هر‌چند تأکید بر حاکمیت بلامنازع ایران بر جزایر سه گانه در قالب اسناد تاریخی موجود ارائه پاسخی متقن به ادعاهای کشوری است که سابقه آن از چند دهه تجاوز نمی‌کند، باید اذعان کنیم که این تأکید توضیح واضحات است و برای باطل بودن ادعای امارات همین بس که سابقه ایرانی بودن این جزایر به گواهی تاریخ به درازای عمر چند هزار ساله خلیج همیشه فارس است.
عدم‌اجازه تعرض به جزایر سه‌گانه
حسین امیرعبداللهیان، معاون عربی وآفریقای وزیر خارجه ایران با رد ادعای بی‌اساس در مورد جزایر سه‌گانه ایرانی گفت که ما در مسائل حاکمیتی و امنیت ملی کشور اجازه تعرض به هیچ طرفی را نخواهیم داد و اقدامات مؤثر خود را انجام می‌دهیم. او با تأکید بر روابط ممتاز تهران و ابوظبی اعلام کرد که ما همواره از منطق گفت‌وگوی سازنده حمایت کرده و اظهاراتی را که به اهداف دشمنان منطقه کمک کند مناسب نمی‌دانیم.
سخنگوی وزارت امور خارجه هم در واکنش به اظهارات اخیر مسئولین اماراتی تأکید کرد که جزایر سه‌گانه ایرانی جزء لاینفک و ابدی خاک جمهوری اسلامی ایران بوده و خواهد بود. رامین مهمانپرست در همین زمینه گفت: تکرار ادعاهای بی‌اساس تأثیری بر واقعیت‌های موجود نخواهد داشت. البته موضع‌گیری‌های سخنگوی وزارت امورخارجه کشورمان مختص مقامات اماراتی نمی‌شود و اتخاذ مواضع تکراری شورای همکاری خلیج‌فارس علیه ایران نیز همواره واکنش رامین مهمانپرست سخنگوی وزارت امور خارجه کشورمان را بر‌انگیخته که «جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک جزء جدایی ناپذیر از خاک جمهوری اسلامی ایران بوده و خواهند بود.» پیش از این نیز در ادامه اظهارات مداخله جویانه مقامات اماراتی طی ماه‌های گذشته باراک اوباما با صدور بیانیه‌ای مشترک با محمد بن زاید آل نهیان، ولیعهد ابوظبی بار دیگر از در‌خواست امارات برای حل مناقشه خود بر سر جزایر سه‌گانه در خلیج‌فارس با ایران از طریق مذاکره یا ارجاع به مجامع بین‌المللی حمایت کرد که در آن زمان هم واکنش مقامات وزارت خارجه کشورمان را برانگیخت.
مواضع دوگانه
تشکیل شورای همکاری خلیج‌فارس در سال 1981 را درواقع می‌توان واکنش حکام عرب در برابر پیروزی انقلاب اسلامی در ایران دانست که شش کشور عربی اقدام به تشکیل این شورا کردند و مواضع خصمانه سران عرب در قبال ایران با گذشت بیش از 30سال به موضوعی تکراری تبدیل شده است.
بررسی مواضع و بیانیه‌های شورای همکاری خلیج‌فارس در سه دهه گذشته این واقعیت را آشکار می‌کند که این شورا در انتخاب واژگان، همواره واژه‌های مداخله‌جویانه را با هدف انتقال رویکرد خصمانه تکرار کرده و بارها در بیانیه‌های خود جمهوری اسلامی ایران را متهم به تهدید امنیت کشورهای این شورا کرده است. از سوی دیگر رصد مواضع شورای همکاری خلیج‌فارس در قبال دیگر تحولات منطقه این موضوع را عیان می‌کند که شورای فوق در اتخاذ سیاست‌های خود از ترتیبات منطقه‌ای گذر کرده و وارد مرحله مداخله‌گرایی منطقه‌ای با دخالت در امور سایر کشورها شده است.
اهمیت جزایر سه‌گانه
علاوه بر اینکه حفظ تمامیت ارضی برای هر کشوری در نهایت حساسیت قرار دارد و نقض آن خط قرمز حاکمیت‌هاست لکن قرار‌گرفتن جزایر ایران در وضعیتی سوق‌الجیشی و استراتژیک به همان میزان که به حساسیت جمهوری اسلامی ایران می‌افزاید می‌تواند چشم طمع طمعکاران و متجاوزان را نیز به آن بدوزد.
اهمیت خلیج‌فارس از نظر جغرافیایی به‌علت ارتباط آن با اقیانوس هند از طریق تنگه هرمز است که این جزائر در آن قرار گرفتهاند. این جزایر در جنوبیترین نقطة خلیج‌فارس در تنگه هرمز واقع شدهاند. تنب بزرگ با نزدیک‌ترین ساحل ایران (جزیره قشم) در حدود 25کیلومتر فاصله دارد، درحالی‌که فاصله راسالخیمه تا این جزیره حدود 70کیلومتر است. تنب کوچک در 13کیلومتری غرب جزیره تنب بزرگ قرار داشته و فاصله آن با نزدیک‌ترین ساحل ایران (بندر لنگه) 37کیلومتر است. تنب کوچک تا چند سال پیش تقریبا خالی از سکنه بود. سکنه تنب بزرگ در زمان بازپسگیری حدود 300نفر بوده و جمعیت ابوموسی نیز از 700نفر تجاوز نمیکرد. ابوموسی که از تنبها بزرگ‌تر است در 96کیلومتری ایران قرار دارد و علاوه بر داشتن ذخایر نفتی، دارای خاک سرخ است که امتیاز آن را در زمان اشغال، یک کمپانی انگلیسی دارا بود.
امروزه که دو سوم نفت مورد نیاز صنایع اروپای غربی باید از تنگه هرمز بگذرد اهمیت این جزایر بیش از پیش روشن می‌شود و کافی است که یک دولت بر این جزایر دست یابد و راه صدور نفت را از خلیج‌فارس ببندد. بنابراین این سه جزیره بیش از هر چیز دارای اهمیت استراتژیک و نظامی هستند. جزیره ابوموسی جزیره‌ای است ایرانی در خلیج‌فارس.
مساحت این جزیره در حدود ۲۵ کیلو‌مترمربع است. خلیج‌فارس دریای کم عمقی برای نفتکش‌ها شمرده می‌شود زیرا نفتکش‌ها پس از بارگیری نفت به‌شدت سنگین شده و کف آنها به کف خلیج‌فارس نزدیک می‌شود در نتیجه خطر به گل نشستن آنها بیشتر می‌شود. برای همین است که جزیره خارک به‌عنوان محل بارگیری نفتکش‌ها از ایران تعیین شده‌است. تنها مسیر قابل کشتیرانی برای نفتکش‌های حامل نفت فاصله میان جزیره ابوموسی و تنب است، زیرا این مسیر ژرف‌ترین مسیر برای نفتکش‌ها شناخته می‌شود و قطعا یکی از دلایل مهم چشم دوزی بیگانگان به این جزایر همین موضوع است.