در این دوره نیز با اضافه شدن تیم پرستاره فرنگی که در چهارسال اخیر درخشش غیرقابل‌باوری نسبت به همه تاریخ حضور خود در میادین بین‌المللی داشته این باور حتی بیشتر از گذشته چه در اذهان مردم و چه مسئولان تقویت شده است که در جمع کاروان اعزامی به المپیک، ایران به لطف مدال‌های کشتی‌فرنگی در کنار مدال‌آفرینی آزادکاران، وزنه‌برداران و تکواندوکاران می‌تواند تاریخی‌ترین دوره حضورش را حتی فراتر از المپیک‌های ملبورن و سیدنی در لندن شاهد باشد.
شاید در هیچ دوره‌ای از المپیک‌ها، کشتی‌گیران آزادکار ایران شرایطی مثل المپیک لندن را به لحاظ رقابتی و انگیزشی با همتاهای فرنگی‌کارشان تجربه نکرده‌اند، چرا که در طول تمامی المپیک‌های گذشته فرنگی‌کاران، همواره در سایه آزادکاران حرفی برای گفتن نداشته‌اند و همه دستاوردشان به تک مدال برنز محمد پذیرایی در المپیک 1960رم و مدال نقره رحیم علی‌آبادی در المپیک 1972مونیخ برمی‌گردد. اما در این دوره محمد بنا معمار نوین کشتی فرنگی ایران با روحیه‌ای فراتر از تصور می‌خواهد خاطره‌ای از کشتی فرنگی ایران در تاریخ المپیک‌ها با تیمی شش نفره بر‌جای بگذاردکه هرگز از یادها نرود.
پایان عصر زنگ تفریح بودن کشتی فرنگی
محمد بنا سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی ایران با اینکه این تیم ملی نتوانست با هفت سهمیه کامل راهی لندن شود، اما هر شش‌ملی‌پوش حال حاضر این تیم را از مدعیان جدی کسب مدال می‌داند و می‌گوید: دیگر دوران زنگ تفریح بودن کشتی‌فرنگی ایران در بازی‌های المپیک به‌سر آمده است.
بنا از اینکه روزگاری کشتی فرنگی ایران زنگ تفریح به‌حساب می‌آمد و تمام توجهات به کشتی آزاد در ایران بود اما حالا وضعیت کاملا متفاوت است و حتی برخی‌ها شانس بیشتری برای فرنگی قائل هستند بسیار خوشحال است و با تواضع کشتی فرنگی را برادر کوچک کشتی آزاد می‌خواند؛ «هرگز نمی‌شود از افتخارات کشتی آزاد چشم‌پوشید. ما همیشه برادر کوچک کشتی آزاد بوده‌ایم. دراین چندساله همه در کشتی فرنگی تلاش کرده‌اند و در جامعه از کشتی فرنگی به‌عنوان یک رشته قوی صحبت می‌شود که هیچ موقع در گذشته اینطور نبوده است».
وی حتی گرفتن یک مدال و باطل کردن طلسم 40ساله را غنیمت می‌شمارد، اما در همین حال همه شاگردانش را مستحق کسب مدال می‌داند؛ «40سال است در المپیک‌ها مدال نگرفته‌ایم و اگر معقولانه و معمولی بخواهیم فکر کنیم با یک مدال هم برنده‌ایم اما با این تیم بزرگ و با این زحمات زیادی که کشیده شده است حیف است که فکر کنیم باید یک مدال بگیریم. اگر حمید سوریان با آن همه افتخارات را شانس مدال بدانیم پس امید نوروزی و سعید عبدولی که قهرمان جهان هستند چه؟ مگر اخلاقی، رضایی و باباجانزاده نیز پرامید نیستند؟ هیچ‌کدام از اینها را نمی‌توانیم کنار بگذاریم. هر شش ملی‌پوش ما سابقه مدال گرفتن در جهان را دارند و حالتی به‌وجود آمده که در هر شش وزن این توقع می‌رود که بتوانند در المپیک مدعی باشند».
بنا درخصوص اینکه بارها در سال‌های اخیر عنوان کرده که در پایان بازی‌های المپیک از تیم ملی کناره خواهد گرفت هم اینگونه پاسخ می‌دهد؛ کشتی سال‌هاست که راه خودش را ادامه می‌دهد. در این کشتی منصور برزگرها، بلورها، غفوریان‌ها و خیلی‌های دیگر آمده‌اند و رفته‌اند. مطمئن باشید کشتی بدون من هم -که کوچک همه هستم- به راه خودش ادامه می‌دهد. من می‌خواهم دوران کاری‌ام را با مدال‌های خوش‌رنگی که در المپیک می‌گیریم به پایان برسانم. البته اگر می‌ماندم قطعا قول می‌دادم تیم ملی کشتی ایران را در سال 2013قهرمان جهان کنم اما به خدا خسته شده‌ام و بدنم دیگر توان ادامه‌دادن ندارد.
به‌دنبال موفقیت با باورهای جدید
قهرمان طلایی المپیک 96آتلانتا از بدو حضور دوباره‌اش در کشتی و قبل از شروع کارش با تیم ملی به همشهری گفته بود که به‌دنبال ایجاد فضایی متفاوت و باورهای جدید برای کشتی‌گیران در بازی‌های المپیک است و اینکه در المپیک فقط نمی‌توان با اتکا به داشته‌های فنی موفق بود. رسول خادم که تجربه دو دوره شرکت در بازی‌های المپیک 1992بارسلون و 1996آتلانتا را داراست درخصوص المپیک دیدگاه متفاوتی با همتایان قبلی‌اش دارد و معتقد است که نباید خیلی با بزرگ‌کردن میدان المپیک بار روانی روی دوش کشتی‌گیران گذاشت. خادم همچنین حاشیه‌های در آستانه المپیک را مشکل بزرگ دیگر کشتی می‌داند و می‌گوید: برای المپیک لندن باید سخت مراقب این موضوع بود تا مبادا کشتی‌گیران از نظر روحی دچار افت شوند.
وی با اشاره به المپیک‌های گذشته ادامه می‌دهد: در المپیک‌های قبلی، تیم خوب کم نداشته‌ایم. در 92بارسلون سلیمانی، ترکان، امیر خادم و عسگری محمدیان قهرمانان بزرگی بودند و یا در 96آتلانتا شش نفر عنوان‌دار جهانی داشتیم. در المپیک 2004آتن هم حیدری، دبیر و رضایی نفرات بزرگی بودند اما در برخی از این المپیک‌ها در روزهای پایانی تیم ملی متلاشی شد. در 30سال گذشته فقط دو طلا، پنج نقره و پنج برنز در المپیک‌ها گرفته‌ایم که این یعنی متوسط دو مدال در هر دوره المپیک. جالب اینجاست که در کادر فنی ثبات داشتیم و آقای برزگر در این سال‌ها سرمربی بود اما حاشیه‌های روزهای پایانی به کشتی ایران لطمه زد. قهرمان المپیک آتلانتا میدان المپیک را اینگونه تعریف می‌کند: میدان المپیک، میدان متفاوتی است اما دلیل هم ندارد خیلی آن را بزرگ کنیم. ما با باورهای سنتی نتوانستیم نتیجه بگیریم. امروز هم حجم حاشیه به‌طور جدی کشتی ما را تهدید می‌کند و تا لب تشک‌های کشتی هم وجود دارد. در تحلیل‌ها هم جز حاشیه، چیزی برای کشتی به‌وجود نمی‌آید.
کسی هم نیست جلوی این حاشیه‌ها سینه سپر کند، در نتیجه فشار این حاشیه‌ها بر دوش کادر فنی می‌افتد که محمد بنا یا من به همراه کادر فنی با این حاشیه‌ها مقابله می‌کنیم. نتیجه حاشیه این بوده که در المپیک بارسلون یا آتلانتا در یک هفته‌مانده به المپیک، تیم پاشید. امیدوارم این مشکلات را در لندن نداشته باشیم که البته اگر بگذارند.
مدیر تیم ملی ادامه می‌دهد: زمانی که باید در میدان المپیک نتیجه بگیریم فشارها و حاشیه‌های جانبی از سوی عواملی ایجاد می‌شود که می‌خواهند سرنوشت خودشان را با زحمات کشتی‌گیران ما پیوند بزنند. اینها حاشیه‌های جانبی هستند. وی همچنین در مورد اعمال نفوذ داوران در برخی موارد هم اینگونه توضیح می‌دهد: داورها هم در بسیاری از موارد در نقش رقیب اصلی ما به جای کشتی‌گیران حریف ظاهر می‌شوند و جالب آنکه داور ترک که یک هفته هم در ایران میهمان ما بود در مسابقات جام‌جهانی به رقبای ما توهین می‌کرد که چرا به ایرانی‌ها باختید.
