به گزارش هلث‌دی نیوز بررسی در مورد بیش از 4000 مورد فرد بزرگسال دچار ایست قلبی شده که عابران عملیات احیا بر روی آنها انجام داده بودند نشان داد که درصد بیشتری از افرادی که در فاصله 4 دقیقه از ایست قلبی ماساژ قلبی گرفته بودند نسبت به افرادی که علاوه بر ماساژ قلبی تنفس دهان به دهان هم دریافت کرده بودند، کارکرد مغزی خود را حفظ کرده بودند.
نتایج مشابهی در افراد دچار ریتم قلبی غیرطبیعی و ایست تنفسی (آپنه) نیز بدست آمد.
پژوهشگران بیمارستان دانشگاهی سوروگادای نیهون در توکیو که یافته‌هایشان را درشماره اخیر نشریه معتبر لانست منتشرکرده‌اند می‌نویسند: "در هیچکدام از زیرگروه‌ها شاهدی از سودمندی اضافه‌کردن تنفس دهان به دهان به دست نیامد."
دکتر گورودون اوی از مرکز قلب سارور در آریزونای آمریکا در موافقت با این یافته‌ها در همین شماره نشریه می‌نویسد: "بررسی‌های ما نشان داده‌اند که عابران در صورتی که مجبور نباشند تنفس دهان به دهان انجام دهند، با تمایل بیشتری عملیات احیا را آغاز می‌کنند."
به گفته دکتر اوی علت این اکراه به جز عدم تمایل به تماس جسمی و خطر بالقوه انتقال بیماری‌های عفونی، این است که تنفس دهان به دهان یک مهارت روانی-حرکتی بسیار پیچیده است و افراد می‌ترسند که درحین انجام آن به بیمار صدمه بزنند.
در نتیجه به گقته دکتر اوی:" سه نفر از هر چهار نفر فرد شاهد ایست قلبی عملیات احیا انجام نمی‌دهند."
همچنین در صورتی که تنها فرد احیاکننده باشید، مجبورید در هنگام تنفس دهان به دهان فشردن قفسه سینه را کنار بگذارید.
انجمن قلب آمریکا نیز در نوامبر 2005 سال قبل با تغییر دادن اصول راهنمای عملیات احیای قلبی- ریوی (CPR) به جای نسبت 15 فشار بر قفسه سینه به ازای هر دو تنفس مصنوعی، نسبت 30 فشار بر قفسه سینه به ازای هردو تنفس را توصیه کرد و نقش ماساژ قلبی را در عملیات احیا افزایش داد.
دکتر لانس بکر، رئیس مرکز علوم احیا دانشگاه پنسیلوانیا معتقد است که پیام عملی این تحقیق این است که هنگامی که شاهد ایست قلبی کسی هستید، به خاطر اکراه یا عدم تسلط بر تنفس دهان به دهان عملیات احیا را به تاخیر نیندازید. تنها انجام دادن فشار بر قفسه سینه هم می‌تواند مفید باشد.