به گزارش فارس، به‌یادآوردن «سینما پیروزی» شهر کرمانشاه کار چندان سختی نیست. هر چند که بازار سینماداران از رونق افتاده است ولی با نگاهی به گذشته می‌توان ازدحام مردم در این سینما و سینماهای دیگر کرمانشاه را به‌یاد آورد. احتیاج به سن و سال زیادی نیست تا بتوان اکران فیلم‌های مختلف با هنرمندی بازیگران برجسته در این سینما و سانس‌های فوق‌العاده‌ای که مردم را تا ساعت 12شب در سینما نگه می‌داشت به‌یاد آورد. اکنون اگر از خیابان سعدی کرمانشاه رد شوید، ساختمان متروکه‌ای را می‌بینید که گویی ده‌ها سال است بسته شده است.
راهی سینما شدیم. در بین راه که با کلیددار سینما حرف می‌زدم، گویی خودش هم آنجا را فراموش کرده بود. از بی‌مهری‌های مسئولان می‌گفت و داستان به حراج‌گ ذاشتن صندلی‌های فرسوده و ابزارهای پخش فیلم... .
علت بسته‌شدن سینما را از او پرسیدم و گفت: این سینما دیگر هیچ امنیتی ندارد، ترک‌های زیادی در دیوار ایجادشده و گودشدن کف سینما نیز خبر از فرسودگی آن می‌دهد. به سینما رسیدیم. یکباره یاد روزهایی افتادم که با دوستان به سینما می‌رفتیم. هنوز صندلی گیشه‌دار آنجا بود، گیشه‌دار پیر و لاغر‌اندامی که کم‌حرف بود و گاهی اوقات بداخلاقی می‌کرد. شیشه‌های اتاقش شکسته‌شده و تمام اتاقش را گردوغبار فرا گرفته بود. سالن سینما پر بود از خاک و وسایل فرسوده. صدای تماشاگران دیگر شنیده نمی‌شد و جای خود را به صدای پرندگان و کبوترهایی که لانه‌ای امن پیدا کرده بودند، داده بود. هنوز پوسترهای زیادی روی دیوارهای سالن دیده می‌شد و هنرپیشگان سینمای ایران که عکس‌هایشان زیر پا لگدمال شده بود، چروک و غمگین به من نگاه می‌کردند. گویی می‌خواستند گلایه‌هایشان را بگویند. سالن تاریک بود و تاریک، تنها روزنه نور سالن پنجره کوچکی بود که برای تهویه هوا گذاشته بودند. با هر قدمی که بر می‌داشتم، پایم به چاله‌های کوچکی که پایه‌های صندلی تماشاگران بود، فرو می‌رفت. کم‌کم گردوغبار زیادی به راه افتاد و روزنه نور، حرکت گردوغبار را نشان می‌داد. از پله‌های چوبی سالن بالا رفتم. جیرجیر پله‌ها خبر ورود مهمان را در سالن پخش می‌کرد؛ خبری که در گوش سینما غریب بود. گویی ده‌ها سال بود که از مهمان خبری نبود. اتاق آپاراتچی با دریچه‌ای کوچک و شیشه‌هایی خردشده، تنها یادگارش پوستر فیلم قرمز با بازیگری محمدرضا فروتن و هدیه تهرانی بود.
سینما یکی از شاخص‌های ارتقای فرهنگی در هر کشور و جامعه‌ای محسوب می‌شود و یکی از نیازهای ضروری افراد جامعه است. در استان کرمانشاه که فقط یک سینمای درجه یک و یک سینمای معمولی وجود دارد، جای خالی سینماهای دیگر به‌خوبی احساس می‌شود.آسیب‌دیدگی سینما به‌علت خسارات جنگ و فرسودگی ساختمان کاملا مشهود است. سال گذشته تصمیم بر این بود که سینما بازسازی شود اما به‌علت کمبود بودجه این پروژه اجرا نشد. در این پروژه قرار بود که دو سالن 200نفره و یک سالن 400نفره احداث شود.