقت کارشناسان، مدیران، نهادهای متولی، دولت و مجلس را به خود مشغول نکرده باشد.
این لایحه حاصل کار جمعی افرادی است که سال‌ها در حوزه قوانین ایثارگری مشغول بوده که با اصلاحاتی در آن، می‌تواند یک قانون جامع درباره ایثارگران باشد.
مجلس هشتم علاوه بر اینکه در پیگیری و نهایی کردن لایحه جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران اقدام مثبتی نداشت با 2اصلاحیه‌ای که بر درمان و قانون حالت اشتغال داشت 2مشکل اساسی در معیشت و درمان ایثارگران ایجاد کرد که تبعات منفی آن همچنان برخدمات ایثارگران سایه انداخته است.
امید است مجلس نهم با نگاه کارشناسی و دقت کافی در اظهارات کسانی که به‌عنوان نماینده دولت در دفاع از لوایح بنیاد و دولت در مجلس حضور پیدا می‌کنند، اجازه ندهند حقوق قانونی و مکتسبه ایثارگران تضییع شود.