اگر از لنز زاویه باز (wide angle) استفاده کنیم، همه چیز در پس‌زمینه و پیش‌زمینه به خوبی دیده می‌شود.
اما در عمق میدان کم (shallow field) تنها بخش کوچکی از شیء قابل رؤیت است و بقیه آن محو و غیر قابل تشخیص به نظر می‌رسد.
کارگردانانی چون ژان رنوار (Jean Renoir)، روبرتو روسیلینی (Roberto Rossellini) و اورسن ولز (Orson Welles) در فیلم‌هایشان از عمق میدان باز (wide depth of field) استفاده می‌کردند.
علاوه بر این، ویژگی دیگر فیلم‌های آنان، استفاده از دکورهایی بود که با کمال دقت و وسواس در صحنه چیده می‌شدند. آنها از بازیگران و الگوهای حرکتی آنان چنان بهره می‌بردند که نگاه هر بیننده‌ای را بر پرده سینما به دنبال خود می‌کشاند.
این کارگردانان با استفاده از این تکنیک‌ها نوعی توهم سه بعدی ایجاد می‌کردند.
اندره بازن (Andre Bazin)، منتقد معروف سینما، این شیوه‌ها را به دلیل زیبایی‌شناسی واقعگرایانة آنها مورد تحسین و تأیید قرار داده است.
Karen Backsten *