اما استفاده‌ی نادرست از موبایل، نه‌تنها آدم‌ها را به هم نزدیک نمی‌کند که به روابطشان خدشه هم وارد می‌کند. تو چه‌قدر از موبایلت درست استفاده می‌کنی؟
***
این گوشی را تازه خریده، ولی هنوز شش ماه نگذشته، فکر این است که مدل تازه‌ای را که به بازار آمده بخرد. آخر مدل جدید امکانات خفنی دارد: دوربین 8 مگاپیکسل، سیستم‌عامل مکینتاش، مکان‌یاب سخنگو و... دلم می‌خواهد از او بپرسم چه‌کاری می‌خواهی بکنی که با گوشی فعلی‌ات نمی‌توانی؟ برای گرفتن عکس یادگاری همان دوربین 5 مگاپیکسل موبایلت کافی نیست؟!
***
از وقتی با دوستم شروع به صحبت کرده‌ام، سه‌بار موبایلش زنگ زده و به هفت اس‌ام‌اس جواب داده. ظاهراً این‌وسط تنها چیزی که در اولویت نیست، گوش دادن به حرف‌های من است! به او می‌گویم «موبایل است یا از ما بهتران؟» می‌خندد، ولی به‌نظر من اصلاً هم خنده‌دار نیست. گاهی فکر می‌کنم حالا که موبایلش را این‌قدر دوست دارد، همان بهتر که با او دوست باشد! من دوستی می‌خواهم که گوشش به من باشد و وقتی با او حرف می‌زنم، به من توجه کند.
***
همه فکر و ذکرش شده گوشی موبایل! اگر یک‌لحظه موبایل دم دستش نباشد، انگار چیزی گم کرده، نه از وسایلش؛ انگار که بخشی از وجودش را گم کرده است!
***
درست است که موبایل برای مکالمه در هرجا ساخته شده، ولی نه دیگر هرجا و برای هر گفت‌وگویی! لااقل نه در مترو یا تاکسی که بغل گوش مسافری بیچاره فریاد بزنی: الو... الو... صدات قطع شد! چی گفتی؟ هان؟ الوووو...
***
شما که آمده‌ای پارک! بله، با شما هستم که با دوستت داری قدم می‌زنی! موبایل که دستگاه پخش صوت نیست. با باندهای بزرگ کنسرت‌های موسیقی هم یک فرق کوچک دارد. آدم‌هایی که در جست‌وجوی سکوت و لذت‌بردن از فضایی آرام به پارک آمده‌اند، گناهی ندارند. تو که این‌قدر با تکنولوژی موبایل آشنا و عجین هستی، فکر نمی‌کنی هدفون را برای چنین وقت‌هایی ساخته‌اند؟!