روشن در مورد عملکرد تیم ملی در المپیک1976حرف‌هایش را اینگونه آغاز می‌کند: «من فکر می‌کنم بهترین عملکرد را داشتیم. ما کوبا را بردیم ولی دو باخت به شوروی و لهستان دادیم که تیم‌های کوچکی نبودند. لهستان تیم سوم جام جهانی و تیم اول المپیک بود و شوروی برای خودش اعتباری داشت. نکته مهم این بود که ما به آنها آبرومندانه باختیم و مقابل این دو تیم دست وپا بسته نبودیم».
روشن در پاسخ به این سؤال که آیا ایران شایستگی برد مقابل لهستان و شوروی را داشت، خاطرنشان می‌کند: «نباید خودخواهانه حرف بزنیم و بگویم که مستحق برد بودیم. ما خوب بازی کردیم ولی نمی‌توانستیم برنده باشیم. در فوتبال قرار نیست همیشه نتایج شگفت‌انگیز رخ دهد و به‌عنوان مثال شکست ایتالیا مقابل کره‌شمالی در جام‌جهانی 1966یک شگفتی است که هر چند سال یک‌بار تکرار می‌شود». روشن در قسمت دیگری از حرف‌هایش می‌گوید: «ما تیم خوبی داشتیم و در المپیک مونترال نزدیک چهار سال بود که در کنار هم بودیم. این زمان در جام جهانی1978به شش سال رسید و آن تیمی که داشتیم واقعا پرقدرت بود».
روشن در پاسخ به این سؤال که آیا قبل یا بعد از المپیک با پیشنهادهای اروپایی مواجه شدید خاطرنشان می‌کند: «قبل از المپیک، باشگاه پاری سن ژرمن فرانسه به‌صورت رسمی خواهان جذب من و ناصر حجازی شد. آنها به‌صورت رسمی به باشگاه استقلال و فدراسیون فوتبال دعوتنامه فرستادند ولی ما ایران را دوست داشتیم و نرفتیم. آنها برای یک سال مبلغ یک میلیون و 500هزار تومان به ما پول می‌دادند ولی آن زمان ما برای یک فصل 10هزار تومان از استقلال می‌گرفتیم و حقوق‌مان ماهی 800تومان بود. یادم می‌آید اکثر روزنامه‌ها و مجلات پیشنهاد پاری‌سن‌ژرمن را تیتر کرده بودند».
روشن در قسمتی از حرف‌هایش می‌گوید: «باشگاه چلسی هم خواهان جذب من بود. وقتی در باشگاه الاهلی امارات بازی می‌کردم پایم شکست و برای مداوا به کلینیک چلسی رفتم. آنها مرا شناختند و البته با تیم تاج یک بازی دوستانه با چلسی انجام داده بودیم که بازی مرا پسندیدند».
روشن تأکید می‌کند:« من می‌توانستم آن زمان به چلسی بروم ولی برای کاری دوستم پول لازم داشت به همین دلیل باید خیلی زود با الاهلی قرارداد می‌بستم که این کار را کردم. البته من هیچ وقت افسوس گذشته را نمی‌خورم». روشن در پاسخ به این سؤال که چرا فوتبال ایران 36سال در حسرت صعود به المپیک به سر می‌برد می‌گوید: «دلیلش این است که فوتبال ما پایه و اساس ندارد و هیچ توجهی به سازندگی و پرورش بازیکنان نمی‌شود. ناپاکی و آلودگی در این فوتبال موج می‌زند و نمی‌توان با این شرایط امیدوار بود. رفتن به جام جهانی و المپیک نماد رشد فوتبال یک کشور است ولی وقتی کمترین سابقه حضور در این دو تورنمنت مهم را داریم خیلی چیزها ثابت می‌شود».